Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική ή κατά παράφραση ή διασκευή ή απόδοση του περιεχομένου του παρόντος διαδικτυακού τόπου σε ό,τι αφορά τα άρθρα της ΜΑΡΙΑΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ ΒΑΒΟΥΡΑΝΑΚΗ και του ΓΙΑΝΝΗ Γ. ΒΑΒΟΥΡΑΝΑΚΗ με οποιονδήποτε τρόπο, ηλεκτρονικό, μηχανικό, φωτοτυπικό ή άλλο, χωρίς την προηγούμενη γραπτή άδεια των Αρθρογράφων. Νόμος 2121/1993 - Νόμος 3057/2002, ο οποίος ενσωμάτωσε την οδηγία 2001/29 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.
Γιατί σε κατηγορούν για ρατσισμό
Ναπολέων Λιναρδάτος
Aν θέλετε να κατανοήσετε το επίπεδο «ενημέρωσης» που παρέχει η συντριπτική πλειονότητα των ΜΜΕ στην Ελλάδα, δεν έχετε παρά να διαβάσετε την περιβόητη επιστολή της πρώην πλέον προέδρου της ΟΝΝΕΔ στην Πεντέλη, κα Φαίη Νικητοπούλου. Να διαβάσετε την μονοσέλιδη επιστολή, και μετά να διαβάσετε το πως τα ΜΜΕ σας πλάσαραν την επιστολή.
Όταν η κα Νικητοπούλου έθεσε το θέμα της μη μεταφοράς του προβλήματος της λαθρομετανάστευσης σε όλη την Ελλάδα, ήταν αυτό ένα ρατσιστικό επιχείρημα; Όταν έθεσε το θέμα του τοπικού νοσοκομείου; Το θέμα της εγκληματικότητας; Τις ψεύτικες ηλικίες που δηλώνουν οι λαθρομετανάστες; Τους κινδύνους για την δημόσια υγεία; Τις επιπτώσεις στα σχολεία, στη μάθηση και τις «πολυπολιτισμικές» αλληλοεπιδράσεις;
Δεν υπάρχει ίχνος ρατσισμού στην επιστολή της κας Νικητοπούλου. Το πρόβλημα με την επιστολή της κας Νικητοπούλου είναι ότι θέτει απλά, νηφάλια και τεκμηριωμένα βασικά ερωτήματα και θέματα για την πολιτική ανοιχτών συνόρων που έχει αποφασίσει να εφαρμόσει η κυβέρνηση. Δηλαδή η κα Νικητοπούλου ασχολήθηκε με θέματα που θα έπρεπε να είχαν απασχολήσει τους αρμόδιους υπουργούς. Βέβαια, οι αρμόδιοι υπουργοί που γαλουχήθηκαν στα χρόνια της μεταπολίτευσης έχοντας ως ιδεώδη τους «αγώνες» και τις ιδεοληψίες της αριστεράς, είναι κάπως δύσκολο να παραδεχτούν τις καταστροφικές συνέπειες της πολιτικής των ανοιχτών συνόρων.
Στην Αυγή διαβάσαμε γιατί «Ο ρατσισμός της ΟΝΝΕΔ Πεντέλης αποκάλυψε την ψυχή της Ν.Δ.» Στην Εφημερίδα των Συντακτών για «Ρατσιστικός οχετός κατά μεταναστών και προσφύγων.» Στην iefimerida για το ότι «Παραιτήθηκε η πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ Πεντέλης μετά τον σάλο με τη ρατσιστική επιστολή.» Στα ΝΕΑ για «Ρατσιστικό παραλήρημα κατά προσφύγων.» Η ομοιομορφία στην ενημέρωση είναι πράγματι αξιοσημείωτη.
Θα πρέπει να το έχετε παρατηρήσει, ότι στο ζήτημα των ανοιχτών συνόρων όλα τα ΜΜΕ έχουν την ίδια ακριβώς στάση. Δηλαδή ανοιχτά και ξεκάθαρα υπέρ. Επίσης θα έχετε παρατηρήσει το πόσο συχνά καταδικάζουν κάποιον ως ρατσιστή και ξενοφοβικό, χωρίς σχεδόν ποτέ να σου που τι είναι αυτό που είπε ή έκανε. Και δεν σου λένε τι είπε ή έκανε, γιατί στην συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων, αν άκουγες τι είπε ο «κατηγορούμενος» θα καταλάβαινες ότι απλά άσκησε μια λογική κριτική στην πολιτική των ανοιχτών συνόρων. Η κατηγορία του ρατσισμού χρησιμοποιείται ως ένα μέσο λογοκρισίας. Ως ένα εργαλείο φόβου με σκοπό να επιβάλει την σιωπή σου. Μην μιλήσεις για αυτά που βλέπεις, μην εκφράσεις τις απόψεις σου, γιατί απλούστατα θα σε μετατρέψουμε σε έναν παρία της κοινωνίας.
Ο σπουδαίος σοβιετολόγος Leonard Schapiro είχε πει ότι «το πραγματικό αντικείμενο της προπαγάνδας δεν είναι ούτε να πείσει ούτε να προσηλυτίσει, αλλά να παραγάγει έναν ομοιόμορφο τρόπο δημόσιου λόγου, έτσι ώστε και το παραμικρό ίχνος ανορθόδοξης σκέψης να ηχεί ως μια απειλητική παραφωνία». Δεν μπορείς να μιλήσεις για την καταστροφή της πατρίδας σου, της θρησκείας και των παραδόσεων σου γιατί μια τέτοια στάση θα ήταν μια «απειλητική παραφωνία» για το πολιτι-δημοσιογραφικό κατεστημένο.
Μεταναστευτικό: η κυβέρνηση συνεχίζει την πολιτική ΣΥΡΙΖΑ
Ναπολέων Λιναρδάτος
Στη Λέσβο το πρωί της Τρίτης μέσα σε δέκα λεπτά είχαν εισβάλει περίπου 300 λαθρομετανάστες. Το Σεπτέμβριο η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ υπολόγισε τις «αφίξεις» σε πάνω από 10.000. Την ίδια ημέρα σε πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, οι εναπομείναντες Έλληνες στην επικράτεια, είχαν την ευκαιρία να μάθουν πως η κυβέρνηση ετοιμάζει να στεγάσει 56.000 λαθρομετανάστες σε διαμερίσματα και ξενοδοχεία.
Ο Έλληνας πολίτης φαίνεται ότι έχει δύο επιλογές. Ο ΣΥΡΙΖΑ που ανοιχτά, ξεκάθαρα και χωρίς υπεκφυγές υποστηρίζει και εφάρμοσε μια πολιτική ανοιχτών συνόρων. Εν αντιθέσει, η Νέα Δημοκρατία δεν υποστηρίζει δημόσια μια πολιτική ανοιχτών συνόρων. Εμμέσως όμως έχει αποδεχτεί τις βασικές αρχές της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνηση δεν προτίθεται να κάνει τίποτε το ουσιαστικό για την αποτροπή των «μεταναστευτικών» ροών. Επίσης δεν προτίθεται να κάνει τίποτε το ουσιαστικό για την προστασία των συνόρων.
Αυτά που βασικά έχει εξαγγείλει η κυβέρνηση μέχρι τώρα είναι μια καλύτερη και πιο οργανωμένη εισροή λαθρομεταναστών στην Ελλάδα. Δηλαδή, ό,τι θα ήθελαν να είχαν καταφέρει οι Συριζαίοι αλλά δεν μπόρεσαν λόγω της γνωστής τους ανικανότητας. Το να μοιράσει η κυβέρνηση τους λαθρομετανάστες που βρίσκονται στα νησιά του Αιγαίου στην υπόλοιπη Ελλάδα, αυτό θα ήθελε να το είχε πετύχει και ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά δεν μπόρεσε – και διαισθανόμενοι το πολιτικό κόστος ίσως και να μην ήθελαν.
Οι 10.000 απελάσεις που υποσχέθηκε ότι κάποτε θα πετύχει η κυβέρνηση όλοι καταλαβαίνουν είναι μια καθαρά επικοινωνιακή εξαγγελία. Όταν και αν υλοποιηθεί, θα ήταν να επαναπατρισμός των λαθρομεταναστών που εισέβαλαν στην Ελλάδα μέσα σε ένα μήνα. Ότι έχει εξαγγείλει μέχρι τώρα η κυβέρνηση διαχωρίζεται σε δύο κατηγορίες. Εξαγγελίες επικοινωνιακές που θα έχουν ελάχιστα αποτελέσματα, και όλες οι υπόλοιπες εξαγγελίες που θα έχουν ως αποτέλεσμα την συνέχιση των μεταναστευτικών ροών.
Όταν εξαγγέλλεις ότι προγραμματίζεις να στεγάσεις 56.000 λαθρομετανάστες σε διαμερίσματα και ξενοδοχεία, στέλνεις ένα ξεκάθαρο μήνυμα σε κάθε Σύριο, Πακιστανό, Αφγανό και άλλους που βρίσκονται στην Τουρκία να έρθουν στην Ελλάδα. Όταν κάνεις τα στραβά μάτια και αποδέχεσαι αυτούς που εισέρχονται από την Τουρκία παράνομα ως δικαίως αιτούντες ασύλου, τότε δίνεις ένα επιπλέον και σημαντικό μήνυμα «ανοίξαμε και σας περιμένουμε.»
Το πρώτο βήμα μιας πολιτικής που θα είχε στόχο την αποτροπή της λαθρομετανάστευσης θα ήταν ότι η παράνομη είσοδος αυτομάτως σημαίνει απόρριψη κάθε αίτησης ασύλου. Άτομα που εισβάλουν κατά αυτό τον τρόπο στην Ελλάδα θα πρέπει να μπαίνουν σε καθεστώς απέλασης. Το δεύτερο βήμα για την αποτροπή του φαινομένου θα ήταν ότι η πρώτη προϋπόθεση για παροχή ασύλου θα ήταν η απόδειξη του αιτούντος πως υπάρχει άμεσος κίνδυνος για την ζωή του στην περιοχή που βρίσκεται τώρα. Όλοι καταλαβαίνουμε ότι αυτοί που εισβάλουν καθημερινά στην Ελλάδα δεν έρχονται για να προστατεύσουν τις ζωές τους, απλά και ξεκάθαρα μεταναστεύουν.
Αγαπητέ κ. Μητσοτάκη
Ναπολέων Λιναρδάτος
Eκεί που είσθε εσείς τώρα κ. Μητσοτάκη βρέθηκαν όλοι πρωθυπουργοί των δύο τελευταίων δεκαετιών. Επίσης, όλοι τους κατέληξαν εκεί που βρίσκεται ο κ. Τσίπρας σήμερα. Ειδικά η περίοδος της κρίσης δείχνει να μετατρέπει τους νικητές σε πρωθυπουργούς μιας χρήσεως. Δηλαδή, το πολιτικό σύστημα δεν έχει βρει το δρόμο που βγάζει την Ελλάδα από την κρίση. Είμαστε σε αυτό που έχει ορθά ορισθεί ως μια κατάσταση στασιμοχρεοκοπίας.
Αν οι εκλογικές συνθήκες σας φαντάζουν ιδιαίτερα ευνοϊκές αυτή την περίοδο, φαντασθείτε πως θα πρέπει να φαινόντουσαν σε ένα κόμμα του 3% πριν από πέντε χρόνια. Επομένως το καθοριστικό ερώτημα για κάποιον που δεν θα θέλει να καταλήξει ως πρωθυπουργός μιας χρήσεως είναι: τι ακριβώς έχουμε κάνει στα χρόνια της αντιπολίτευσης για να δημιουργηθούν οι συνθήκες κυβερνητικής επιτυχίας. Εδώ είναι κρίσιμο να ξεκαθαρίσουμε το διαχωρισμό μεταξύ εκλογικής και κυβερνητικής επιτυχίας. Η εκλογική επιτυχία είναι απαραίτητη προϋπόθεση της κυβερνητικής, αλλά είναι μία από τις προϋποθέσεις.
Ο κομματικός μηχανισμός που σας περιβάλει δεν καταλαβαίνει την διαφορά. Και μάλλον δεν τον ενδιαφέρει. Οι κομματικοί μηχανισμοί ζουν στην προ κρίσεως Ελλάδα. Αν ο κομματικός μηχανισμός είχε επικρατήσει στις εσωκομματικές του 15, δεν θα ήσασταν καν πρόεδρος της ΝΔ. Γενικά για το πολιτικό σύστημα και τάξη τα πράγματα κινούνται με πολύ συμβατικούς ρυθμούς. Στα χρόνια της κρίσης η δραματική αύξηση των φόρων επί του καθαρού εθνικού εισοδήματος είναι η πιο ευκρινής απεικόνιση της κανονικότητας και συνέχειας που χαρακτηρίζει το πολιτικό σύστημα.
Τώρα που είσαστε στα πάνω σας, όλοι (πολιτικοί, μηχανισμοί και ΜΜΕ) θα είναι μαζί σας. Όταν τα πράγματα δυσκολέψουν, θα σας εγκαταλείψουν. Χωρίς μια σημαντική κοινωνική μάζα για τις ριζικές μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η Ελλάδα, η αποτυχία είναι βέβαιη. Αυτή η σημαντική κοινωνική μάζα δεν μπορεί να δημιουργηθεί με τα υπάρχοντα πολιτικά μέσα και ρητορική. Συμβατικές λύσεις έχουν συμβατικά αποτελέσματα.
Αν νομίζετε ότι η δραματική αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ είναι η προϋπόθεση πάνω στην οποία μπορείτε να ανορθώσετε την Ελλάδα, τότε κάνετε ένα καταστροφικό λάθος. Για την πλειονότητα των πολιτών έχει αποτύχει ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι η ιδεολογία του. Πριν από περίπου ένα χρόνο είχα γράψει ότι το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι η αριστερά, αλλά η λεγόμενη κεντροδεξιά. Η αριστερά είναι η ίδια παντού, κάνει τα ίδια λάθη, έχει τα ίδια αποτελέσματα. Αυτό που έχει κάνει την διαφορά στην Ελλάδα είναι η απουσία της κεντροδεξιάς. Μια «κεντροδεξιά» πολιτικός δορυφόρος μιας «πεφωτισμένης» σοσιαλδημοκρατίας δεν μπορεί να βγάλει την Ελλάδα από την στασιμοχρεοκοπία. Καταλαβαίνω ότι βρίσκομαι εκτός κλίματος, αλλά αυτή είναι η αλήθεια.
Η αριστερά είναι μπίζνα
Ναπολέων Λιναρδάτος
Περίμενα εναγωνίως κάποιος από την ΕΡΤ να επιχειρηματολογήσει λέγοντας ότι ο παππούς του εφοπλιστή Παναγόπουλου ήταν στο ΕΑΜ. Ή τουλάχιστον ότι το κότερο είχε χρησιμοποιηθεί στην κατοχή για να μεταφέρει πυρομαχικά. Αυτό θα ήταν μια κάποια λύση, ή μάλλον η μόνη λύση που μπορεί να δοθεί τελευταία από την κυβέρνηση της πρώτης φοράς αριστεράς με τις στενές, ιδιαίτερα στενές, επαφές που έχει με την εγχώρια πλουτοκρατία. Οσονούπω δεν αποκλείω αν αποκαλυφθεί ότι ο Τσίπρας πετούσε με το ιδιωτικό αεροπλάνο του Τραμπ, τότε οι σύντροφοι να μας λένε για το πως ο παππούς του Τραμπ βροντούσε στον Όλυμπο και άστραφτε στην Γκιώνα.
Για τον ίσως ένα και μοναδικό αριστερό που έχει απομείνει εκεί έξω και είναι κάπως σαστισμένος και έκπληκτος με όσα βλέπει τελευταία, καλό θα ήταν να του ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα. Η αριστερά είναι μπίζνα. Και δεν είναι απλώς μια μπίζνα, αλλά η μπίζνα. Και είναι τόσο μεγάλη μπίζνα που η φωτογραφική πιστοποίηση της συνεύρεσής Τσίπρα με την πλουτοκρατία ελάχιστα απογοήτευσε την πλειονότητα των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτή η περιορισμένη κλίμακας απογοήτευση έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι περισσότεροι αριστεροί ψηφοφόροι καταλαβαίνουν πως η εξουσία δεν είναι τίποτε λιγότερο από ένα είδος άδειας για να κόβεις χρήμα.
Η λαϊκή αγανάκτηση για τον κ. Τσοχατζόπουλο για όσους θυμούνται ήταν ένα ετεροχρονισμένο φαινόμενο. Μόνο όταν το σύστημα που έχτισε ο Τσοχατζόπουλος και οι σύντροφοι του σταμάτησε να μοιράζει λεία, προνόμια και παροχές από τα δανεικά στους κοινωνικά ευαίσθητα συμπολίτες μας, τότε και μόνο τότε, έκανε την εμφάνιση της η λαϊκή οργή για τον νεόπλουτο τρόπο ζωής του συντρόφου. Και εκεί ίσως εστιάζεται το πολιτικό πρόβλημα για τον κ. Τσίπρα, παρουσιάζεται ως να μοιράζει χωρίς να μοιράζεται. Ζει το αριστερό όνειρο, αλλά ελάχιστα φτάνουν ως λεία σε οπαδούς και ψηφοφόρους μέσω του κρατικού μηχανισμού.
Ένα παρόμοιο πρόβλημα αντιμετωπίζει τώρα και η συντρόφισσα Μαρία Γκαμπριέλα, κόρη του εκ Βενεζουέλας Τσάβες. Υπολογίζεται ότι ο πλούτος της φτάνει κάπου τα 4 δισεκατομμύρια δολάρια. Και όχι, η Μαρία Γκαμπριέλα δεν είναι μια πετυχημένη εφοπλιστής όπως ο Ωνάσης, ούτε μια μαέστρος των νέων τεχνολογιών όπως ο Στηβ Τζομπς. Ο πλούτος της δεν έχει να κάνει με τίποτε που δημιούργησε η ίδια. Ο πλούτος της είναι αποτέλεσμα της εγγύτητας της με την εξουσία.
Όταν κάποιος πολίτης μιλά για κοινωνική δικαιοσύνη, μπορεί ίσως να εννοεί πολλά, αλλά αυτό που πραγματικά αναζητά είναι μια εξουσία που να του μοιράζει τον πλούτο των άλλων. Όταν οι πολιτικοί μιλούν για κοινωνική πολιτική, εννοούν της πολιτικές εκείνες που τους επιτρέπουν να μοιράζουν το υστέρημα του φορολογούμενου στους εαυτούς τους, την οικογένεια τους, τους φίλους τους και στις διάφορες κοινωνικές ομάδες που θα διευκολύνουν την επανεκλογή τους. Η αριστερά είναι η μεγαλύτερη μπίζνα, γιατί συνδυάζει τα μεγαλύτερα ποσά με το πιο μεγάλο παραμύθι, αυτό της κοινωνικής δικαιοσύνης. Δηλαδή την δυνατότητα να κλέβεις από τους μεν, για να εξαγοράζεις τους δε, και όλο αυτό να γίνεται υποτίθεται με τις πιο αγαθές και κοινωνικά δίκαιες προθέσεις.
Το παράδειγμα του Νετανιάχου
Ναπολέων Λιναρδάτος
Ο Μπενιαμίν Νετανιάχου φαίνεται ότι έχει κερδίσει μια πέμπτη συνεχή θητεία ως πρωθυπουργός του Ισραήλ. Για τα ελληνικά δεδομένα είναι κάπως δύσκολο να καταλάβουμε πώς κάποιος επανεκλέγεται συνεχώς από το 2009 σε μια σύγχρονη δημοκρατία. Εμείς έχουμε αλλάξει 4 πρωθυπουργούς την ίδια χρονική περίοδο. Ο τελευταίος πρωθυπουργός που κατάφερε να επανεκλεγεί ήταν ο Κώστας Καραμανλής, πριν από σχεδόν 12 χρόνια.
Ο Νετανιάχου, αντίθετα από την κυρία Μέρκελ, έχει απέναντί του την πλειονότητα των ΜΜΕ και του ισραηλινού κατεστημένου. Εχει επίσης απέναντί του τη διεθνή κοινότητα - και χρησιμοποιώντας τον όρο «διεθνή κοινότητα» εννοούμε τον περιοδεύοντα θίασο γραφειοκρατών, διεθνιστών δημοσιογράφων και πεφωτισμένων πολιτικών που προσπαθεί να καθορίσει το μέλλον των εθνών.
Ο κ. Νετανιάχου έχει επιτύχει 10 χρόνια συνεχούς οικονομικής ανάπτυξης. Μια σειρά οικονομικών μεταρρυθμίσεων, ειδικά στα πρώτα χρόνια, έχουν αποφέρει καρπούς. Εμείς προσπαθούμε να καταφέρουμε να πετύχει ο κρατισμός αλλάζοντας πρωθυπουργούς.
Αλλά εκεί που έχει κάνει τη μεγάλη διαφορά ο Νετανιάχου είναι στο ότι έχει κατανοήσει τις πραγματικές προθέσεις και τα κίνητρα των αντιπάλων του Ισραήλ. Θα μπορούσε να πηγαίνει από συμφωνία σε συμφωνία με τους Αραβες, κάτι που θα είχε μοναδικό αποτέλεσμα τη σταδιακή αποδυνάμωση του Ισραήλ και τη διαρκή ενδυνάμωση μια αδιάλλακτης παλαιστινιακής πλευράς, η οποία έχει ως τελικό σκοπό την εξαφάνιση του Ισραήλ.
Αυτός ο ρεαλισμός στην κατανόηση του αντιπάλου έχει δημιουργήσει τις διαχωριστικές γραμμές στην ισραηλινή πολιτική σκηνή. Ενα από τα αποτελέσματα αυτής της στρατηγικής είναι η εκλογική εξαφάνιση της ισραηλινής Αριστεράς. Οταν δόθηκε η ευκαιρία στους Ισραηλινούς να επιλέξουν μεταξύ μιας δεξιάς και μιας αριστερής θεώρησης των πραγμάτων, η επιλογή φάνηκε ότι ήταν κάτι παραπάνω από εύκολη και ιστορικά γρήγορη.
Πλέον, στο Ισραήλ οι κύριες επιλογές είναι μεταξύ δεξιών και κεντρώων.
Ολα τα παραπάνω έχουν ιδιαίτερη αξία για εμάς. Η δική μας «Δεξιά» είναι ενοχική και φοβισμένη. Προσπαθεί πάντοτε να γίνει αρεστή στην Αριστερά και στο μεταπολιτευτικό κατεστημένο που έχει δημιουργήσει αυτή η Αριστερά. Ετσι, καταλήξαμε σήμερα να κυβερνά την Ελλάδα μια συμμορία ανειδίκευτων γκρουπούσκουλων της άκρας Αριστεράς. Δείτε τι συμβαίνει στη Βρετανία, όπου μια «Δεξιά» πάλι, η οποία μπορεί να δράσει μόνο ως μια ελαφρύτερη έκδοση των Εργατικών, κοντεύει να φέρει στην εξουσία έναν Βρετανό συριζαίο.
Οι πολίτες προτιμούν να έχουν επιλογές στην πολιτική, όπως και σε όλους τους άλλους τομείς της ζωής. Ειδικά τελευταία, όταν μεταξύ αυτών των επιλογών έχουν και μια συντηρητική Δεξιά, αυτή η συγκεκριμένη επιλογή είναι η περισσότερο δημοφιλής. Το φαινόμενο αυτό είναι παγκόσμιο, και οι μόνοι που δεν το βλέπουν είναι αυτοί που ακόμα και σήμερα διακατέχονται από ενοχικά και εαυτοφοβικά σύνδρομα. Το αποτέλεσμα είναι να ενδυναμώνουν τους αντιπάλους τους και να ζημιώνουν την πατρίδα.
Η καθημερινότητα πολλές φορές σε κάνει να παραβλέπεις προβλήματα που είναι μπροστά στα μάτια σου, κι έτσι είναι σχεδόν αδύνατον να συνειδητοποιήσεις την ύπαρξή τους. Για τον ΣΥΡΙΖΑ ένα από αυτά τα μεγάλα προβλήματα είναι ότι υπάρχουν πολλοί Ελληνες στην Ελλάδα. Είναι ένα πρόβλημα που ταλαιπωρεί τον τόπο, ειδικά τα τελευταία 200 χρόνια.
Οπως όλοι γνωρίζουμε, το κακό άρχισε το 1821, όταν ένα μάτσο γκιαούρηδες αποφάσισαν να απελευθερωθούν από μια πολυεθνική και πολυπολιτισμική αυτοκρατορία. Η ιδέα να δημιουργήσουν το δικό τους κράτος, όπου πρώτα από όλα θα έχουν την ελευθερία να ζουν ως Ελληνες, με ένα κράτος διοικούμενο από Ελληνες με βάση τις δικές τους αρχές και αξίες, είναι η πηγή του κακού. Και αυτό το κακό πολλαπλασιάζεται, όταν αυτό το έθνος-κράτος προσπαθεί να οικοδομήσει μια κοινωνία που βασίζεται σε δυτικά πρότυπα, ατομικές ελευθερίες, κράτος υπό συνταγματικούς περιορισμούς, ατομική ιδιοκτησία, διαχωρισμό των εξουσιών και όλα τα σχετικά.
Σε όλα αυτά τα προβλήματα ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να δώσει λύσεις. Τα ανοιχτά σύνορα είναι ο μηχανισμός που επιλύει μια σειρά ζητημάτων τα οποία δημιούργησε η Επανάσταση του '21. Είναι σαν μια μηχανή του χρόνου που σταδιακά μας μεταφέρει στην περίοδο που για τους περισσότερους συριζαίους ήταν η ιδεατή κατάσταση, όπου αυτό που λέμε τώρα «Ελλάδα» ήταν περισσότερο δυτική επαρχία του πρώτου μέρους.
Η αλήθεια είναι ότι, όταν ο κ. Βίτσας μίλησε στους Πακιστανούς, είχε το μεγαλύτερο πλήθος που έχει δει συριζαίος τα τελευταία χρόνια. Και όχι μόνο η αίθουσα ήταν γεμάτη, αλλά είχε παλμό και ένταση. Στον ΣΥΡΙΖΑ καταλαβαίνουν αυτό που ποτέ δεν πρόκειται να ομολογήσουν δημόσια: οι διάφοροι πληθυσμοί έχουν κουλτούρα και κάθε κουλτούρα φέρνει μια σειρά πολιτικών συνεπειών. Οι ορδές των μουσουλμάνων εποίκων είναι πολύ πιο επιρρεπείς στο κράτος-αφέντη και τροφό. Σκεφτείτε μόνο πόσο διαφορετικό θα ήταν το πολιτικό κόστος της Συμφωνίας των Πρεσπών, αν οι εκλογικοί κατάλογοι είχαν λιγότερους Ελληνες και περισσότερους Πακιστανούς.
Η αντικατάσταση πληθυσμού είναι το βασικό κίνητρο των ανοιχτών συνόρων, που είναι μια καλά οργανωμένη πολιτική επιδίωξη. Τα έθνη της Ευρώπης έχουν ιστορία και παραδόσεις, που δημιουργούν εμπόδια στο πολιτικό κατεστημένο. Θα είναι οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί για πάντα υπάκουοι στην πολιτική τάξη; Φυσικά όχι. Οταν οι αριθμοί είναι τέτοιοι, θα δημιουργήσουν τους δικούς τους πολιτικούς σχηματισμούς. Κάτι τέτοιο δεν απασχολεί τον ΣΥΡΙΖΑ.
Το πολιτικό όφελος σήμερα υπερισχύει όποιων συνεπειών την επαύριον. Το πρόβλημα για τους θιασώτες των ανοιχτών συνόρων είναι ότι η Ελλάδα έχει πολλούς Ελληνες, η Γερμανία πολλούς Γερμανούς, η Ουγγαρία πολλούς Ούγγρους. Η αντικατάστασή τους είναι ύψιστη πολιτική αναγκαιότητα.
Τώρα που πλησιάζουν οι ευρωεκλογές, είναι ωφέλιμο να γνωρίζεις ότι έχεις το δικαίωμα να ψηφίσεις, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχεις το δικαίωμα να περιμένεις ότι αυτή η ψήφος θα παράγει επιπτώσεις, ανεξάρτητα από το πόσοι ψήφισαν όπως κι εσύ. Ειδικά σε ευρωπαϊκό επίπεδο, οι εκλογές είναι μια καθαρά εθιμοτυπική διαδικασία. Οι διαφορές πολιτικής μεταξύ των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών και του Λαϊκού Κόμματος είναι οι ίδιες με αυτές μεταξύ ΚΚΕ Μ-Λ και ΚΚΕ Λ-Μ. Οταν, για παράδειγμα, είχε ξεσπάσει η οικονομική κρίση, οι -υποτίθεται δεξιοί- Μέρκελ και Σαρκοζί είχαν προτείνει την εναρμόνιση της φορολογικής πολιτικής (δηλαδή υψηλούς φόρους για όλους στην Ε.Ε.), έναν νέο φόρο χρηματοπιστωτικών συναλλαγών και ένα νέο ταμείο δημοσίων δαπανών. Βάλτε στη θέση των Μέρκελ - Σαρκοζί τον κ. Τσίπρα και είναι σαφές ότι θα μπορούσε να κάνει ακριβώς τις ίδιες προτάσεις, χωρίς την παραμικρή παρέκκλιση από τις κρατικιστικές αρχές που πρεσβεύει.
Ολα τα παραπάνω έχουν τη σημασία τους τώρα που η έρευνα του ειδικού εισαγγελέα Μούλερ στις ΗΠΑ έφτασε στο τέλος της. Η έρευνα είχε σκοπό να εξετάσει αν υπήρξε συνωμοσία μεταξύ Τραμπ και Ρωσίας, προκειμένου να κερδίσει ο πρώτος τις εκλογές του 2016. Για την έρευνα αυτή, τα τελευταία δύο χρόνια ξοδεύτηκαν πάνω από 25.000.000 δολάρια. Εργάστηκαν σε αυτήν 19 εισαγγελείς, επιδόθηκαν 2.800 κλήσεις, 500 εντάλματα έρευνας, εξετάστηκαν κάπου 500 μάρτυρες. Τα ΜΜΕ στις ΗΠΑ επιδόθηκαν σε μια απίστευτη εκστρατεία προπαγάνδας επί του θέματος, προωθώντας τη βέβαιη ενοχή του Τραμπ - 1.965 «ρεπορτάζ» από το CNN, 4.202 «ρεπορτάζ» από το MSNBC, 1.156 «ρεπορτάζ» από τους «Times» και 1.184 από την «Washington Post». Το περιοδικό Time είχε βγει με εξώφυλλο που παρουσίαζε τον Λευκό Οίκο να μετατρέπεται σε Κρεμλίνο. Δόθηκαν και δύο βραβεία Πούλιτζερ, για την «ενδελεχή» και «αμερόληπτη» κάλυψη της υπόθεσης από τα ΜΜΕ.
Τελικά, μετά την έρευνα Μούλερ βρέθηκε ότι δεν υπήρξε καν συμπαιγνία μεταξύ Πούτιν και Τραμπ. Ολα είχαν αρχίσει όταν, το 2016, ένας φάκελος με «στοιχεία» εναντίον του Τραμπ έφτασε σε δημοσιογραφικά χέρια και αργότερα στο FBI. Το FBI θα αρχίσει να παρακολουθεί την καμπάνια Τραμπ βασισμένο σε αυτόν τον φάκελο, που δεν ήταν τίποτε παραπάνω από μια σειρά ψευδών στοιχείων και αυταπόδεικτα αβάσιμων κατηγοριών. Ως κερασάκι στην τούρτα, η δημιουργία και η προώθησή του είχε χρηματοδοτηθεί από τα εκλογικά ταμεία της κυρίας Κλίντον.
Φανταστείτε τώρα η ΕΥΠ να αρχίσει στην προεκλογική περίοδο να παρακολουθεί τη Ν.Δ. βασισμένη σε έναν φάκελο ψευδών στοιχείων που χρηματοδότησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Θα μιλούσαμε για μπανανία. Κι όμως, επειδή το θύμα της συγκεκριμένης υπόθεσης ήταν ο Τραμπ, που, τουλάχιστον ρητορικά, στρέφεται πολλές φορές εναντίον του πολιτικού κατεστημένου, θα πρέπει να εκλάβουμε ό,τι έγινε τα δύο τελευταία χρόνια ως δημοκρατική κανονικότητα.
Το 2016, οι Αμερικανοί έκαναν μια επιλογή που το πολιτικομιντιακό κατεστημένο θεώρησε ως μια εξωφρενική και απαράδεκτη επιλογή. Για το κατεστημένο μια τέτοια παράλογη επιλογή μπορούσε να εξηγηθεί μόνο ως μια συνωμοσία Ρώσων κατασκόπων και Αμερικανών ακροδεξιών. Το σίγουρο είναι ότι το πόπολο «έπρεπε» να είχε επιλέξει την κυρία Κλίντον. Εκλογές με πολιτικές επιπτώσεις - ποιος να το περίμενε!
Από τον Μοράλες στο Brexit
Ναπολέων ΛιναρδάτοςAν θέλεις πρακτικά να καταλάβεις τη δήλωση «ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση, αλλά δεν πήρε την εξουσία», δεν έχεις παρά να δεις τα πεπραγμένα του προέδρου Μοράλες της Βολιβίας. «Πριν από τρία χρόνια οι Βολιβιανοί απάντησαν “όχι” σε δημοψήφισμα που θα έδινε τη δυνατότητα στον πρόεδρο της χώρας Εβο Μοράλες να εκλεγεί για τέταρτη φορά. Ο Μοράλες αποφάσισε να αγνοήσει το “όχι” των συμπατριωτών του και θα είναι εκ νέου υποψήφιος τον Οκτώβριο του 2019». Η απόφαση για να παρακαμφθεί το ενοχλητικό δημοψήφισμα ελήφθη από το Συνταγματικό Δικαστήριο της χώρας, διορισμένο από τον κ. Μοράλες, που αποφασίζει ως κομματικό όργανο.
Μια άλλη περίπτωση είναι αυτή της Βενεζουέλας, όπου κάποιος μπορεί να δει, για παράδειγμα, την έναρξη την νέας περιόδου για το Ανώτατο Δικαστήριο να συμπεριλαμβάνει τους δικαστές όρθιους να τραγουδούν υπέρ του καθεστώτος και ο πρόεδρος του Ανώτατου Δικαστηρίου να θέτει ως στόχο του να κάνει την ουτοπία πραγματικότητα. Ο διαχωρισμός των εξουσιών είναι μια αστική «προκατάληψη». Βασίζεται στην ιδέα του περιορισμού της πολιτικής εξουσίας, σε ένα σημαντικό και σαφώς οριοθετημένο ελεύθερο πεδίο δράσης του ατόμου. Δεν υπάρχει απλά η αρχή του διαχωρισμού των εξουσιών, αλλά ταυτόχρονα υπάρχει και ένα οικοσύστημα θεσμών πέρα από το κράτος, όπως η οικογένεια, η Εκκλησία, οι τοπικές κοινωνίες, έξω και πάνω από τα στενά όρια της κρατικής εξουσίας.
Ο σκοπός κάθε Αριστεράς είναι η εξαφάνιση του διαχωρισμού των εξουσιών και του κοινωνικού οικοσυστήματος που συντηρεί την ελευθερία του πολίτη. Υπάρχει η λαϊκίστικη έκδοση, του Τσάβες, του Μοράλες και του Τσίπρα του '15. Υπάρχει, όμως, και η έκδοση της Αριστεράς ως πεφωτισμένης τεχνοκρατίας που έχει ως σκοπό να καθορίσει και να ελέγξει κάθε λεπτομέρεια της ζωής του πολίτη. Η διαφορά των λαϊκιστών και των «πεφωτισμένων» τεχνοκρατών δεν βρίσκεται στην ουσία, αλλά στο μάρκετινγκ και στα μέσα. Οι λαϊκιστές βασίζονται στην επαναστατική ρητορική και στον απευθείας και απόλυτο έλεγχο της πολιτικής εξουσίας σε καίριους κοινωνικούς και οικονομικούς θεσμούς.
Η «πεφωτισμένη» τεχνοκρατία σε μια ρητορική «αμερόληπτης τεχνογνωσίας», που όμως πάντα έχει ως αποτέλεσμα τη διαρκή διάβρωση όλων των θεσμών και τον έμμεσο έλεγχό τους από τη νομενκλατούρα. Η εξάρτηση του πολίτη από το κράτος και η νηπιοποίησή του είναι βασικό μέσο και σκοπός και των δύο εκδόσεων της Αριστεράς.
Οταν γράφεις για τον Μοράλες ότι είναι «ένας πρόεδρος στα όρια του δικτάτορα», επειδή αγνόησε ένα δημοψήφισμα, αλλά ταυτόχρονα δεν βλέπεις τα πολλά δημοψηφίσματα που η πολιτική ελίτ της Ευρώπης επιλέγει να αγνοήσει προκειμένου να επιβάλει στα έθνη της Ευρώπης το «πεφωτισμένο» ιερατείο των Βρυξελλών, είσαι είτε άσχετος είτε υποκριτής.
Ένα έθνος επιδοματούχων
Ναπολέων Λιναρδάτος
Κάνατε δήλωση για το επίδομα ενοικίου; Για το επίδομα παιδιού; Εχετε κάνει αίτηση για το κοινωνικό τιμολόγιο της ΔΕΗ ή το επίδομα στέγασης; Για κοινωνικό τουρισμό; Αν στα χρόνια της επί πιστώσει ευημερίας αναπτύχθηκε το μοντέλο των διορισμών και των παροχών, στα χρόνια της χρεοκοπίας αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς το μοντέλο των επιδοματούχων Ελλήνων. Η παροχολογία αντικαταστάθηκε από την επιδοματολογία. Για την ελληνική πολιτική τάξη ισχύει η γνωστή φράση του Ταλεϊράνδου: «Δεν έμαθαν τίποτα, δεν ξέχασαν τίποτα».
Βασικά, αυτό που άλλαξε για την πολιτική τάξη είναι τα ποσά, και έτσι οι αθρόες προσλήψεις και οι πρόωρες και μεγάλες συντάξεις -όλα με δανεικά, φυσικά- έδωσαν τη θέση τους σε μια σειρά επιδομάτων που έχουν, όπως λέγεται δημοσιογραφικά, μικρότερο δημοσιονομικό εκτόπισμα. Αυτό που δεν έχει αλλάξει είναι ο τρόπος που βλέπουν οι πολιτικοί τον μέσο πολίτη, δηλαδή ως κάποιον που είναι τόσο μωρόπιστος, που μπορεί να εξαγοραστεί με τα χρήματα που ήδη του έχει δημεύσει το κράτος. Ο μέσος Ελληνας το 2018 δούλεψε από την 1η Ιανουαρίου έως τις 18 Ιουλίου για να πληρώσει φόρους, που τους αποκαλούμε εισφορές στο κράτος. Για καθένα ευρώ που βγάζεις τα 55 λεπτά καταλήγουν στο κράτος και σου μένουν τα 45 λεπτά. Τώρα που ο δανεισμός έχει περιοριστεί, η διαδικασία για την αφαίμαξη των 55 λεπτών ανά ευρώ στηρίζεται στη λεηλασία της ιδιωτικής εργασίας και παραγωγής.
Ετσι, το πολιτικό προσωπικό της χώρας έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια παγίδα φτώχειας για την Ελλάδα. Ενας πολίτης που θέλει να εργαστεί τιμωρείται φορολογικά. Αν θέλει να δημιουργήσει μια επιχείρηση, μικρή ή μεγάλη, τιμωρείται φορολογικά. Και στις δύο περιπτώσεις η φορολογική επιβάρυνση είναι άγρια και εξοντωτική. Για ένα αυξανόμενο κομμάτι του πληθυσμού η εξάρτηση από τα επιδόματα σε συνδυασμό με τη λεγόμενη μαύρη εργασία είναι η μόνη λογική διέξοδος επιβίωσης.
Ως πολίτης, αντιμετωπίζεις όλα τα αντικίνητρα για να παράγεις και να συσσωρεύεις πλούτο. Εχεις, επίσης, όλα τα κίνητρα για να στηθείς σε μια ουρά και ως επαίτης να αιτηθείς κάποιο επίδομα. Μια χώρα που αποτελείται κυρίως από δημοσίους υπαλλήλους, συνταξιούχους και επιδοματούχους δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα απέραντο πτωχοκομείο. Αναδιακατανέμει τη μιζέρια, προσπαθώντας να ξεγελάσει το πόπολο και την πραγματικότητα. Μια κοινωνία που δεν παράγει πλούτο είναι μια κοινωνία που πεθαίνει.
Η πολιτική τάξη, αντί να ασχολείται με το πώς θα αρχίσουμε να παράγουμε πλούτο για να ξεφύγουμε από τον φαύλο κύκλο της φτωχοποίησης, συνεχίζει να ζει στη μεταπολιτευτική φαντασίωσή της του κράτους ως πηγής εισοδήματος και πλούτου. «Δεν έμαθαν τίποτα, δεν ξέχασαν τίποτα».
Η πολιτικοποίηση ενός γεύματος
Ναπολέων Λιναρδάτος
Στην Βενεζουέλα η εθνοσωτήριος του συντρόφου Μαδούρο έχει κλείσει τα σύνορα στη διεθνή ανθρωπιστική βοήθεια. Δεν είναι κανένα μυστικό ότι οι πολίτες στη Βενεζουέλα λιμοκτονούν. Αλλά, όπως συμβαίνει σε όλα τα σοσιαλιστικά καθεστώτα, τα βασικά είδη της καθημερινότητας γίνονται εργαλεία επιβολής της πολιτικής εξουσίας. Στις γειτονιές των πόλεων της Βενεζουέλας τα μέλη των τοπικών οργανώσεων του κόμματος ελέγχουν ποιος συμμετέχει στις διαδηλώσεις εναντίον του καθεστώτος, ποιος κριτικάρει την κυβέρνηση, ποιος ακόμα τολμά να πει ανέκδοτα για τη σοσιαλιστική δικτατορία.
Αν οι καθεστωτικοί σε καταγράψουν ως αντιφρονούντα, τότε στην καλύτερη περίπτωση χάνεις το προνόμιο να μπορείς να στηθείς σε μια ουρά για κάνα οκτάωρο για 250 γραμμάρια κρέας.
Ο έλεγχος της διανομής των τροφίμων είναι ζωτικής σημασίας για το καθεστώς. Οσο η φτώχεια και η ανέχεια μεγαλώνουν τόσο ο έλεγχος των διαρκώς όλο και πιο δυσεύρετων αγαθών καθορίζει τις αλλαγές και τις ισορροπίες στο κράτος και στην κυβέρνηση. Ενα συγγενές παράδειγμα είναι η κατάσταση στην Ελλάδα. Βέβαια, εμείς δεν κάναμε τόσα σοσιαλιστικά άλματα προς τα εμπρός όσα η Βενεζουέλα, αλλά ειδικά από τα μέσα της δεκαετίας του '70 το προσπαθήσαμε αρκετά. Ετσι, το κρατικοδίαιτο μοντέλο της Ελλάδας που χρεοκόπησε το 2010 παρουσιάζει παραπλήσια χαρακτηριστικά με αυτά της Βενεζουέλας, αλλά φυσικά σε πολύ ηπιότερη μορφή.
Στην Ελλάδα ο μέσος δημόσιος υπάλληλος υπέστη μία μείωση εισοδήματος από το 2010. Παρ' όλα αυτά, κοινωνικά έχει ανέβει γιατί αυτό που απολαμβάνει, μονιμότητα και αποδοχές πολλαπλάσιες του ιδιωτικού τομέα, έχει τώρα πολύ μεγαλύτερη αξία απ' ότι είχε πριν από την κρίση. Μπορεί όλοι να γίναμε φτωχότεροι από το '10 και μετά, αλλά κάποιοι έχουν ανέβει κοινωνικά σε σχέση με τους υπολοίπους αυτή την περίοδο.
Και εδώ βρίσκεται ένα από τα βασικά προβλήματα του κρατισμού εν γένει, μετατρέπει τα βασικά τού χθες σε προνόμια του αύριο. Αντίθετα με τις ελεύθερες οικονομίες, όπου τα προνόμια του χθες γίνονται τα βασικά τού αύριο. Σκεφτείτε μόνο ποιοι μπορούσαν αρχικά να αγοράσουν αυτοκίνητα, τηλέφωνα, είχαν τηλεόραση ή τουαλέτα μέσα στο σπίτι.
Οτι τα βασικά τού χθες μετατρέπονται σε προνόμια του αύριο είναι μια αναπόφευκτη συνέπεια μιας οικονομίας που ελέγχεται από μια φεουδαρχικού τύπου ελίτ στην εξουσία και γύρω από αυτήν. Είναι μια οικονομία που δεν μπορεί να δημιουργήσει ανάπτυξη, δεν μπορεί να παράξει πλούτο. Αυτό που μπορεί να κάνει είναι να αναδιακατανέμει με κομματικά κριτήρια μία διαρκώς συρρικνούμενη πίτα.
Ενα ανέκδοτο από την εποχή του ανατολικού μπλοκ ήταν: «Τι χρησιμοποιούσαν για φωτισμό οι σοσιαλιστές πριν από τα κεριά;» «Ηλεκτρισμό» ήταν η απάντηση. Το πρόβλημα στην Ελλάδα σήμερα είναι ότι ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού έχει γαντζωθεί στα προνόμια μιας οικονομίας που βρίσκεται σε μια βαθιά κρίση φτωχοποίησης και παρακμής. Είναι σαν κάποιος να προσπαθεί να σωθεί κλειδαμπαρωμένος σε καμπίνα πρώτης θέσης στον «Τιτανικό».
Πως πρέπει η ΝΔ να δώσει τα 2,000 ευρώ
Ναπολέων Λιναρδάτος
Η Ν.Δ. έχει παρουσιάσει ένα νέο πρόγραμμα, σύμφωνα με το οποίο «για κάθε παιδί που γεννιέται στην Ελλάδα» η οικογένειά του θα λαμβάνει 2.000 ευρώ. Το πόσο τέτοια προγράμματα πραγματικά επιτυγχάνουν τον σκοπό τους είναι υπό εξέταση, είναι σίγουρο όμως ότι η Ν.Δ. προτείνει ένα νέο επίδομα που, όπως προτίθεται να το εφαρμόσει, θα οδηγήσει μόνο στην ενίσχυση των πολιτικών αντιπάλων της. Αν κάτι οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι το πόσο προσεκτικοί, συγκεντρωμένοι και αφοσιωμένοι είναι στο να επιλέγουν πολιτικές που είτε προωθούν την ιδεολογική ατζέντα τους είτε πριμοδοτούν συγκεκριμένα τμήματα της κοινωνίας, τα οποία πιστεύουν ότι είναι ο εκλογικός πυρήνας τους. Ετσι, για παράδειγμα, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ αυξάνει τους φόρους και αυξάνει τα επιδόματα, επιτυγχάνει ταυτοχρόνως να αυξάνει το κράτος και να προωθεί την εξάρτηση του πολίτη από το κράτος. Είναι μια συνειδητή πολιτική επιλογή.
Η Ν.Δ. δεν επιδεικνύει τα ίδια πολιτικά ένστικτα. Αντί να έχει ως πρώτη πολιτική προτεραιότητα την ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα, της ιδιοκτησίας και την απεξάρτηση του πολίτη από το κράτος, έχει τα δικά της σχέδια για την επέκταση του κράτους και την εξάρτηση από αυτό. Η δε πολιτική τού εφάπαξ για «κάθε παιδί που γεννιέται στην Ελλάδα» έχει το επιπλέον αρνητικό ότι θα λειτουργήσει ως ένας επιπλέον -και σημαντικός- μαγνήτης για τους απανταχού λαθρομετανάστες.
Αν στη Ν.Δ. έχουν βρει ότι αυτό το νέο επίδομα θα ωφελήσει στο δημογραφικό, υπάρχει ένας πολύ καλύτερος τρόπος για να εφαρμοστεί: το επίδομα αυτό να δίνεται ως μια πίστωση έναντι τριών συγκεκριμένων υποχρεώσεων προς το κράτος - του φόρου εισοδήματος, του ΕΝΦΙΑ ή/και των ασφαλιστικών εισφορών. Οι δε δικαιούχοι να έχουν το δικαίωμα να το απορροφήσουν τμηματικά. Αν, για παράδειγμα, μια οικογένεια πληρώνει 500 ευρώ τον χρόνο για ΕΝΦΙΑ, να έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει το επίδομα για τον ΕΝΦΙΑ για τέσσερα έτη.
Μια οικογένεια ή ένας γονέας που δεν πληρώνει φόρο εισοδήματος, ΕΝΦΙΑ ή ασφαλιστικές εισφορές ήδη θα ενισχύεται από το κράτος. Αλλά, ακόμα και σε αυτές τις περιπτώσεις, θα μπορούσε να ισχύει ότι το συγκεκριμένο επίδομα θα είναι διαθέσιμο για μελλοντικές φορολογικές υποχρεώσεις που θα προκύψουν.
Αν η Ν.Δ. θέλει να ανταγωνιστεί τον ΣΥΡΙΖΑ στην επιδοματολογία, τουλάχιστον ας το κάνει με λιγότερο αυτοκαταστροφικό τρόπο για αυτήν και την οικονομία. Σκοπός της Ν.Δ. θα πρέπει να είναι κάθε Ελληνας να είναι ιδιοκτήτης, να έχει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο εισόδημα από τον ιδιωτικό τομέα και διαρκώς να μειώνεται το μερίδιο του κράτους σε αυτό το εισόδημα. Αυτή η πολιτική θα την καταστήσει πολιτικά κυρίαρχη, αλλά -ακόμα πιο σημαντικό- θα αναστρέψει την παρακμή της Ελλάδας.
Το σύνδρομο Παπακώστα στην ΝΔ
Ναπολέων Λιναρδάτος
Από τη μια μεριά, έχεις μια αδίστακτη συμμορία που κυβερνά την Ελλάδα την τελευταία τετραετία. Από την άλλη, έχεις μια Νέα Δημοκρατία φοβική, απολογούμενη και διαρκώς αναζητούσα την επιδοκιμασία της Αριστεράς. Και όλα αυτά συμβαίνουν καθώς η Νέα Δημοκρατία είναι ακόμα στην αντιπολίτευση.
Φαντασθείτε τι έχει να γίνει όταν η Νέα Δημοκρατία θα είναι στην κυβέρνηση και θα αρχίσει να δέχεται επιθέσεις από τα αριστερά. Το γνωστό ενοχικό σύνδρομο φτάνει στο αποκορύφωμά του όταν οι νεοδημοκράτες βρίσκονται στην εξουσία. Εκεί, αισθανόμενοι ότι θα πρέπει να διαχειριστούν κάτι που δικαιωματικά ανήκει στην Αριστερά, βγαίνουν τα ενοχικά σύνδρομά τους σε όλες τις εκφάνσεις τους. Μιλούν αριστερά, σκέφτονται αριστερά και, ακόμη χειρότερα, κυβερνούν αριστερά.
Θα μπορούσαμε να ονομάσουμε το σύνολο όλων αυτών των κλινικών συμπτωμάτων ως το σύνδρομο Παπακώστα. Η γνωστή πολιτικός, που με τόση ζέση έκανε επίθεση σε ό,τι αντιλαμβανόταν πως ξέφευγε των στενών ορίων υποτέλειας στην Αριστερά, ούσα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της Ν.Δ., κατέληξε υφυπουργός σε κυβέρνηση της άκρας Αριστεράς, και μάλιστα σε υπουργείο που έχει αναλάβει την προστασία δολοφόνων, τρομοκρατών, μπαχαλάκηδων, κουκουλοφόρων και σκληρών εγκληματιών.
Το σύνδρομο Παπακώστα ήταν πολύ εμφανές στην περίπτωση του κ. Δένδια, που είπε: «Δεν είμαστε γκρουπούσκουλο με εθνικιστικές κραυγές και λαϊκισμούς». Φυσικά, κανείς δεν θα ήθελε τη Ν.Δ. σε αυτή τη θέση. Το πρόβλημα είναι ότι το τι είναι «γκρουπούσκουλο με εθνικιστικές κραυγές και λαϊκισμούς» ο κ. Δένδιας αφήνει να το ορίσουν οι πολιτικοί αντίπαλοι. Και πρόσθεσε: «Δεν θα μασήσω τα λόγια μου, υπάρχουν κι άλλες τάσεις μέσα στη Νέα Δημοκρατία. Προσπαθούμε να είμαστε ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα, όμως υπάρχουν όρια». Για τον κ. Δένδια και τους συνοδοιπόρους αυτά τα όρια συνεχώς μετατοπίζονται όλο και αριστερότερα. Φυσικά, από όσους πάσχουν από το σύνδρομο Παπακώστα στη Ν.Δ. δεν θα ακούσεις ποτέ νύξεις για τα ανοίγματα προς τα αριστερά. Ο κ. Δένδιας δεν έχει κανένα πρόβλημα με τον αριστερό κ. Τατσόπουλο ή τον οπαδό της φορομπηξίας και της πολιτικής ορθότητας κ. Θεοχάρη.
Δείτε με πόση ευκολία η Ν.Δ. αποδέχθηκε στα ψηφοδέλτιά της αμετανόητους αριστερούς, όπως οι κ. Τατσόπουλος και Θεοχάρης, και με πόση ευκολία απόκλεισε τον κ. Μπογδάνο, που είχε το μειονέκτημα να είναι ένας κεντροδεξιός. Τι έχουν κάνει, τι έχουν πει και τι πραγματικά πιστεύουν δεν δημιουργούν το παραμικρό πρόβλημα για τους κ. Θεοχάρη και Τατσόπουλο. Μια χιουμοριστικού τύπου δήλωση από τον κ. Μπογδάνο ήταν αρκετή για τον αποκλεισμό του. Δεν είχε αριστερές περγαμηνές και πιστεύω, και επομένως μέσα στη Ν.Δ. θα μπορούσε στην καλύτερη των περιπτώσεων να είναι στέλεχος ή βουλευτής δεύτερης κατηγορίας.
Εκατό χρόνια Παπανδρέου
Ναπολέων Λιναρδάτος
Φαντάσου τον δεξιό που ήταν μιας κάποιας ηλικίας στις αρχές του '80 και τις επόμενες δεκαετίες έφαγε στη μάπα τον Παπανδρέου και τον παπανδρεϊσμό. Ηταν στο καφενείο μόνος του, ενώ όλοι οι άλλοι προσπαθούσαν να τον διαφωτίσουν ως προς τα κατορθώματα της Αλλαγής. Τα υπεύθυνα και έγκυρα δημοσιογραφικά στόματα τον ενημέρωναν πως το ΠΑΣΟΚ είναι το φυσικό και κυρίαρχο κόμμα εξουσίας, ενώ η κεντροδεξιά παράταξη είχε ρόλο κομπάρσου της ιστορίας. Δεκαετία έμπαινε, δεκαετία έβγαινε κι αυτός εκεί, μόνος εναντίον όλων, και ειδικά εναντίον του Παπανδρέου.
Εγκαταλειμμένος ακόμα και από τον Θεό, που βαθιά μέσα του γνώριζε ότι ήταν δεξιός. Αυτή η «απομόνωση» θα πρέπει να του δημιούργησε κάποιο μίσος για τον Ανδρέα Παπανδρέου πέραν του συνηθισμένου. Κι όμως, αυτός ο άνθρωπος που πέρασε τόσα, που μίσησε τον Παπανδρέου και τον παπανδρεϊσμό όσο λίγοι, θα πρέπει να αισθάνεται μια βαθιά και ασίγαστη νοσταλγία για τον Ανδρέα.
Και δεν είναι η νοσταλγία για τις πολιτικές διαμάχες μιας άλλης εποχής όσο μια αίσθηση απώλειας για το ίδιο το άτομο του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν δημιούργημα της αστικής κουλτούρας. Είχε γνώσεις και καλλιέργεια.
Μπορούσε να μιλήσει στον μέσο Ελληνα, αλλά ταυτόχρονα μπορούσε να διαπραγματευτεί, να κουβεντιάσει και να συγκρουστεί με τους πολιτικούς άλλων χωρών. Σε αμυντικά θέματα και στην εξωτερική πολιτική πολλές φορές ήταν δεξιότερος των δεξιών.
Τώρα, ο προαναφερθείς δεξιός θα νοσταλγεί τον Ανδρέα Παπανδρέου, γιατί απλούστατα ό,τι τον έχει αντικαταστήσει στον χώρο της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς είναι σαφώς κατώτερο. Και δεν είναι απλώς κατώτερο σε θέσεις, γνώσεις και καλλιέργεια, αλλά ακόμα και σε χαρακτήρα.
Η παρακμή είναι καθολική, απότομη και κολοσσιαία. Και κάπου εκεί εντοπίζεται το πρόβλημα με τον παπανδρεϊσμό. Η γοητεία του Παπανδρέου ήταν ένα παράγωγο μιας κουλτούρας που οι πολιτικές του οδηγούσαν προς την εξαφάνιση. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ο ευεργετηθείς μιας κληρονομιάς που δεν μπορούσε να επιβιώσει των πολιτικών επιλογών του.
Αρχισε να αφαιρείς νόμους και πολιτικές που εφαρμόστηκαν από το '81 και μετά και συνειδητοποιείς πόσο ριζικά διαφορετική θα ήταν η πραγματικότητα σήμερα. Βγάλε το νόμο πλαίσιο για τα ΑΕΙ του '82, αφαίρεσε την προσπέλαση του συντεχνιακού τσαμπουκά και τρομοκρατίας σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής, εξαφάνισε τον ξέφρενο δανεισμό του κράτους και, σιγά σιγά, η πολιτική οντότητα που ακούει στο όνομα Αλέξης Τσίπρας αρχίζει να εξαφανίζεται. Η ποιοτική διαφορά μεταξύ ενός Ανδρέα Παπανδρέου και ενός Αλέξη Τσίπρα είναι τεράστια, αλλά οι αμαρτίες του πρώτου μάς έφεραν στο πολιτισμικό χαμηλό της πρωθυπουργίας του δεύτερου.
Η Βενεζουέλα του Αλέξη
Ναπολέων Λιναρδάτος
Πώς άραγε να είδαν στη Βενεζουέλα το βίντεο του δικτάτορα Μαδούρο όταν βρισκόταν στην Κωνσταντινούπολη, στο εστιατόριο του γνωστού σεφ που κόβει τις μπριζόλες και τα παϊδάκια ως σαν να ήταν καμάκι της δεκαετίας του ‘80 που προσπαθεί να εντυπωσιάσει κάποια τουρίστρια;
Είμαι σίγουρος ότι στη Βενεζουέλα σχεδόν κανείς δεν θα πρόσεξε τις γελοιότητες του σεφ, τα μάτια θα ήταν καρφωμένα στις μπριζόλες και στα παϊδάκια. Κοντά το 65% του πληθυσμού στην Βενεζουέλα δηλώνει ότι έχει χάσει κατά μέσο όρο 11 κιλά. Οχι επειδή κάποια δίαιτα έγινε ξαφνικά πολύ πετυχημένη και διαδεδομένη, αλλά λόγω πείνας.
Το 2016 η υπουργός Υγείας της Βενεζουέλας έκανε το λάθος να δημοσιεύσει στοιχεία που είχε συλλέξει το υπουργείο της. Η μητρική θνησιμότητα είχε αυξηθεί μέχρι τότε 65%, η βρεφική θνησιμότητα 30% και τα κρούσματα ελονοσίας 76%. Μερικές μέρες αργότερα ο δικτάτορας Μαδούρο την απέλυσε.
Πάνω από το 60% του πληθυσμού ζει πλέον σε συνθήκες ακραίας φτώχειας και περισσότερα από 2.000.000 έχουν ήδη εγκαταλείψει τον σοσιαλιστικό παράδεισο. Κάθε 25 μέρες οι τιμές των προϊόντων διπλασιάζονται.
Αυτό δεν είναι και το πιο σημαντικό πρόβλημα, το πρόβλημα είναι ότι και να είχες τα λεφτά είναι πολύ δύσκολο να βρεις ακόμα και τα πιο βασικά αγαθά. Το τρεχούμενο νερό, ο ηλεκτρισμός και το χαρτί υγείας είναι πλέον αγαθά πολυτελείας.
Το συγκλονιστικό της όλης υπόθεσης είναι ότι αν κάποιος ήθελε να βρει μια χώρα στον πλανήτη που έχει υποστεί την ίδια ζημιά όπως η Βενεζουέλα τα τελευταία χρόνια, η μόνη επιλογή θα ήταν η εμπόλεμη Συρία. Και οι δύο χώρες έχουν υποστεί μια καταστροφή που έχει εξαφανίσει το 40% της οικονομίας.
Βέβαια, η Βενεζουέλα δεν αντιμετωπίζει τις συνέπειες ενός εμφύλιου πολέμου, αλλά τις συνέπειες της σοσιαλιστικής μετάλλαξης της οικονομίας. Και όλα αυτά συμβαίνουν σε μια χώρα με τα μεγαλύτερα αποδεδειγμένα κοιτάσματα πετρελαίου στον κόσμο, με έσοδα από το πετρέλαιο που είχαν φτάσει μέχρι και τα 90 δισ. δολάρια ετησίως.
Θα έπρεπε ο κ. Τσίπρας να αποδεχτεί την πρόσκληση του Χουάν Γκουαϊδό και να επισκεφτεί τη Βενεζουέλα. Να ζήσει για λίγο στις γειτονιές του Καράκας, να μιλήσει με τον κόσμο, να επισκεφτεί σούπερ μάρκετ και νοσοκομεία.
Μια και χιλιάδες νεογέννητα και μωρά έχουν πεθάνει λόγω των συνθηκών και της πείνας, ας καθόταν να εξηγήσει στις μητέρες αυτών των παιδιών την υποστήριξη που δίνει τόσο απλόχερα στον δικτάτορα Μαδούρο. Υποψιάζομαι ότι δεν θα το κάνει, θα κωλύεται λόγω αριστερού ηθικού πλεονεκτήματος.
Οι Παντελίδες και οι άλλοι
Ναπολέων Λιναρδάτος
O ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει για να αποδεικνύει ότι στην Ελλάδα το ερώτημα «μα πόσο χειρότερα να πάνε τα πράγματα» δεν έχει όρια, δεν υπόκειται σε κάποιους φυσικούς ή μεταφυσικούς περιορισμούς. Το βαρέλι δίχως πάτο περιγράφει επακριβώς την κατάσταση. Και εκεί που νόμιζες ότι η συμφωνία Τσίπρα - Ζάεφ ήταν ο πάτος, ξαφνικά βγαίνει ότι και τις ελάχιστες και τυπικές διευθετήσεις που είχαν αναλάβει οι Σκοπιανοί δεν τις έχουν εφαρμόσει.
Και ενώ οι Σκοπιανοί είχαν ήδη αρχίσει τις παραβιάσεις σε μια συμφωνία που τους τα έδινε όλα, στην Ελλάδα μια πλειοψηφία εξαγορασμένων βουλευτών ήταν έτοιμη για να ψηφίσει μια παράδοση άνευ όρων, ως αν η Ελλάδα να είχε ηττηθεί ολοκληρωτικά σε έναν πόλεμο. Την ίδια ώρα στο Νταβός ο κ. Ζάεφ θα έχει συνάντηση με τον μεγαλοεπενδυτή Τζορτζ Σόρος, όπου θα έχουν αρχίσει να εορτάζουν την εύκολη νίκη επί της Ελλάδας.
Η λαχτάρα των Σκοπιανών γι' αυτή τη νίκη ήταν ξεκάθαρη από τότε που βγήκαν τα πρακτικά των συνεδριάσεων των αρχηγών των Σκοπίων - «Πρέπει να βιαστούμε» και «Ο Τσίπρας είναι θετικότερος από τον Παπανδρέου. Θέλει λύση. Δεν ορκίστηκε ενώπιον της Εκκλησίας, είναι πιο ελεύθερος».
Αυτή η «ελευθερία» του κ. Τσίπρα δεν ήταν τίποτε παραπάνω από το να είναι έτοιμος να πει το «ναι» σε όλα, να ανατρέψει όλα όσα διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις είχαν υπερασπιστεί ακόμα και όταν δέχονταν ισχυρές πιέσεις. Ετσι στη Βουλή είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε γιατί ένας Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου και ένας Φρανσουά Μιτεράν ήταν ακροδεξιοί και εθνικιστές.
Το μόνο θετικό σε μια άθλια εβδομάδα ήταν η στάση των Ελλήνων πολιτών που έδωσαν το πατριωτικό «παρών» στο Σύνταγμα. Δεν διαδήλωσαν για να τους δώσει το κράτος-αφέντης κάποιο επίδομα, έναν διορισμό, να τους κάνει ένα ρουσφέτι. Κατέβηκαν να διαδηλώσουν για μια ιδέα και μια ιστορία που ξεπερνά τα προσωπικά τους συμφέροντα, που υπερβαίνει κατά πολύ τις καθημερινές τους ενασχολήσεις και αγωνίες σε καιρούς οικονομικά και κοινωνικά πολύ δύσκολους.
Αυτοί οι νοικοκυραίοι, που η Αριστερά τούς ονομάζει Παντελήδες, αψήφησαν τους λιβέλους από την κυβέρνηση, την προπαγάνδα από τα ΜΜΕ και την τρομοκρατία και τη βία των κουκουλοφόρων παρακρατικών. Εξω από τη Βουλή διαδήλωναν αυτοί, εντός της Βουλής όλος αυτός ο συρφετός των πρώην αγανακτισμένων αγωνιστών της Αριστεράς που μόλις βολεύτηκαν στις υπουργικές, βουλευτικές και στις θέσεις μετακλητών ξέχασαν και Μνημόνια και υπερταμεία και το «ιμπεριαλιστικό» ΝΑΤΟ και -μαζί με τους εξαγορασμένους τους βουλευτές- πούλησαν τη Μακεδονία για να κρατήσουν λίγο ακόμα «την κουτάλα μαζί με τα ζουμιά», όπως έλεγε το τραγουδάκι που άκουγαν στις καταλήψεις.
Τη Μακεδονία για ένα iPhone
Ναπολέων Λιναρδάτος
Aν έπρεπε να εξηγήσεις στον Παύλο Μελά ή στον Ιωνα Δραγούμη αυτά που συμβαίνουν τώρα, τι ακριβώς θα μπορούσες να τους πεις; Και πώς θα μπορούσες να περιγράψεις σε έναν Μελά ή σε έναν Δραγούμη προσωπικότητες όπως ο Ζουράρις, η Κουντουρά ή ο Παπαχριστόπουλος; Πώς να εκφράσεις με λέξεις την πολιτισμική παρακμή που έχει οδηγήσει τα πράγματα εδώ;
Το ότι ο κ. Τσίπρας τα έδωσε όλα στους Σκοπιανούς ήταν κάτι περισσότερο από προβλέψιμο. Καταρχάς είναι εντελώς ανίκανος σε θέματα διαπραγμάτευσης, ειδικά με ξένους. Ενας ανεπάγγελτος και αγράμματος κομματάνθρωπος, που το μόνο που έχει μάθει είναι η μικροπολιτική διαχείριση της εγχώριας πολιτικής σκηνής.
Η αναβολή της περικοπής των συντάξεων, που ο ίδιος έχει ψηφίσει, με αντάλλαγμα το ξεπούλημα της Μακεδονίας θα του φαίνεται ως μια ιδιαιτέρως επικερδής συνδιαλλαγή, εξάλλου για την Αριστερά τα εθνικά θέματα στην καλύτερη των περιπτώσεων είναι ήσσονος σημασίας.
Το πρόβλημα κυρίως εδώ είναι με ένα μεν μειοψηφικό ρεύμα, αλλά ποσοτικά σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που έχει αποδεχθεί τον ενδοτισμό ως μια φυσιολογική πολιτική στάση. Είναι το κομμάτι του πληθυσμού που είναι το πιο εθισμένο στον κρατισμό. Ο πολίτης εδώ έχει μετατραπεί σε τρόφιμος του Δημοσίου και το μόνο που έχει σημασία γι’ αυτόν είναι τι έχει λαμβάνειν από την εξουσία. Ολα τα άλλα είναι εμπορεύσιμα. Η εξάρτηση από το κράτος επισκιάζει όλα τα άλλα θέματα του δημόσιου βίου - και μια και το κράτος μπορεί να σου προσφέρει τα πάντα, αποκτά το δικαίωμα να καθορίζει και να εμπορεύεται τα πάντα, συμπεριλαμβανομένων των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας.
Σε αυτή την ομάδα πολιτών ανήκουν και οι βουλευτές που εκλέχθηκαν γιατί «ήταν εγγύηση για τα εθνικά θέματα». Από το διαζύγιο «μαϊμού» των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έως τους ιδιαίτερα προθύμους που δεν προσπάθησαν καν να προσποιηθούν ότι δεν στηρίζουν την κυβέρνηση στη Συμφωνία των Πρεσπών, είναι το αποτύπωμα στη Βουλή της ομάδας πολιτών-τροφίμων της εξουσίας που είναι έτοιμοι να παραδώσουν κάθε ιερό και όσιο για να διατηρήσουν υπουργικές και βουλευτικές καρέκλες λίγους ακόμα μήνες. Για παράδειγμα, τα ταξίδια της κυρίας Κουντουρά σε Τορόντο και Σανγκάη κόστισαν 30.000 ευρώ. Εχει ξοδέψει πάνω από 3.000 ευρώ του κορόιδου του φορολογουμένου για iPhones. Σημαντικά ποσά αυτά για τον μέσο πολίτη, αλλά αν σκεφτεί κάποιος τι πωλείται και τι αγοράζεται, πρόκειται για μια αρκετά εξυπηρετική κατάσταση. Παλαιότερα οι αγοραπωλησίες συνειδήσεως κόστιζαν πολύ πιο ακριβά. Φαίνεται ότι τα Μνημόνια έχουν ρίξει τις τιμές.
Ο πρωθυπουργός που παρέδωσε την Μακεδονία
Ναπολέων Λιναρδάτος
Ο κ. Τσίπρας μπορεί να είναι ο χειρότερος πρωθυπουργός της μνημονιακής περιόδου, αλλά δεν είναι πολύ διαφορετικός από όλους τους άλλους, ειδικά όσον αφορά τις βασικές επιλογές που υπηρετεί. Μπορεί να είπε πολύ περισσότερα ψέματα απ’ ό,τι όλοι οι άλλοι μαζί, μπορεί να έδωσε τις πιο βαρύγδουπες υποσχέσεις και μπορεί το Μνημόνιο που εφαρμόζει να είναι το πιο καταστροφικό απ’ όλα, όμως στην Ιστορία της Ελλάδας θα μείνει ως ο πρωθυπουργός που παρέδωσε τη Μακεδονία.
Η Μακεδονία όμως θα ακολουθεί τον κ. Τσίπρα για πάρα πολλά χρόνια ακόμα. Θα είναι η συμφωνία παράδοσης των Πρεσπών, κάτι που θα τον διαφοροποιεί από όλους τους προηγούμενους με έναν πολύ ξεκάθαρο τρόπο. Η εβδομάδα που πέρασε και όσα ελέγχθησαν στα Σκόπια δεν είναι παρά μια πρόγευση όσων πρόκειται να επακολουθήσουν. Τα αποτελέσματα της συμφωνίας θα έχουν διάρκεια και, κάθε φορά που θα βιώνουμε τις συνέπειές τους, ο κ. Τσίπρας και η συμφωνία του θα είναι στο επίκεντρο. Το όφελος του κ. Τσίπρα ήταν ένα και πρόσκαιρο, πήρε από την κυρία Μέρκελ τη μη περικοπή των συντάξεων. Θυσίασε στην κυρία Μέρκελ τη Μακεδονία. Αυτό που θα καταλάβει αργότερα ο κ. Τσίπρας είναι ότι το όποιο όφελος ήταν πολύ μικρό σε σχέση με το κόστος διαρκείας που αναλαμβάνει.
Μέχρι τώρα ο κ. Τσίπρας φαινόταν να ήταν ιδιαίτερα προσεκτικός σε ό,τι είχε να κάνει με την πολιτική καριέρα του. Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι η πρώτη μεγάλη κίνηση που ξεφεύγει από αυτό το πλαίσιο. Οι κυρίως ωφελημένοι είναι οι κομματικοί που θα έχουν επιπλέον μήνες στην εξουσία και την ευκαιρία να ζήσουν από τον φορολογούμενο με αμοιβές που δεν έχουν ξαναδεί στη ζωή τους. Ο κ. Τσίπρας όμως δεν θα είχε χάσει τίποτα, αν είχε κάνει εκλογές το φθινόπωρο. Οσο περνάει ο καιρός, τα πράγματα απλά χειροτερεύουν, άλλοτε με πιο γρήγορους και άλλοτε με πιο αργούς ρυθμούς. Τα πολιτικά ρίσκα αυξάνονται, καθώς επίσης και η γενική απέχθεια προς αυτόν.
Η πολιτική στάση προς τον κ. Τσίπρα όσων συμφωνούν με αυτόν στο Σκιοπιανό δεν αλλάζει. Επίσης για όλους αυτούς το συγκεκριμένο θέμα δεν είναι κάτι που θα καθορίσει πώς ψηφίζουν. Για όσους όμως είναι αντίθετοι στη συμφωνία με τα Σκόπια το ζήτημα αυτό καθορίζει την πολιτική στάση τους και τις επιλογές τους. Ο αριθμός τους είναι πολλαπλάσιος των υποστηρικτών της συμφωνίας και τα επόμενα χρόνια θα ζουν τις συνέπειες μιας συμφωνίας που συνεχώς θα επιβεβαιώνει όλες τις ενστάσεις που αρχικά είχαν.
Τσιπρική τρικυμία εν κρανίω
Ναπολέων Λιναρδάτος
Περιμένεις ότι κάποια στιγμή ο κ. Τσίπρας θα κάνει ή θα πει κάτι που θα δείχνει ότι δεν είναι απλά ένας κομματάνθρωπος. Οτι έχει, έστω και περιστασιακά, κάποιες ιδέες, εμπειρίες ή έστω εικόνες που ξεφεύγουν από τη γνωστή κομματική κουλτούρα, μέσα στην οποία μεγάλωσε.
Συνεχώς επιβεβαιώνει ότι όχι μόνο είναι ένας κομματάνθρωπος, αλλά και ότι δεν καταλαβαίνει πως είναι μόνο ένα κομματικό ον. Δεν έχει την παραμικρή περιέργεια για οτιδήποτε βρίσκεται έξω από αυτό το οικοσύστημα της κομματοκρατίας. Τουλάχιστον κάποιες γενικές γνώσεις για τον κόσμο θα ήταν το ελάχιστο για κάποιον που είναι πρωθυπουργός. Πώς είναι δυνατόν να έχει περάσει από διάφορες βαθμίδες της Εκπαίδευσης και να μη γνωρίζει ότι όταν λέμε Μεσαίωνας εννοούμε μια ιστορική περίοδο και δεν πρόκειται για την επωνυμία ενός συγκεκριμένου αιώνα; Πώς γίνεται ένας απόφοιτος του Πολυτεχνείου να μη γνωρίζει ότι αν κάνεις στροφή 360 μοιρών, καταλήγεις στο ίδιο σημείο;
Ετσι όταν ο κ. Τσίπρας άρχισε να μιλάει για την περίφημη υπόθεση με τους ενεχυροδανειστές, ήταν αναπόφευκτο να τα κάνει θάλασσα. Καταρχάς, μίλησε για έγκλημα λευκού κολάρου. Τώρα αν το βασικό στοιχείο μιας υπόθεσης είναι οι κλοπές αντικειμένων και η αποδοχή κλοπιμαίων δεν τη χαρακτηρίζεις έγκλημα λευκού κολάρου. Το ξέπλυμα χρήματος καθαυτό δεν μπορεί να χαρακτηρίζει μια εγκληματική δραστηριότητα, γιατί όλες οι εγκληματικές δραστηριότητες που έχουν κάποιο μέγεθος και διάρκεια χρησιμοποιούν τη συγκεκριμένη μέθοδο. Ο κ. Τσίπρας θα μπέρδεψε την παραπάνω υπόθεση με αυτά που έλεγε προεκλογικά, για παράδειγμα, για τη «λίστα Λαγκάρντ». Εκεί δεν έκανε και πολλά πράγματα...
Ενα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία του κατηγορητηρίου στην υπόθεση των ενεχυροδανειστών είναι πώς οι κατηγορούμενοι φέρεται ότι χρησιμοποίησαν το πανεπιστημιακό άσυλο και το «άβατο» των Εξαρχείων ως προφύλαξη από την Αστυνομία. Αυτό το στοιχείο, που συνδέεται άμεσα με τις πολιτικές επιλογές του κ. Τσίπρα, δεν φαίνεται να του γέννησε έστω ορισμένες αμφιβολίες για το γεγονός ότι η πολιτική ασύλου στην πραγματική βία βοηθά την ανάπτυξη όλης της εγκληματικής δραστηριότητας.
Αλλά εκεί όπου πραγματικά ξέφυγε εντελώς ο κ. Τσίπρας ήταν όταν είπε ότι οι ενεχυροδανειστές ξεζούμισαν τους Ελληνες στα χρόνια της κρίσης. Οχι, δεν είναι ο κ. Τσίπρας και οι όμοιοί του που σπρώχνουν τους Ελληνες στα ενεχυροδανειστήρια, δεν είναι οι φόροι και οι λεγόμενες εισφορές, αλλά έτσι, τυχαία, μια ημέρα αποφασίσαμε ως έθνος να στραφούμε προς αυτά. Από τα 8 δισ. του πλεονάσματος τα 6 δισ. προέρχονται από κατασχέσεις που έχει επιβάλει ο κ. Τσίπρας. Και όταν ο κ. Τσίπρας σού έχει αδειάσει τον λογαριασμό, το ενεχυροδανειστήριο δεν είναι μια ευχάριστη επιλογή, αλλά είναι η μόνη επιλογή που σου έχει αφήσει ο κ. Τσίπρας.
Αν κάποιος έχει αποφασίσει ότι μπορεί ακόμα να πιστεύει τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, θα πρέπει τότε να πιστέψει το τελευταίο ψέμα τους, που δεν είναι τίποτε άλλο από το ότι, ύστερα από όσα συνέβησαν τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια, επιστρέφουμε αισίως στο έτος 2015. Δηλαδή, χρειαστήκαμε δύο νέα Μνημόνια, νέα μέτρα 15 δισ. ευρώ, κλειστές τράπεζες, Υπερταμείο υπό τον έλεγχο των ξένων και όλα τους με επιπλέον φόρους και περικοπές, για να επιστρέψουμε εκεί όπου ήμασταν το 2015. Αυτό είναι το θετικό σενάριο που διαφημίζει η κυβέρνηση για το πού φτάσαμε και πού πάμε.
Η κατάσταση, όμως, της Ελλάδας σήμερα έχει πολλά περισσότερα κοινά στοιχεία με το 2010 παρά με το 2015. Δηλαδή ο Ελληνας πολίτης υπέστη μια ανελέητη λεηλασία της εργασίας και της περιουσίας του αυτά τα τέσσερα χρόνια, για να επιστρέψει η χώρα στην κατάσταση στην οποία ήταν το 2010. Συνοπτικά, το χρέος της Ελλάδας έχει ξεπεράσει και πάλι τα 300 δισεκατομμύρια ευρώ.
Και ουσιαστικά είμαστε σε χειρότερη θέση από ότι το 2010, γιατί έχουμε μια σαφώς μικρότερη και πιο αδύναμη οικονομία από το 2010. Εδώ αξίζει πραγματικά να δοθεί η δέουσα προσοχή. Ενώ βασικά έχουμε επιστρέψει στο 2010, οι συνθήκες μιας νέας κρίσης θα είναι σαφώς χειρότερες από αυτές του 2010. Οι καταθέσεις των Ελλήνων είτε κατέληξαν στο εξωτερικό είτε στις περισσότερες περιπτώσεις απορροφήθηκαν για να καλύψουν χαμένο εισόδημα και, ακόμα χειρότερα, ένα σημαντικό ποσοστό σπαταλήθηκε σε φόρους. Εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες, στην πλειονότητά τους οι πιο παραγωγικοί, έφυγαν για το εξωτερικό. Χιλιάδες παραγωγικές επιχειρήσεις είτε έκλεισαν είτε μετέφεραν την έδρα τους σε κράτη που δεν έχουν ως κύρια ασχολία τη φοροκλοπή του πολίτη.
Σε όλα τα παραπάνω θα πρέπει να προστεθεί το γεγονός ενός χειρότερου διεθνούς περιβάλλοντος. Ο κ. Ντράγκι μόλις ανακοίνωσε το τέλος της ποσοτικής χαλάρωσης. Αυτό θα οδηγήσει σε μια γενική αύξηση των επιτοκίων. Τα ελληνικά επιτόκια ήδη βρίσκονται σε απαγορευτικά -δηλαδή μη βιώσιμα για το μέγεθος του χρέους μας και της οικονομίας μας- επίπεδα. Και, φυσικά, αν λάβουμε υπόψη την κατάρρευση της παραγωγικότητας της ελληνικής οικονομίας, σε συνδυασμό με ένα σαφώς πιο εχθρικό πολιτικά διεθνές περιβάλλον, τότε μπορούμε να πούμε ότι είναι πλέον δυνατόν να οδηγούμαστε σε μια δραματικά χειρότερη κρίση από αυτή του 2010.
Επιστροφή λοιπόν στο 2010, αλλά αυτή τη φορά υπάρχει η πιθανότητα οι συνέπειες και όσα υπέστημεν το 2010 να μοιάζουν με βόλτα στο πάρκο. Ο πυρήνας της υπόσχεσης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ήταν η διατήρηση του παρασιτικού κράτους της Μεταπολίτευσης. Μπορεί οι υποσχέσεις που διάνθιζαν αυτή την κεντρική υπόσχεση να μην πραγματοποιήθηκαν, αλλά με όλα τα μέσα που διέθεταν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εφάρμοσαν πολιτικές προς όφελος ενός λαίμαργου και καταστροφικού κράτους, που διέλυσε ό,τι είχε απομείνει από τον ιδιωτικό τομέα.
Η σημασία της υπόθεσης Ζακ Κωστόπουλου
Ναπολέων Λιναρδάτος
Είναι μάταιο να προσπαθήσεις να έχεις διάλογο με όλους αυτούς που θεωρούν τον κοσμηματοπώλη, το ΕΚΑΒ ή την ομάδα της Αστυνομίας ΔΙΑΣ ενόχους. Για όλους αυτούς η ενοχή ήταν ξεκάθαρη από την πρώτη μέρα. Τα στοιχεία, οι ενδείξεις, οι υποθέσεις που μπορεί κάποιος να κάνει για τη συγκεκριμένη υπόθεση μπορεί να έχουν μία και μοναδική κατεύθυνση - την έκθεση και προβολή της ενοχής των κατηγορουμένων.
Αν ο Κωστόπουλος ήταν υπό την επήρεια των ναρκωτικών, τότε η δολοφονία έγινε όταν οι νοικοκυραίοι βρήκαν έναν άνθρωπο σε μια ευαίσθητη στιγμή και, αντί να τον βοηθήσουν, του επιτέθηκαν άγρια και αδικαιολόγητα. Αν ο Κωστόπουλος δεν ήταν υπό την επήρεια ναρκωτικών, τότε προφανώς δεν μπήκε στο κοσμηματοπωλείο σε μια κατάσταση παραφροσύνης και επομένως οι νοικοκυραίοι τον δολοφόνησαν άγρια και αδικαιολόγητα. «Δεν υπάρχουν δεδομένα, μόνο ερμηνείες», και οι μόνες ερμηνείες που έχουν αξία είναι αυτές που ικανοποιούν τα «πιστεύω» της πολιτικής ορθότητας.
Οπως όλοι οι επίγειοι παράδεισοι που έχει εξαγγείλει η Αριστερά, έτσι και αυτός της πολιτικής ορθότητας δεν πρόκειται να ευοδωθεί. Και όπως έχει γίνει παλαιότερα, όταν τα πενταετή προγράμματα άρχιζαν να αποτυγχάνουν, οι δίκες και οι καταδίκες ήταν τα μόνα χειροπιαστά και ακράδαντα «δεδομένα» για τους πιστούς που απεχθάνονταν την όποια περί του δόγματος αμφιβολία. Η ενοχή των άλλων είναι το μόνο «δεδομένο» μιας πραγματικότητας που έχουν τη δυνατότητα να ελέγξουν και να χειραγωγήσουν. Η ενοχή των άλλων είναι το μόνο που τους έχει απομείνει, όταν όλα όσα πιστεύουν είναι υπό κατάρρευση.
Η της συνιστώσας «χαβιάρι, Εκάλη και Βελουχιώτη Αρη» κυρία Ελενα Ακρίτα συνέστησε «Μην πείτε λέξη μερικοί, κιχ μη βγάλετε». Ενώ η φυλλάδα της κυβέρνησης, η «Αυγή», βγήκε με πρωτοσέλιδο «Δικαιοσύνη τώρα για το λιντσάρισμα». Είναι προφανές ποιες είναι οι οδηγίες προς τους δικαστές και τους πολίτες. Η ακροαματική διαδικασία δεν πρέπει παρά να είναι η επικύρωση μιας ενοχής με βάση καθαρά πολιτικά και ιδεολογικά κριτήρια. Το δε πόπολο δεν δικαιούται να έχει αμφιβολίες, ειδικά για κάτι που για το κατεστημένο είναι υπαρξιακής πλέον σημασίας.
Το πρόβλημα για μια δημοκρατία είναι οι συνέπειες, όταν ένα δόγμα ολοκληρωτικού τύπου σαν αυτό της πολιτικής ορθότητας διαβρώνει τους θεσμούς όλο και περισσότερο όσο περνά ο καιρός. Και βέβαια υπάρχει ο κίνδυνος για καθένα μας ξεχωριστά, όταν υπάρχει η διαρκώς αυξανόμενη πιθανότητα να βρεθούμε «ένοχοι», και ειδικά όταν αυτή η «ενοχή» χαίρει της πλήρους στήριξης ενός κράτους και των ΜΜΕ. Είναι μεγάλο πρόβλημα όταν η ελευθερία σου και η ύπαρξή σου γίνονται πολιτικά εμπορεύσιμες για ένα διεφθαρμένο κατεστημένο.
Η κυριαρχία της αριστεράς
Ναπολέων Λιναρδάτος
Φανταστείτε να ήσασταν εσείς ο αστυνομικός που ο εκκολαπτόμενος Τσίπρας πέταξε κλοτσηδόν από το γραφείο του υπουργού Παιδείας. Σε μια φυσιολογική χώρα θα είχατε το δικαίωμα να χρησιμοποιήσετε ανάλογη βία για να βάλετε τον εκκολαπτόμενο Τσίπρα στα αβγά του. Στην Ελλάδα, όμως, μια τέτοια επιλογή θα είχε ως αποτέλεσμα το τέλος της καριέρας στην Ελληνική Αστυνομία.
Αυτό που πραγματικά εντυπωσιάζει είναι η έκπληξη που δημιούργησε σε κάποια ΜΜΕ το γεγονός. Αναρωτιέσαι πού ακριβώς έχουν ζήσει τα τελευταία 40 χρόνια. Αν έχουν ιδέα σε ποια χώρα εργάζονται, πού ακριβώς κάνουν τα ρεπορτάζ, τι σχολιάζουν. Ο αστυνομικός, είτε πρωτοδιόριστος είτε ανώτερης θέσης, γνωρίζει ότι δεν μπορεί να εφαρμόσει τον νόμο αν αυτός που τον παραβιάζει έχει κάποιου είδους αριστερή νομιμοποίηση. Και αυτό δεν ισχύει μόνο τα τελευταία τέσσερα χρόνια, αλλά είναι ένα βασικό δεδομένο της Μεταπολίτευσης.
Λαθρομετανάστες, Τσιγγάνοι, μπαχαλάκηδες, συνδικαλιστές και ακτιβιστές των ενδεδειγμένων πολιτικών αποχρώσεων χαίρουν μιας γενικής ατιμωρησίας, η οποία πηγάζει από το γενικώς αποδεκτό ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Δείτε, για παράδειγμα, δύο πρόσφατες κινήσεις στον χώρο της λεγόμενης Κεντροδεξιάς. Ο υποψήφιος δήμαρχος Αθήνας κ. Μπακογιάννης πρότεινε το Πολυτεχνείο να γίνει μουσείο, γιατί προφανώς οι εκδηλώσεις λατρείας που διοργανώνονται κάθε χρόνο τέτοια εποχή δεν είναι αρκετές για τη γενιά που συνέβαλε τα μέγιστα για την καταστροφή της Ελλάδας.
Ή δείτε την απόφαση του κ. Μητσοτάκη να συμπεριλάβει στα ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας τον ακροαριστερό κ. Τατσόπουλο. Είναι προφανές ότι ο κ. Τατσόπουλος δεν έχει αλλάξει ιδέες. Τα βασικά που πίστευε ως βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, τα ίδια πιστεύει και τώρα. Δεν ήρθε στη Νέα Δημοκρατία γιατί έχει αλλάξει ο ίδιος, αλλά γιατί η παρουσία του σηματοδοτεί την αλλαγή που θα πρέπει να κάνει ο μέσος ψηφοφόρος της Νέας Δημοκρατίας. Ο κ. Τατσόπουλος δεν ήρθε επειδή αφομοιώθηκε, αλλά για να αφομοιώσει.
Στο Σκοπιανό η θέση της Ν.Δ. συνοψίζεται στο «δεν θα διχάσουμε τους Ελληνες για να ενώσουμε τους Σκοπιανούς». Δηλαδή δεν είναι μια υπεράσπιση επί της αρχής, αλλά μια «πραγματιστική» θεώρηση για το τι είναι πολιτικά εφικτό στο συγκεκριμένο θέμα τώρα.
Στη συνταγματική αναθεώρηση το θέμα είναι η μη προσβολή των θρησκευτικών πεποιθήσεων του 95% των Ελλήνων και όχι η υπεράσπιση της Ιστορίας και της ταυτότητας του ελληνικού έθνους ως θέση αρχής. Δηλαδή, ο διαχωρισμός δεν είναι μεταξύ αυτών που θέλουν τη διατήρηση και αυτών που θέλουν την αλλαγή, αλλά μεταξύ αυτών που πιστεύουν στις αλλαγές εδώ και τώρα και αυτών που πιστεύουν ότι το πόπολο δεν έχει ωριμάσει ακόμα για τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν. Υπάρχει καλύτερος ορισμός της αριστερής ιδεολογικής κυριαρχίας;
"ΑΥΛΑΙΑ" ΓΙΑ ΤΗΝ "ΠΟΛΙΤΙΚΗ 2000-2022",ΕΙΚΟΣΙ ΔΥΟ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ..
Η Εφημερίδα «ΠΟΛΙΤΙΚΗ 2000-2022» μετά από εικοσιδύο ολόκληρα χρόνια ΕΝΤΥΠΗΣ και ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗΣ έκδοσης, ολοκλήρωσε τον κύκλο της τον Δεκέμβριο 2022 οπότε και σταμάτησε την κυκλοφορία της για να μεταλλαχθεί σε THINK TANK BLOG.
Ευχαριστούμε από καρδιάς όσους μας αγάπησαν, μας τίμησαν με την απίστευτη αναγνωσιμότητά της, μας εμπιστεύθηκαν και ακόμα το κάνουν έως σήμερα.
Ευχαριστούμε όσους συνεργάστηκαν μαζί μας, όσους μας εμπιστεύθηκαν και μας στήριξαν.
Με αληθινή, βαθύτατη εκτίμηση προς Ολους Σας…
ΓΙΑΝΝΗΣ και ΜΑΡΙΑ ΒΑΒΟΥΡΑΝΑΚΗ
Ο Ιστοχώρος μας ΔΕΝ ΛΟΓΟΚΡΙΝΕΙ τα κείμενα των Αρθρογράφων του. Αυτά δημοσιεύονται εκφράζοντας τους ιδίους.
Tι ήταν η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΠΟΛΙΤΙΚΗ»..για όσους δεν γνωρίζουν.
Η «ΠΟΛΙΤΙΚΗ» γεννήθηκε το 2000,ως συνέχεια του Περιοδικού «ΑΧΑΡΝΕΩΝ Έργα». Δημιουργήθηκε από Επαγγελματίες Εκδότες με δεκαετίες στον τομέα της Διαφήμισης, των Εκδόσεων και των Δημοσίων Σχέσεων και αρχικά ήταν μια Υπερτοπική Εφημερίδα με κύριο αντικείμενο το Αυτοδιοικητικό Ρεπορτάζ.
Επί χρόνια, κυκλοφορούσε την έντυπη έκδοσή της σε ένα ικανότατο τιράζ (5000 καλαίσθητων φύλλων εβδομαδιαίως) και εντυπωσίαζε με την ποιότητα της εμφάνισης και το ουσιώδες, μαχητικό και έντιμο περιεχόμενο της.
Η δύναμη της Πένας της Εφημερίδας, η Ειλικρίνεια, οι Ερευνές της που έφερναν πάντα ουσιαστικό αποτέλεσμα ενημέρωσης, την έφεραν πολύ γρήγορα πρώτη στην προτίμηση των αναγνωστών και γρήγορα εξελίχθηκε σε Εφημερίδα Γνώμης και όχι μόνον για την Περιφέρεια στην οποία κυκλοφορούσε.
=Επι είκοσι δύο (22) χρόνια, στήριζε τον Απόδημο Ελληνισμό, χωρίς καμία-ούτε την παραμικρή- διακοπή
.
=Επί είκοσι δυο ολόκληρα χρόνια, προέβαλε με αίσθηση καθήκοντος κάθε ξεχωριστό, έντιμο και υπεύθυνο Πολιτικό τόσο της Τοπικής όσο και της Κεντρικής Πολιτικής Σκηνής. Στις σελίδες της, θα βρείτε ακόμα και σήμερα μόνο άξιες και χρήσιμες Πολιτικές Προσωπικότητες αλλά και ενημέρωση από κάθε Κόμμα της Ελληνικής Βουλής. Η «ΠΟΛΙΤΙΚΗ» ουδέποτε διαχώρησε τους αναγνώστες της ανάλογα με τα πολιτικά τους πιστεύω. Επραττε το καθήκον της, ενημερώνοντας όλους τους Ελληνες, ως όφειλε.
=Επί είκοσι δυο ολόκληρα χρόνια, έδινε βήμα στους αδέσμευτους, τους επιτυχημένους, τους γνώστες και θιασώτες της Αλήθειας. Στήριζε τον Θεσμό της Ελληνικής Οικογένειας, την Παιδεία, την Ελληνική Ιστορία, πρόβαλλε με όλες της τις δυνάμεις τους Αδελφούς μας απανταχού της Γης, ενημέρωνε για τα επιτεύγματα της Επιστήμης, της Επιχειρηματικότητας και πολλά άλλα που πολύ καλά γνωρίζουν οι Αναγνώστες της.
=Επί είκοσι δύο ολόκληρα χρόνια, ο απλός δημότης–πολίτης, φιλοξενήθηκε στις σελίδες της με μόνη προϋπόθεση την ειλικρινή και αντικειμενική γραφή και την ελεύθερη Γνώμη, η οποία ΟΥΔΕΠΟΤΕ λογοκρίθηκε.
Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΠΟΛΙΤΙΚΗ», στην διακοπείσα πλέον ηλεκτρονική έκδοσή της, ήταν ένα βήμα Ισονομίας και Ισοπολιτείας, έννοιες απόλυτα επιθυμητές, ιδιαιτέρως στις ημέρες μας. Υπήρξε ο δικτυακός τόπος της έκφρασης του πολίτη και της εποικοδομητικής κριτικής, μακριά από κάθε στήριξη αφού δεν ετύγχανε οικονομικής υποστήριξης από Δήμους, Κυβερνήσεις ή όποιους άλλους Δημόσιους ή Ιδιωτικούς Φορείς, δεν είχε ΠΟΤΕ χορηγούς, ή οποιασδήποτε μορφής υποστηρικτές. Απολάμβανε όμως του Διεθνούς σεβασμού αφού φιλοξενούσε ενημέρωση από αρκετά ξένα Κράτη-κάτι που συνεχίζεται και σήμερα- πράγμα που της περιποιεί βεβαίως, μέγιστη τιμή.
Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΠΟΛΙΤΙΚΗ» διέγραψε μια αξιοζήλευτη πορεία και απέκτησε ΜΕΓΙΣΤΗ αναγνωσιμότητα (που συνεχίζεται ως σήμερα).
Η Εφημερίδα «ΠΟΛΙΤΙΚΗ» διεκδίκησε και κέρδισε την αποδοχή και τον σεβασμό που της ανήκε, με «εξετάσεις» εικοσιδύο ολόκληρων ετών, με συνεχείς αιματηρούς αγώνες κατά της τοπικής διαπλοκής, με αγώνα επιβίωσης σε πολύ δύσκολους καιρούς, με Εντιμότητα, αίσθηση Καθήκοντος και Ευθύνης.
