politikinewsaaa.blogspot.com,η Χρήσιμη Εφημερίδα,ΠΟΛΙΤΙΚΗ,POLITIKI,POLITIKI NEWSPAPER,politikinews,ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ,"POLITIKI" news,news,"ΠΟΛΙΤΙΚΗ" Εφημερίδα,Ειδήσεις,Новости Греция, Nachrichten aus Griechenland, Nouvelles de la Grèce, أخبار من اليونان,, 來自希臘的消息 , ギリシャからのニュース, Новини з Греції, Notícias da Grécia, חדשות מיוון, Notizie dalla Grecia, Nyheter fra Hellas,
"η Χρήσιμη Εφημερίδα"
"η Χρήσιμη Εφημερίδα"..O Iστοχώρος Γνώμης εκφραζόμενης με άρθρα των Γιάννη και Μαρίας Βαβουρανάκη καθώς και επιλεγμένων αρθρογράφων που δημοσιεύονται και ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ SOCIAL MEDIA!! Η μετεξέλιξη μιας 22χρονης εκπληκτικής Εφημερίδας "ΠΟΛΙΤΙΚΗ 2000-2022"που ιδρύθηκε το έτος 2000,έκλεισε τον κύκλο της τον Δεκέμβριο 2022 για να επανέλθει με την αλλαγή του τίτλου της σε "η Χρήσιμη Εφημερίδα" προκειμένου να συνεχιστεί μια εξαίρετη πορεία 23 ετών
"η Χρήσιμη Εφημερίδα"..a new usefull beginning after twenty three wonderful years !!
"η Χρήσιμη Εφημερίδα"..a new usefull beginning after twenty three wonderful years !!
Η ΑΝΑΓΝΩΣΙΜΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΙΜΑ 14 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2024
Η ΑΝΑΓΝΩΣΙΜΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΙΜΑ:
18/4/2024
Χθες 2327 Αυτόν τον μήνα 38947 Τελευταίος μήνας 64042
18/4/2024
Χθες 2327 Αυτόν τον μήνα 38947 Τελευταίος μήνας 64042
Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική ή κατά παράφραση ή διασκευή ή απόδοση του περιεχομένου του παρόντος διαδικτυακού τόπου σε ό,τι αφορά τα άρθρα της ΜΑΡΙΑΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ ΒΑΒΟΥΡΑΝΑΚΗ και του ΓΙΑΝΝΗ Γ. ΒΑΒΟΥΡΑΝΑΚΗ με οποιονδήποτε τρόπο, ηλεκτρονικό, μηχανικό, φωτοτυπικό ή άλλο, χωρίς την προηγούμενη γραπτή άδεια των Αρθρογράφων. Νόμος 2121/1993 - Νόμος 3057/2002, ο οποίος ενσωμάτωσε την οδηγία 2001/29 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.
Παρασκευή 28 Ιουνίου 2019
ΜΠΑΜΠΗΣ ΧΟΛΙΔΗΣ:"αντίο" σε έναν ΥΠΕΡΟΧΟ Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο και Αθλητή..
Σήμερα στις 5.00,φεύγει απο την Πόλη των Αχαρνών για το τελευταίο μεγάλο του ταξίδι ο κ. ΜΠΑΜΠΗΣ ΧΟΛΙΔΗΣ.
Ολοι,θα γράψουν,θα μιλήσουν, θα κλάψουν με πόνο, έναν ΜΕΓΑΛΟ Αθλητή.
Εμείς, θέλουμε να γράψουμε για έναν Μεγάλο, Αληθινό ΑΝΘΡΩΠΟ, που σε όλη του την ζωή, τίμησε τα ΟΛΥΜΠΙΑΚΑ ΙΔΕΩΔΗ, όχι μόνο στην διάρκεια των Αγώνων αλλά και στην καθημερινότητά του.
Δεν υπάρχει μέτρο να μετρήσει κανείς την ΣΕΜΝΟΤΗΤΑ, την ΕΥΓΕΝΕΙΑ της Ψυχής του, την ΚΑΛΩΣΥΝΗ του, την ΕΝΤΙΜΟΤΗΤΑ του χαρακτήρος και την Ομορφιά που εξέπεμπε, εξωτερική και εσωτερική, κάθε λεπτό που του μιλούσες.
Χαμηλόφωνος, ήρεμος, γελαστός, τιμούσε τον Ολυμπισμό, σε μια πόλη που οι ΜΕΓΑΛΟΙ μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού.
Καμάρωνες να τον χαιρετάς και αυθόρμητα έτρεχες να τον αγκαλιάσεις όταν τον συναντούσες.
Τον λατρεύαμε.
Και του το δείχναμε..
.. αν και τον λάτρευε και του το έδειχνε όλη η Γη.
Ένα τελευταίο ΑΝΤΙΟ απο τον ΓΙΑΝΝΗ και την ΜΑΡΙΑ ΒΑΒΟΥΡΑΝΑΚΗ με ένα δάκρυ απο την ψυχή μας ΑΛΗΘΙΝΟ όσο ήταν και ο ίδιος..
Στο καλό, Κύριε Μπάμπη Χολίδη..
Στο καλό...
Ολοι,θα γράψουν,θα μιλήσουν, θα κλάψουν με πόνο, έναν ΜΕΓΑΛΟ Αθλητή.
Εμείς, θέλουμε να γράψουμε για έναν Μεγάλο, Αληθινό ΑΝΘΡΩΠΟ, που σε όλη του την ζωή, τίμησε τα ΟΛΥΜΠΙΑΚΑ ΙΔΕΩΔΗ, όχι μόνο στην διάρκεια των Αγώνων αλλά και στην καθημερινότητά του.
Δεν υπάρχει μέτρο να μετρήσει κανείς την ΣΕΜΝΟΤΗΤΑ, την ΕΥΓΕΝΕΙΑ της Ψυχής του, την ΚΑΛΩΣΥΝΗ του, την ΕΝΤΙΜΟΤΗΤΑ του χαρακτήρος και την Ομορφιά που εξέπεμπε, εξωτερική και εσωτερική, κάθε λεπτό που του μιλούσες.
Χαμηλόφωνος, ήρεμος, γελαστός, τιμούσε τον Ολυμπισμό, σε μια πόλη που οι ΜΕΓΑΛΟΙ μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού.
Καμάρωνες να τον χαιρετάς και αυθόρμητα έτρεχες να τον αγκαλιάσεις όταν τον συναντούσες.
Τον λατρεύαμε.
Και του το δείχναμε..
.. αν και τον λάτρευε και του το έδειχνε όλη η Γη.
Ένα τελευταίο ΑΝΤΙΟ απο τον ΓΙΑΝΝΗ και την ΜΑΡΙΑ ΒΑΒΟΥΡΑΝΑΚΗ με ένα δάκρυ απο την ψυχή μας ΑΛΗΘΙΝΟ όσο ήταν και ο ίδιος..
Στο καλό, Κύριε Μπάμπη Χολίδη..
Στο καλό...
ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ,ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ:Συγκλονιστικό σχόλιο για το άρθρο "Ο ΜΠΑΤΣΟΣ"..
27 Ιουν στις 12:53 π.μ.
Ο Μπάμπης παπαθανασιου άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "O ΜΠΑΤΣΟΣ... χρονογράφημα της Μαρίας Χατζηδάκη Βαβουρανάκη...":
Δεν μπορώ να πω τίποτε πια . Είμαι αδειανός, κενός. Το πατρικό μου ήταν δίπλα στο ΚΕ'Βοτανικού . Οι "μπάτσοι" σχεδόν με μεγάλωσαν επειδή δούλευαν και οι δύο τότε . Τώρα ο πόνος είναι αβάσταχτος απο τκ περίφημο αυτό γραφτό που σχεδόν πάντοτε είναι αλήθεια . Ας προστατεύει ο Θεός αυτά τα παιδιά 😢💗💗💗🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹
Δεν μπορώ να πω τίποτε πια . Είμαι αδειανός, κενός. Το πατρικό μου ήταν δίπλα στο ΚΕ'Βοτανικού . Οι "μπάτσοι" σχεδόν με μεγάλωσαν επειδή δούλευαν και οι δύο τότε . Τώρα ο πόνος είναι αβάσταχτος απο τκ περίφημο αυτό γραφτό που σχεδόν πάντοτε είναι αλήθεια . Ας προστατεύει ο Θεός αυτά τα παιδιά 😢💗💗💗🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹
Τρίτη, 7 Απριλίου 2009
Ο ΜΠΑΤΣΟΣ
Μεγάλωσε σε ένα ακριτικό χωριό. Από φτωχούς γονείς και αγωνιστές. Αγρότες και οι δύο, ήλιο με ήλιο σκυφτοί πάνω στο χωράφι με τη σοδειά. Καλός μαθητής αλλά όλοι κι όλοι οι μαθητές στο σχολείο ήταν.. τρεις! Ερημιά στο χωριό. Οι κάτοικοι μετρημένοι στα δάχτυλα των χεριών και αυτός νέος πλάνταζε στη μοναξιά και την σιωπή που αντιλαλούσαν τα γύρω βουνά και οι σελίδες των βιβλίων που αγαπούσε. Είπε να αλλάξει τρόπο ζωής και η μάνα του συμφώνησε. Ο γέρος πάλι βόγγηξε:
-που θα πας εκεί με τα θηρία αγόρι μου. Κάτσε δω. Θα αλλάξουνε τα πράγματα, θα ΄ρθούνε κι άλλοι. Θα δεις. Εκεί στην πόλη με τα θηρία και εσύ άμαθος..
Δεν τον άκουσε. Και ήρθε.
Μπήκε στην Αστυνομία. Στην αρχή δυσκολεύτηκε. Ακόμα και η μιλιά του ήταν χαρακτηριστική και οι συνάδελφοι τον ψιλοδουλεύανε. Στην αρχή έσκαγε, μετά το συνήθισε αυτός, το συνηθίσανε και οι άλλοι. Συνήθισε και το όπλο που στις αρχές τον πάγωνε και του άρεσε και η στολή. Χαιρόταν που οι κοπέλες τον κοιτούσαν κάπως, με ενδιαφέρον που του ήταν πρωτόγνωρο. Οσες φορές πήγαινε να δει τους γέρους στο χωριό, μαζευόντουσαν όλοι γύρω του σαν να έβλεπαν κάτι ξεχωριστό.
Καλός και μπεσαλής, στο τέλος τον εκτίμησαν και οι συνάδελφοι και ο αρχηγός. Λιγάκι απότομος όμως και μοναχικός. Τούμεινε από τα βουνά και από το χούϊ του πατέρα του. Κι αυτός λίγα έλεγε.
-«με το τσιγκέλι να σου πάρω μιλιά» ..του΄λεγε η μάνα του γέρου. Δεν αποκρινόταν αυτός.
Στην Αθήνα νοίκιασε ένα μικρό διαμέρισμα και τα έφερνε δύσκολα βόλτα. Μικρός ο μισθός είπε να συγκατοικήσει με κάποιον συνάδελφο, φερτός κι αυτός από νησί. Έτσι κάτι γινότανε. Δυνατότητα να στείλει λεφτά στους γέρους ούτε λόγος. Λίγο το νοίκι, λίγο τα κοινόχρηστα, να φάει, να πιει, να βγει, τσίμα-τσίμα.
Αντίθετα, εκείνοι του έστελναν πεσκέσια. Λάδι, αυγά, κανα έτοιμο φαγητό, τα ήθελε. Του λείπανε. Τους αγαπούσε πολύ. Όμως σκοτωνόταν στην δουλειά και το ξεπερνούσε.
Στο σπίτι, όταν χαλάρωνε, τρωγότανε. Όλο κάτι του΄φταιγε, κάτι δεν του πήγαινε καλά. Και σε λίγο κατάλαβε τι ήταν : ο συγκάτοικος. Ίδιος μισθός, ίδια δουλειά αλλά άλλη ζωή. Πλήρωνε το μισό νοίκι χωρίς κόπο, τα κοινόχρηστα και τα κοινά έξοδα το ίδιο, αγόρασε αυτοκίνητο, τα ρούχα που φορούσε ένα κι ένα. Άρχισε να πονηρεύεται ο Νίκος. Αλλά δεν ήταν μαζί , στην ίδια υπηρεσία. Αλλού ο ένας αλλού ο άλλος δεν μπορούσε να βγάλει άκρη εύκολα.
Το άλλο που τον ενοχλούσε ήταν τα παιδιά. Το μίσος που του έδειχναν στην καταστολή των καταλήψεων ή στις διαδηλώσεις. Εκείνος έσκαγε. Η διαταγή-διαταγή κι άμα ήθελε ας μη την εκτελούσε. Όταν φόραγε τη στολή του φαινόταν το βάρος της ασήκωτο. Πάλι θα τον πετροβολούσαν, πάλι θα τις έριχνε με το γκλόμπ, πάλι θα τσούζανε τα μάτια του από τα καπνογόνα, ένοιωθε χάλια. Σαν να πήγαινε σε πόλεμο. Έβλεπε κάποιους συναδέλφους να το απολαμβάνουν και αρρώσταινε.
Ήταν και ο φόβος. Φοβόταν απίστευτα και ας μην το έδειχνε. Μερικοί από τους διαδηλωτές ήταν δυνατοί και γρήγοροι. Για πότε μπορούσες να πάρεις φωτιά και να καείς ούτε που το καταλάβαινες και οι πέτρες αν δεν τις προλάβαινες με την ασπίδα σου ανοίγανε τρύπα. Τα ξύλα που κρατούσαν ανοίγανε πληγή σε χρόνο ντε τε . Σε μια διαδήλωση, κόπηκε άσχημα από ένα σπασμένο μπουκάλι μπύρας που του πέταξε ένας κουκουλοφόρος. Μάτωσε άσχημα. Πόνεσε πολύ. Όχι τόσο από το κόψιμο όσο από αυτή την διάθεση που είχε να κλάψει. Από θυμό; Από φόβο; Δεν καταλάβαινε. Απλά, ήθελε να κλάψει..
Ένα βράδυ, ήταν μόνος του στο σπίτι. Έπινε μπύρα και έβλεπε μάτς. Χτύπησε η πόρτα. Άνοιξε χωρίς να κοιτάξει από το «μάτι». Ορμήσανε μέσα έξι δικοί του.
-Ρε μαλάκα, που είναι ο άλλος;
Πάγωσε.
-..τι έγινε ρε σεις;
Ρώτησε.
-..άσε τα λόγια και λέγε που είναι. Ποιο είναι το δωμάτιό του;
Δεν αφήσανε τίποτα όρθιο. Σε λιγότερο από τρία λεπτά έβλεπε το σπίτι και δεν το γνώριζε. Όσα άκουσε για τον συγκάτοικο, τον έκαναν να κάτσει στην πολυθρόνα γιατί του κόπηκε η μιλιά.
Όχι ότι δεν είχε πάρει πρέφα τίποτα, αλλά δεν τα φανταζότανε και έτσι. Και ο «μεγάλος» τον κοίταζε περίεργα ή του φάνηκε;
Οι ανακρίσεις κρατήσανε κάτι μέρες. Τον συγκάτοικο δεν τον ξαναείδε αλλά ο ίδιος στο τέλος καθάρισε γιατί ήταν πεντακάθαρος.
Όταν του το είπε ο «μεγάλος» πήρε τρεις ώρες άδεια για να συνέλθει. Μέσα του βόγγηξε. Θυμήθηκε την κουβέντα του γέρου του:
-..που πας εκεί αγόρι μου με τα θηρία…
Έκλαψε.
Από τη φύση του ήρεμος και ήπιος άρχισε να πιστεύει πως ήταν σε λάθος δουλειά. Κοίταξε την Γιώτα που τον αγαπούσε και του ζήταγε γάμο και το σκεφτότανε δυο φορές. Τι του χρώσταγε το κορίτσι να την αφήσει χήρα ή ορφανά τα παιδιά που θα΄κανε…και αν τα παιδιά του γινόντουσαν σαν αυτά τα άθλια κουρέλια που έβλεπε μέσα από το περιπολικό ή αυτά που μάζευε από το δρόμο; Θα αυτοκτονούσε..
Άρχισε να βεβαιώνεται πως είναι σε λάθος δουλειά.
Ο θυμός του όταν έβλεπε στις ειδήσεις την τσουράπω να εκφωνεί την λέξη «αστυνομικός» με τόση αηδία και να κάνουν οι παραθυράτοι τον ξύπνιο απέξω από το χορό, λύσσαγε. Μετά όμως ο θυμός καταλάγιαζε και έμενε ο φόβος και ο πόνος. Σάματι λίγα είχανε κάνει και οι δικοί του; Αλλά γιατί όλα μονόπλευρα; Γινότανε κάτι και βούϊζε όλη η γη-στην άλλη άκρη του κόσμου μαθαινότατε- και όταν πέθαινε συνάδελφος πέρναγε στα ψιλά. Η δική του ζωή δεν είχε καμιά αξία; Μια φορά έπιασε τον εαυτό του να ορμάει στην καταστολή σαν λύκος. Είχε πεθάνει συνάδελφος από σφαίρα ληστή και είχε γυρίσει από την κηδεία. Ένα πέλαγος θυμού τον έπνιγε και ξεχείλιζε η ψυχή του οργή. Βάραγε χωρίς να βλέπει μπροστά του. Είχε την αίσθηση πως μπροστά του ήταν ο δολοφόνος.
Όταν απόκανε, κάθισε κάτω. Ευτυχώς η κάσκα έκρυβε τα δάκρυά του αλλιώς θα γινόταν ρεζίλι… άλλαζε ο χαρακτήρας του; Τρομοκρατήθηκε.
Δεν ήταν ευτυχισμένος πια. Ένιωθε κουρασμένος και δυστυχής. Όταν χτυπούσε το τηλέφωνο για καταστολή αρρώσταινε. Με το ζόρι πήγαινε. Η ιαχή «μπάτσε-γουρούνι-δολοφόνε» του αφαιρούσε κάθε διάθεση για ζωή.
Ξαφνικά συνειδητοποίησε πως ήταν σε λάθος δουλειά. Πολύ αργά όμως για να κάνει πίσω..
Μια μέρα πήγε να φτιάξει το κινητό του. Μπήκε μέσα και περίμενε την σειρά του. Ο καταστηματάρχης εξυπηρετούσε μια κυρία που ήταν πριν από αυτόν. Ο ληστής μπήκε μέσα σαν κύριος.
-..ρίξε τα λεφτά ρε στη σακούλα..
Είπε στον καταστηματάρχη. Αυτός έντρομος πάγωσε.
Ο «μπάτσος» αντέδρασε ακαριαία. Δεν σκέφτηκε τίποτα. Ηταν εκεί, είχε το πιστόλι και η δουλειά του ήταν να προστατεύει τον κόσμο «από τα θηρία».
Σε δευτερόλεπτα έπεσε πάνω στο ληστή. Αυτός αιφνιδιάστηκε και τρόμαξε στην θέα του «πολίτη» με το πιστόλι που τον κρατούσε καρφωμένο στο δάπεδο.
Ο μπάτσος όμως, δεν είχε δει τον άλλο λεχρίτη που βάσταγε τσίλιες. Και το πιστόλι, ή το τραβάς και ρίχνεις με αυτό, ή σε «σκοτώνει» εκείνο. Δεν υπάρχει μέση λύση. Και ο λεχρίτης πυροβόλησε.
Το παιδί από το χωριό που ονειρεύτηκε ένα ορίζοντα με φως, πήγε να τον βρει κοντά στον ήλιο.
Ο πατέρας του μιλάει λίγο, δεν κλαίει καθόλου, ούτε «βλέπει» πια. Κοιτάει το δειλινό και ρωτάει κάποιον:
-τι ήθελες εσύ αγόρι μου εκεί με τα θηρία;
Τα παράθυρα το ανέφεραν, είπαν δυο τρία σχόλια και το θέμα έκλεισε. Η θυσία δεν «πουλάει» για πολύ. Ιδιαίτερα όταν προέρχεται από έναν μπάτσο..
(Αφιερωμένο στο παιδί-αστυνομικό που χαροπαλεύει στην εντατική, με την ευχή απο καρδιάς ΝΑ ΖΗΣΕΙ...)
Μεγάλωσε σε ένα ακριτικό χωριό. Από φτωχούς γονείς και αγωνιστές. Αγρότες και οι δύο, ήλιο με ήλιο σκυφτοί πάνω στο χωράφι με τη σοδειά. Καλός μαθητής αλλά όλοι κι όλοι οι μαθητές στο σχολείο ήταν.. τρεις! Ερημιά στο χωριό. Οι κάτοικοι μετρημένοι στα δάχτυλα των χεριών και αυτός νέος πλάνταζε στη μοναξιά και την σιωπή που αντιλαλούσαν τα γύρω βουνά και οι σελίδες των βιβλίων που αγαπούσε. Είπε να αλλάξει τρόπο ζωής και η μάνα του συμφώνησε. Ο γέρος πάλι βόγγηξε:
-που θα πας εκεί με τα θηρία αγόρι μου. Κάτσε δω. Θα αλλάξουνε τα πράγματα, θα ΄ρθούνε κι άλλοι. Θα δεις. Εκεί στην πόλη με τα θηρία και εσύ άμαθος..
Δεν τον άκουσε. Και ήρθε.
Μπήκε στην Αστυνομία. Στην αρχή δυσκολεύτηκε. Ακόμα και η μιλιά του ήταν χαρακτηριστική και οι συνάδελφοι τον ψιλοδουλεύανε. Στην αρχή έσκαγε, μετά το συνήθισε αυτός, το συνηθίσανε και οι άλλοι. Συνήθισε και το όπλο που στις αρχές τον πάγωνε και του άρεσε και η στολή. Χαιρόταν που οι κοπέλες τον κοιτούσαν κάπως, με ενδιαφέρον που του ήταν πρωτόγνωρο. Οσες φορές πήγαινε να δει τους γέρους στο χωριό, μαζευόντουσαν όλοι γύρω του σαν να έβλεπαν κάτι ξεχωριστό.
Καλός και μπεσαλής, στο τέλος τον εκτίμησαν και οι συνάδελφοι και ο αρχηγός. Λιγάκι απότομος όμως και μοναχικός. Τούμεινε από τα βουνά και από το χούϊ του πατέρα του. Κι αυτός λίγα έλεγε.
-«με το τσιγκέλι να σου πάρω μιλιά» ..του΄λεγε η μάνα του γέρου. Δεν αποκρινόταν αυτός.
Στην Αθήνα νοίκιασε ένα μικρό διαμέρισμα και τα έφερνε δύσκολα βόλτα. Μικρός ο μισθός είπε να συγκατοικήσει με κάποιον συνάδελφο, φερτός κι αυτός από νησί. Έτσι κάτι γινότανε. Δυνατότητα να στείλει λεφτά στους γέρους ούτε λόγος. Λίγο το νοίκι, λίγο τα κοινόχρηστα, να φάει, να πιει, να βγει, τσίμα-τσίμα.
Αντίθετα, εκείνοι του έστελναν πεσκέσια. Λάδι, αυγά, κανα έτοιμο φαγητό, τα ήθελε. Του λείπανε. Τους αγαπούσε πολύ. Όμως σκοτωνόταν στην δουλειά και το ξεπερνούσε.
Στο σπίτι, όταν χαλάρωνε, τρωγότανε. Όλο κάτι του΄φταιγε, κάτι δεν του πήγαινε καλά. Και σε λίγο κατάλαβε τι ήταν : ο συγκάτοικος. Ίδιος μισθός, ίδια δουλειά αλλά άλλη ζωή. Πλήρωνε το μισό νοίκι χωρίς κόπο, τα κοινόχρηστα και τα κοινά έξοδα το ίδιο, αγόρασε αυτοκίνητο, τα ρούχα που φορούσε ένα κι ένα. Άρχισε να πονηρεύεται ο Νίκος. Αλλά δεν ήταν μαζί , στην ίδια υπηρεσία. Αλλού ο ένας αλλού ο άλλος δεν μπορούσε να βγάλει άκρη εύκολα.
Το άλλο που τον ενοχλούσε ήταν τα παιδιά. Το μίσος που του έδειχναν στην καταστολή των καταλήψεων ή στις διαδηλώσεις. Εκείνος έσκαγε. Η διαταγή-διαταγή κι άμα ήθελε ας μη την εκτελούσε. Όταν φόραγε τη στολή του φαινόταν το βάρος της ασήκωτο. Πάλι θα τον πετροβολούσαν, πάλι θα τις έριχνε με το γκλόμπ, πάλι θα τσούζανε τα μάτια του από τα καπνογόνα, ένοιωθε χάλια. Σαν να πήγαινε σε πόλεμο. Έβλεπε κάποιους συναδέλφους να το απολαμβάνουν και αρρώσταινε.
Ήταν και ο φόβος. Φοβόταν απίστευτα και ας μην το έδειχνε. Μερικοί από τους διαδηλωτές ήταν δυνατοί και γρήγοροι. Για πότε μπορούσες να πάρεις φωτιά και να καείς ούτε που το καταλάβαινες και οι πέτρες αν δεν τις προλάβαινες με την ασπίδα σου ανοίγανε τρύπα. Τα ξύλα που κρατούσαν ανοίγανε πληγή σε χρόνο ντε τε . Σε μια διαδήλωση, κόπηκε άσχημα από ένα σπασμένο μπουκάλι μπύρας που του πέταξε ένας κουκουλοφόρος. Μάτωσε άσχημα. Πόνεσε πολύ. Όχι τόσο από το κόψιμο όσο από αυτή την διάθεση που είχε να κλάψει. Από θυμό; Από φόβο; Δεν καταλάβαινε. Απλά, ήθελε να κλάψει..
Ένα βράδυ, ήταν μόνος του στο σπίτι. Έπινε μπύρα και έβλεπε μάτς. Χτύπησε η πόρτα. Άνοιξε χωρίς να κοιτάξει από το «μάτι». Ορμήσανε μέσα έξι δικοί του.
-Ρε μαλάκα, που είναι ο άλλος;
Πάγωσε.
-..τι έγινε ρε σεις;
Ρώτησε.
-..άσε τα λόγια και λέγε που είναι. Ποιο είναι το δωμάτιό του;
Δεν αφήσανε τίποτα όρθιο. Σε λιγότερο από τρία λεπτά έβλεπε το σπίτι και δεν το γνώριζε. Όσα άκουσε για τον συγκάτοικο, τον έκαναν να κάτσει στην πολυθρόνα γιατί του κόπηκε η μιλιά.
Όχι ότι δεν είχε πάρει πρέφα τίποτα, αλλά δεν τα φανταζότανε και έτσι. Και ο «μεγάλος» τον κοίταζε περίεργα ή του φάνηκε;
Οι ανακρίσεις κρατήσανε κάτι μέρες. Τον συγκάτοικο δεν τον ξαναείδε αλλά ο ίδιος στο τέλος καθάρισε γιατί ήταν πεντακάθαρος.
Όταν του το είπε ο «μεγάλος» πήρε τρεις ώρες άδεια για να συνέλθει. Μέσα του βόγγηξε. Θυμήθηκε την κουβέντα του γέρου του:
-..που πας εκεί αγόρι μου με τα θηρία…
Έκλαψε.
Από τη φύση του ήρεμος και ήπιος άρχισε να πιστεύει πως ήταν σε λάθος δουλειά. Κοίταξε την Γιώτα που τον αγαπούσε και του ζήταγε γάμο και το σκεφτότανε δυο φορές. Τι του χρώσταγε το κορίτσι να την αφήσει χήρα ή ορφανά τα παιδιά που θα΄κανε…και αν τα παιδιά του γινόντουσαν σαν αυτά τα άθλια κουρέλια που έβλεπε μέσα από το περιπολικό ή αυτά που μάζευε από το δρόμο; Θα αυτοκτονούσε..
Άρχισε να βεβαιώνεται πως είναι σε λάθος δουλειά.
Ο θυμός του όταν έβλεπε στις ειδήσεις την τσουράπω να εκφωνεί την λέξη «αστυνομικός» με τόση αηδία και να κάνουν οι παραθυράτοι τον ξύπνιο απέξω από το χορό, λύσσαγε. Μετά όμως ο θυμός καταλάγιαζε και έμενε ο φόβος και ο πόνος. Σάματι λίγα είχανε κάνει και οι δικοί του; Αλλά γιατί όλα μονόπλευρα; Γινότανε κάτι και βούϊζε όλη η γη-στην άλλη άκρη του κόσμου μαθαινότατε- και όταν πέθαινε συνάδελφος πέρναγε στα ψιλά. Η δική του ζωή δεν είχε καμιά αξία; Μια φορά έπιασε τον εαυτό του να ορμάει στην καταστολή σαν λύκος. Είχε πεθάνει συνάδελφος από σφαίρα ληστή και είχε γυρίσει από την κηδεία. Ένα πέλαγος θυμού τον έπνιγε και ξεχείλιζε η ψυχή του οργή. Βάραγε χωρίς να βλέπει μπροστά του. Είχε την αίσθηση πως μπροστά του ήταν ο δολοφόνος.
Όταν απόκανε, κάθισε κάτω. Ευτυχώς η κάσκα έκρυβε τα δάκρυά του αλλιώς θα γινόταν ρεζίλι… άλλαζε ο χαρακτήρας του; Τρομοκρατήθηκε.
Δεν ήταν ευτυχισμένος πια. Ένιωθε κουρασμένος και δυστυχής. Όταν χτυπούσε το τηλέφωνο για καταστολή αρρώσταινε. Με το ζόρι πήγαινε. Η ιαχή «μπάτσε-γουρούνι-δολοφόνε» του αφαιρούσε κάθε διάθεση για ζωή.
Ξαφνικά συνειδητοποίησε πως ήταν σε λάθος δουλειά. Πολύ αργά όμως για να κάνει πίσω..
Μια μέρα πήγε να φτιάξει το κινητό του. Μπήκε μέσα και περίμενε την σειρά του. Ο καταστηματάρχης εξυπηρετούσε μια κυρία που ήταν πριν από αυτόν. Ο ληστής μπήκε μέσα σαν κύριος.
-..ρίξε τα λεφτά ρε στη σακούλα..
Είπε στον καταστηματάρχη. Αυτός έντρομος πάγωσε.
Ο «μπάτσος» αντέδρασε ακαριαία. Δεν σκέφτηκε τίποτα. Ηταν εκεί, είχε το πιστόλι και η δουλειά του ήταν να προστατεύει τον κόσμο «από τα θηρία».
Σε δευτερόλεπτα έπεσε πάνω στο ληστή. Αυτός αιφνιδιάστηκε και τρόμαξε στην θέα του «πολίτη» με το πιστόλι που τον κρατούσε καρφωμένο στο δάπεδο.
Ο μπάτσος όμως, δεν είχε δει τον άλλο λεχρίτη που βάσταγε τσίλιες. Και το πιστόλι, ή το τραβάς και ρίχνεις με αυτό, ή σε «σκοτώνει» εκείνο. Δεν υπάρχει μέση λύση. Και ο λεχρίτης πυροβόλησε.
Το παιδί από το χωριό που ονειρεύτηκε ένα ορίζοντα με φως, πήγε να τον βρει κοντά στον ήλιο.
Ο πατέρας του μιλάει λίγο, δεν κλαίει καθόλου, ούτε «βλέπει» πια. Κοιτάει το δειλινό και ρωτάει κάποιον:
-τι ήθελες εσύ αγόρι μου εκεί με τα θηρία;
Τα παράθυρα το ανέφεραν, είπαν δυο τρία σχόλια και το θέμα έκλεισε. Η θυσία δεν «πουλάει» για πολύ. Ιδιαίτερα όταν προέρχεται από έναν μπάτσο..
(Αφιερωμένο στο παιδί-αστυνομικό που χαροπαλεύει στην εντατική, με την ευχή απο καρδιάς ΝΑ ΖΗΣΕΙ...)
1.
Δεν μπορώ να πω τίποτε πια . Είμαι αδειανός, κενός. Το πατρικό μου ήταν
δίπλα στο ΚΕ'Βοτανικού . Οι "μπάτσοι" σχεδόν με μεγάλωσαν επειδή
δούλευαν και οι δύο τότε . Τώρα ο πόνος είναι αβάσταχτος απο τκ περίφημο αυτό
γραφτό που σχεδόν πάντοτε είναι αλήθεια . Ας προστατεύει ο Θεός αυτά τα παιδιάΕΝΩΣΗ ΙΑΤΡΩΝ Ε.Ο.Π.Υ.Υ. :Κύριε Πρωθυπουργέ, οφείλετε μία μεγάλη συγγνώμη...
ΕΝΙ - ΕΟΠΥΥ
ΕΝΩΣΗ ΙΑΤΡΩΝ Ε.Ο.Π.Υ.Υ.
26/6/2019
Κύριε Πρωθυπουργέ, οφείλετε μία μεγάλη συγγνώμη...
Έκπληκτοι και αποσβολωμένοι παρακολούθησαν οι ιατροί του διαγνωστικού τομέα τις απαράδεκτες δηλώσεις του Πρωθυπουργού στην προχθεσινή συνέντευξη που παραχώρησε στην ΕΤ3.
Η τοποθέτηση του Πρωθυπουργού δηλώνει είτε βαρύτατη άγνοια των προβλημάτων, είτε άκρως προσβλητική σκοπιμότητα, σε μία προσπάθεια να αποποιηθεί τις τεράστιες ευθύνες της κυβέρνησης για το τραγικό αδιέξοδο στο οποίο έχουν περιέλθει μικροβιολογικά εργαστήρια, πολυϊατρεία και διαγνωστικά κέντρα.
Αλήθεια, στην πλούσια συνδικαλιστική ιστορία της χώρας μας έχει υπάρξει ποτέ κλάδος που να έχει εξαγγείλει Πανελλαδικές κινητοποιήσεις για απαιτήσεις που αφορούν υπηρεσίες που θα παρασχεθούν μελλοντικά;;!!
Οι δηλώσεις αυτές προσβάλλουν τη νοημοσύνη των πολιτών και αδικούν κατάφωρα τον κλάδο των εργαστηριακών και κλινικοεργαστηριακών ιατρώνπου έχουν επωμισθεί μεγάλο ποσοστό από το κόστος της περίθαλψης του Ελληνικού λαού, μέσα από απαράδεκτα κουρέματα στον προϋπολογισμό του ΕΟΠΥΥ, που επιβάλλονται από το υπουργικό δίδυμο της Αριστοτέλους. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να απαξιώνει την προσφορά των λειτουργών υγείας στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας.
Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ οφείλετε μία μεγάλη συγγνώμη στους ιατρούς και την παραδοχή της αλήθειας στον Ελληνικό λαό: ότι η κοινωνική πολιτική του κράτους φορτώνεται στις πλάτες των ιατρών οδηγώντας τους στην οικονομική εξαθλίωση και στη μετανάστευση.
Για το Διοικητικό Συμβούλιο
Η Πρόεδρος Ο Γενικός Γραμματέας
Άννα Μαστοράκου Δημητριος Οικονόμου
26/6/2019
Κύριε Πρωθυπουργέ, οφείλετε μία μεγάλη συγγνώμη...
Έκπληκτοι και αποσβολωμένοι παρακολούθησαν οι ιατροί του διαγνωστικού τομέα τις απαράδεκτες δηλώσεις του Πρωθυπουργού στην προχθεσινή συνέντευξη που παραχώρησε στην ΕΤ3.
Η τοποθέτηση του Πρωθυπουργού δηλώνει είτε βαρύτατη άγνοια των προβλημάτων, είτε άκρως προσβλητική σκοπιμότητα, σε μία προσπάθεια να αποποιηθεί τις τεράστιες ευθύνες της κυβέρνησης για το τραγικό αδιέξοδο στο οποίο έχουν περιέλθει μικροβιολογικά εργαστήρια, πολυϊατρεία και διαγνωστικά κέντρα.
Αλήθεια, στην πλούσια συνδικαλιστική ιστορία της χώρας μας έχει υπάρξει ποτέ κλάδος που να έχει εξαγγείλει Πανελλαδικές κινητοποιήσεις για απαιτήσεις που αφορούν υπηρεσίες που θα παρασχεθούν μελλοντικά;;!!
Οι δηλώσεις αυτές προσβάλλουν τη νοημοσύνη των πολιτών και αδικούν κατάφωρα τον κλάδο των εργαστηριακών και κλινικοεργαστηριακών ιατρώνπου έχουν επωμισθεί μεγάλο ποσοστό από το κόστος της περίθαλψης του Ελληνικού λαού, μέσα από απαράδεκτα κουρέματα στον προϋπολογισμό του ΕΟΠΥΥ, που επιβάλλονται από το υπουργικό δίδυμο της Αριστοτέλους. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να απαξιώνει την προσφορά των λειτουργών υγείας στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας.
Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ οφείλετε μία μεγάλη συγγνώμη στους ιατρούς και την παραδοχή της αλήθειας στον Ελληνικό λαό: ότι η κοινωνική πολιτική του κράτους φορτώνεται στις πλάτες των ιατρών οδηγώντας τους στην οικονομική εξαθλίωση και στη μετανάστευση.
Για το Διοικητικό Συμβούλιο
Η Πρόεδρος Ο Γενικός Γραμματέας
Άννα Μαστοράκου Δημητριος Οικονόμου
ΕΝΕΡΓΑ ΕΠΙΔΟΤΟΥΜΕΝΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ - ΕΣΠΑ
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
This email was sent to you by Bs business solutions
Ακαδημίας 71-73
Αθήνα, Athen 10677 Greece |
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
"ΑΥΛΑΙΑ" ΓΙΑ ΤΗΝ "ΠΟΛΙΤΙΚΗ 2000-2022",ΕΙΚΟΣΙ ΔΥΟ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ..
Η Εφημερίδα «ΠΟΛΙΤΙΚΗ 2000-2022» μετά από εικοσιδύο ολόκληρα χρόνια ΕΝΤΥΠΗΣ και ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗΣ έκδοσης, ολοκλήρωσε τον κύκλο της τον Δεκέμβριο 2022 οπότε και σταμάτησε την κυκλοφορία της για να μεταλλαχθεί σε THINK TANK BLOG.
Ευχαριστούμε από καρδιάς όσους μας αγάπησαν, μας τίμησαν με την απίστευτη αναγνωσιμότητά της, μας εμπιστεύθηκαν και ακόμα το κάνουν έως σήμερα.
Ευχαριστούμε όσους συνεργάστηκαν μαζί μας, όσους μας εμπιστεύθηκαν και μας στήριξαν.
Με αληθινή, βαθύτατη εκτίμηση προς Ολους Σας…
ΓΙΑΝΝΗΣ και ΜΑΡΙΑ ΒΑΒΟΥΡΑΝΑΚΗ
ΑΧΑΡΝΕΣ: Ενημέρωση...ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΕΗΛΑΤΗΜΕΝΟ ΔΗΜΟ
"ΠΟΛΙΤΙΚΗ" προηγούμενη ηλεκτρονική έκδοση
ΕΘΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΩΝ ΑΙΜΑΤΟΣ "ΗΛΙΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ"
Ο Ιστοχώρος μας ΔΕΝ ΛΟΓΟΚΡΙΝΕΙ τα κείμενα των Αρθρογράφων του. Αυτά δημοσιεύονται εκφράζοντας τους ιδίους.
Tι ήταν η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΠΟΛΙΤΙΚΗ»..για όσους δεν γνωρίζουν.
Η «ΠΟΛΙΤΙΚΗ» γεννήθηκε το 2000,ως συνέχεια του Περιοδικού «ΑΧΑΡΝΕΩΝ Έργα». Δημιουργήθηκε από Επαγγελματίες Εκδότες με δεκαετίες στον τομέα της Διαφήμισης, των Εκδόσεων και των Δημοσίων Σχέσεων και αρχικά ήταν μια Υπερτοπική Εφημερίδα με κύριο αντικείμενο το Αυτοδιοικητικό Ρεπορτάζ.
Επί χρόνια, κυκλοφορούσε την έντυπη έκδοσή της σε ένα ικανότατο τιράζ (5000 καλαίσθητων φύλλων εβδομαδιαίως) και εντυπωσίαζε με την ποιότητα της εμφάνισης και το ουσιώδες, μαχητικό και έντιμο περιεχόμενο της.
Η δύναμη της Πένας της Εφημερίδας, η Ειλικρίνεια, οι Ερευνές της που έφερναν πάντα ουσιαστικό αποτέλεσμα ενημέρωσης, την έφεραν πολύ γρήγορα πρώτη στην προτίμηση των αναγνωστών και γρήγορα εξελίχθηκε σε Εφημερίδα Γνώμης και όχι μόνον για την Περιφέρεια στην οποία κυκλοφορούσε.
=Επι είκοσι δύο (22) χρόνια, στήριζε τον Απόδημο Ελληνισμό, χωρίς καμία-ούτε την παραμικρή- διακοπή
. =Επί είκοσι δυο ολόκληρα χρόνια, προέβαλε με αίσθηση καθήκοντος κάθε ξεχωριστό, έντιμο και υπεύθυνο Πολιτικό τόσο της Τοπικής όσο και της Κεντρικής Πολιτικής Σκηνής. Στις σελίδες της, θα βρείτε ακόμα και σήμερα μόνο άξιες και χρήσιμες Πολιτικές Προσωπικότητες αλλά και ενημέρωση από κάθε Κόμμα της Ελληνικής Βουλής. Η «ΠΟΛΙΤΙΚΗ» ουδέποτε διαχώρησε τους αναγνώστες της ανάλογα με τα πολιτικά τους πιστεύω. Επραττε το καθήκον της, ενημερώνοντας όλους τους Ελληνες, ως όφειλε.
=Επί είκοσι δυο ολόκληρα χρόνια, έδινε βήμα στους αδέσμευτους, τους επιτυχημένους, τους γνώστες και θιασώτες της Αλήθειας. Στήριζε τον Θεσμό της Ελληνικής Οικογένειας, την Παιδεία, την Ελληνική Ιστορία, πρόβαλλε με όλες της τις δυνάμεις τους Αδελφούς μας απανταχού της Γης, ενημέρωνε για τα επιτεύγματα της Επιστήμης, της Επιχειρηματικότητας και πολλά άλλα που πολύ καλά γνωρίζουν οι Αναγνώστες της.
=Επί είκοσι δύο ολόκληρα χρόνια, ο απλός δημότης–πολίτης, φιλοξενήθηκε στις σελίδες της με μόνη προϋπόθεση την ειλικρινή και αντικειμενική γραφή και την ελεύθερη Γνώμη, η οποία ΟΥΔΕΠΟΤΕ λογοκρίθηκε.
Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΠΟΛΙΤΙΚΗ», στην διακοπείσα πλέον ηλεκτρονική έκδοσή της, ήταν ένα βήμα Ισονομίας και Ισοπολιτείας, έννοιες απόλυτα επιθυμητές, ιδιαιτέρως στις ημέρες μας. Υπήρξε ο δικτυακός τόπος της έκφρασης του πολίτη και της εποικοδομητικής κριτικής, μακριά από κάθε στήριξη αφού δεν ετύγχανε οικονομικής υποστήριξης από Δήμους, Κυβερνήσεις ή όποιους άλλους Δημόσιους ή Ιδιωτικούς Φορείς, δεν είχε ΠΟΤΕ χορηγούς, ή οποιασδήποτε μορφής υποστηρικτές. Απολάμβανε όμως του Διεθνούς σεβασμού αφού φιλοξενούσε ενημέρωση από αρκετά ξένα Κράτη-κάτι που συνεχίζεται και σήμερα- πράγμα που της περιποιεί βεβαίως, μέγιστη τιμή.
Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΠΟΛΙΤΙΚΗ» διέγραψε μια αξιοζήλευτη πορεία και απέκτησε ΜΕΓΙΣΤΗ αναγνωσιμότητα (που συνεχίζεται ως σήμερα). Η Εφημερίδα «ΠΟΛΙΤΙΚΗ» διεκδίκησε και κέρδισε την αποδοχή και τον σεβασμό που της ανήκε, με «εξετάσεις» εικοσιδύο ολόκληρων ετών, με συνεχείς αιματηρούς αγώνες κατά της τοπικής διαπλοκής, με αγώνα επιβίωσης σε πολύ δύσκολους καιρούς, με Εντιμότητα, αίσθηση Καθήκοντος και Ευθύνης.
Επί χρόνια, κυκλοφορούσε την έντυπη έκδοσή της σε ένα ικανότατο τιράζ (5000 καλαίσθητων φύλλων εβδομαδιαίως) και εντυπωσίαζε με την ποιότητα της εμφάνισης και το ουσιώδες, μαχητικό και έντιμο περιεχόμενο της.
Η δύναμη της Πένας της Εφημερίδας, η Ειλικρίνεια, οι Ερευνές της που έφερναν πάντα ουσιαστικό αποτέλεσμα ενημέρωσης, την έφεραν πολύ γρήγορα πρώτη στην προτίμηση των αναγνωστών και γρήγορα εξελίχθηκε σε Εφημερίδα Γνώμης και όχι μόνον για την Περιφέρεια στην οποία κυκλοφορούσε.
=Επι είκοσι δύο (22) χρόνια, στήριζε τον Απόδημο Ελληνισμό, χωρίς καμία-ούτε την παραμικρή- διακοπή
. =Επί είκοσι δυο ολόκληρα χρόνια, προέβαλε με αίσθηση καθήκοντος κάθε ξεχωριστό, έντιμο και υπεύθυνο Πολιτικό τόσο της Τοπικής όσο και της Κεντρικής Πολιτικής Σκηνής. Στις σελίδες της, θα βρείτε ακόμα και σήμερα μόνο άξιες και χρήσιμες Πολιτικές Προσωπικότητες αλλά και ενημέρωση από κάθε Κόμμα της Ελληνικής Βουλής. Η «ΠΟΛΙΤΙΚΗ» ουδέποτε διαχώρησε τους αναγνώστες της ανάλογα με τα πολιτικά τους πιστεύω. Επραττε το καθήκον της, ενημερώνοντας όλους τους Ελληνες, ως όφειλε.
=Επί είκοσι δυο ολόκληρα χρόνια, έδινε βήμα στους αδέσμευτους, τους επιτυχημένους, τους γνώστες και θιασώτες της Αλήθειας. Στήριζε τον Θεσμό της Ελληνικής Οικογένειας, την Παιδεία, την Ελληνική Ιστορία, πρόβαλλε με όλες της τις δυνάμεις τους Αδελφούς μας απανταχού της Γης, ενημέρωνε για τα επιτεύγματα της Επιστήμης, της Επιχειρηματικότητας και πολλά άλλα που πολύ καλά γνωρίζουν οι Αναγνώστες της.
=Επί είκοσι δύο ολόκληρα χρόνια, ο απλός δημότης–πολίτης, φιλοξενήθηκε στις σελίδες της με μόνη προϋπόθεση την ειλικρινή και αντικειμενική γραφή και την ελεύθερη Γνώμη, η οποία ΟΥΔΕΠΟΤΕ λογοκρίθηκε.
Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΠΟΛΙΤΙΚΗ», στην διακοπείσα πλέον ηλεκτρονική έκδοσή της, ήταν ένα βήμα Ισονομίας και Ισοπολιτείας, έννοιες απόλυτα επιθυμητές, ιδιαιτέρως στις ημέρες μας. Υπήρξε ο δικτυακός τόπος της έκφρασης του πολίτη και της εποικοδομητικής κριτικής, μακριά από κάθε στήριξη αφού δεν ετύγχανε οικονομικής υποστήριξης από Δήμους, Κυβερνήσεις ή όποιους άλλους Δημόσιους ή Ιδιωτικούς Φορείς, δεν είχε ΠΟΤΕ χορηγούς, ή οποιασδήποτε μορφής υποστηρικτές. Απολάμβανε όμως του Διεθνούς σεβασμού αφού φιλοξενούσε ενημέρωση από αρκετά ξένα Κράτη-κάτι που συνεχίζεται και σήμερα- πράγμα που της περιποιεί βεβαίως, μέγιστη τιμή.
Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΠΟΛΙΤΙΚΗ» διέγραψε μια αξιοζήλευτη πορεία και απέκτησε ΜΕΓΙΣΤΗ αναγνωσιμότητα (που συνεχίζεται ως σήμερα). Η Εφημερίδα «ΠΟΛΙΤΙΚΗ» διεκδίκησε και κέρδισε την αποδοχή και τον σεβασμό που της ανήκε, με «εξετάσεις» εικοσιδύο ολόκληρων ετών, με συνεχείς αιματηρούς αγώνες κατά της τοπικής διαπλοκής, με αγώνα επιβίωσης σε πολύ δύσκολους καιρούς, με Εντιμότητα, αίσθηση Καθήκοντος και Ευθύνης.