Το παράδειγμα του Νετανιάχου
Ναπολέων Λιναρδάτος
Ναπολέων Λιναρδάτος
Ο Μπενιαμίν Νετανιάχου φαίνεται ότι έχει κερδίσει μια πέμπτη συνεχή θητεία ως πρωθυπουργός του Ισραήλ. Για τα ελληνικά δεδομένα είναι κάπως δύσκολο να καταλάβουμε πώς κάποιος επανεκλέγεται συνεχώς από το 2009 σε μια σύγχρονη δημοκρατία. Εμείς έχουμε αλλάξει 4 πρωθυπουργούς την ίδια χρονική περίοδο. Ο τελευταίος πρωθυπουργός που κατάφερε να επανεκλεγεί ήταν ο Κώστας Καραμανλής, πριν από σχεδόν 12 χρόνια.
Ο Νετανιάχου, αντίθετα από την κυρία Μέρκελ, έχει απέναντί του την πλειονότητα των ΜΜΕ και του ισραηλινού κατεστημένου. Εχει επίσης απέναντί του τη διεθνή κοινότητα - και χρησιμοποιώντας τον όρο «διεθνή κοινότητα» εννοούμε τον περιοδεύοντα θίασο γραφειοκρατών, διεθνιστών δημοσιογράφων και πεφωτισμένων πολιτικών που προσπαθεί να καθορίσει το μέλλον των εθνών.
Ο κ. Νετανιάχου έχει επιτύχει 10 χρόνια συνεχούς οικονομικής ανάπτυξης. Μια σειρά οικονομικών μεταρρυθμίσεων, ειδικά στα πρώτα χρόνια, έχουν αποφέρει καρπούς. Εμείς προσπαθούμε να καταφέρουμε να πετύχει ο κρατισμός αλλάζοντας πρωθυπουργούς.
Αλλά εκεί που έχει κάνει τη μεγάλη διαφορά ο Νετανιάχου είναι στο ότι έχει κατανοήσει τις πραγματικές προθέσεις και τα κίνητρα των αντιπάλων του Ισραήλ. Θα μπορούσε να πηγαίνει από συμφωνία σε συμφωνία με τους Αραβες, κάτι που θα είχε μοναδικό αποτέλεσμα τη σταδιακή αποδυνάμωση του Ισραήλ και τη διαρκή ενδυνάμωση μια αδιάλλακτης παλαιστινιακής πλευράς, η οποία έχει ως τελικό σκοπό την εξαφάνιση του Ισραήλ.
Αυτός ο ρεαλισμός στην κατανόηση του αντιπάλου έχει δημιουργήσει τις διαχωριστικές γραμμές στην ισραηλινή πολιτική σκηνή. Ενα από τα αποτελέσματα αυτής της στρατηγικής είναι η εκλογική εξαφάνιση της ισραηλινής Αριστεράς. Οταν δόθηκε η ευκαιρία στους Ισραηλινούς να επιλέξουν μεταξύ μιας δεξιάς και μιας αριστερής θεώρησης των πραγμάτων, η επιλογή φάνηκε ότι ήταν κάτι παραπάνω από εύκολη και ιστορικά γρήγορη.
Πλέον, στο Ισραήλ οι κύριες επιλογές είναι μεταξύ δεξιών και κεντρώων.
Ολα τα παραπάνω έχουν ιδιαίτερη αξία για εμάς. Η δική μας «Δεξιά» είναι ενοχική και φοβισμένη. Προσπαθεί πάντοτε να γίνει αρεστή στην Αριστερά και στο μεταπολιτευτικό κατεστημένο που έχει δημιουργήσει αυτή η Αριστερά. Ετσι, καταλήξαμε σήμερα να κυβερνά την Ελλάδα μια συμμορία ανειδίκευτων γκρουπούσκουλων της άκρας Αριστεράς. Δείτε τι συμβαίνει στη Βρετανία, όπου μια «Δεξιά» πάλι, η οποία μπορεί να δράσει μόνο ως μια ελαφρύτερη έκδοση των Εργατικών, κοντεύει να φέρει στην εξουσία έναν Βρετανό συριζαίο.
Οι πολίτες προτιμούν να έχουν επιλογές στην πολιτική, όπως και σε όλους τους άλλους τομείς της ζωής. Ειδικά τελευταία, όταν μεταξύ αυτών των επιλογών έχουν και μια συντηρητική Δεξιά, αυτή η συγκεκριμένη επιλογή είναι η περισσότερο δημοφιλής. Το φαινόμενο αυτό είναι παγκόσμιο, και οι μόνοι που δεν το βλέπουν είναι αυτοί που ακόμα και σήμερα διακατέχονται από ενοχικά και εαυτοφοβικά σύνδρομα. Το αποτέλεσμα είναι να ενδυναμώνουν τους αντιπάλους τους και να ζημιώνουν την πατρίδα.
Ο κ. Νετανιάχου έχει επιτύχει 10 χρόνια συνεχούς οικονομικής ανάπτυξης. Μια σειρά οικονομικών μεταρρυθμίσεων, ειδικά στα πρώτα χρόνια, έχουν αποφέρει καρπούς. Εμείς προσπαθούμε να καταφέρουμε να πετύχει ο κρατισμός αλλάζοντας πρωθυπουργούς.
Αλλά εκεί που έχει κάνει τη μεγάλη διαφορά ο Νετανιάχου είναι στο ότι έχει κατανοήσει τις πραγματικές προθέσεις και τα κίνητρα των αντιπάλων του Ισραήλ. Θα μπορούσε να πηγαίνει από συμφωνία σε συμφωνία με τους Αραβες, κάτι που θα είχε μοναδικό αποτέλεσμα τη σταδιακή αποδυνάμωση του Ισραήλ και τη διαρκή ενδυνάμωση μια αδιάλλακτης παλαιστινιακής πλευράς, η οποία έχει ως τελικό σκοπό την εξαφάνιση του Ισραήλ.
Αυτός ο ρεαλισμός στην κατανόηση του αντιπάλου έχει δημιουργήσει τις διαχωριστικές γραμμές στην ισραηλινή πολιτική σκηνή. Ενα από τα αποτελέσματα αυτής της στρατηγικής είναι η εκλογική εξαφάνιση της ισραηλινής Αριστεράς. Οταν δόθηκε η ευκαιρία στους Ισραηλινούς να επιλέξουν μεταξύ μιας δεξιάς και μιας αριστερής θεώρησης των πραγμάτων, η επιλογή φάνηκε ότι ήταν κάτι παραπάνω από εύκολη και ιστορικά γρήγορη.
Πλέον, στο Ισραήλ οι κύριες επιλογές είναι μεταξύ δεξιών και κεντρώων.
Ολα τα παραπάνω έχουν ιδιαίτερη αξία για εμάς. Η δική μας «Δεξιά» είναι ενοχική και φοβισμένη. Προσπαθεί πάντοτε να γίνει αρεστή στην Αριστερά και στο μεταπολιτευτικό κατεστημένο που έχει δημιουργήσει αυτή η Αριστερά. Ετσι, καταλήξαμε σήμερα να κυβερνά την Ελλάδα μια συμμορία ανειδίκευτων γκρουπούσκουλων της άκρας Αριστεράς. Δείτε τι συμβαίνει στη Βρετανία, όπου μια «Δεξιά» πάλι, η οποία μπορεί να δράσει μόνο ως μια ελαφρύτερη έκδοση των Εργατικών, κοντεύει να φέρει στην εξουσία έναν Βρετανό συριζαίο.
Οι πολίτες προτιμούν να έχουν επιλογές στην πολιτική, όπως και σε όλους τους άλλους τομείς της ζωής. Ειδικά τελευταία, όταν μεταξύ αυτών των επιλογών έχουν και μια συντηρητική Δεξιά, αυτή η συγκεκριμένη επιλογή είναι η περισσότερο δημοφιλής. Το φαινόμενο αυτό είναι παγκόσμιο, και οι μόνοι που δεν το βλέπουν είναι αυτοί που ακόμα και σήμερα διακατέχονται από ενοχικά και εαυτοφοβικά σύνδρομα. Το αποτέλεσμα είναι να ενδυναμώνουν τους αντιπάλους τους και να ζημιώνουν την πατρίδα.
