Λευτεριά στους οπαδούς
Γράφει ο Κώστας Λάμπος
Όταν οι κοινωνίες είναι αιχμάλωτες οργανωμένων οικονομικών, κοινωνικών, θρησκευτικών, ιδεολογικών, κομματικών, εθνικιστικών, τοπικιστικών, ρατσιστικών, ποδοσφαιρικών και πολλών άλλων αναρίθμητων αλληλοσπαρασσόμενων συμμοριών, τότε οι άνθρωποι αισθάνονται υπαρξιακή ανασφάλεια και αναγκάζονται να προβατοποιούνται και παραιτούμενοι από το δικαίωμα της Εαυτότητάς τους καταλήγουν οπαδοί αποδεχόμενοι δανεικές ταυτότητες έτοιμοι να κατασπαράξουν ο ένας το άλλον κραδαίνοντας τα ‘ιερά σύμβολα’ του ‘κόμματός τους’, του ‘δόγματός τους’, της ‘ιδεολογίας τους’, της ‘ομάδας τους’, ακόμα και του πολέμαρχου, αρχηγού και προέδρου τους και ανεξάρτητα από το ποιος και πόσο ανήθικος είναι αυτός ο ‘αρχηγός’.
Οι συμμορίες σφάζονται μεταξύ τους για το ποια θα υποτάξει το μεγαλύτερο μέρος της εκάστοτε οπαδοποιημένης κοινωνίας στα δικά της σύμβολα για να αποσπάσει το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου που παράγει η συγκεκριμένη κοινωνία και στην επιδίωξη αυτού του σκοπού αναγκάζονται να συνάπτουν κάθετες λυκοσυμμαχίες. Έτσι βλέπουμε συγκεκριμένες οικονομικές συμμορίες να συμμαχούν με συγκεκριμένες ιδεολογικοπολιτικομματικές συμμορίες που συμπληρώνονται από άλλες δευτερεύουσας σημασίας αλλά πρακτικά χρήσιμες συμμορίες με διάφορες μορφές συνηθέστερες των οποίων είναι κάποιες συνδικαλιστικές συντεχνίες, μηχανισμοί της Δημόσιας Διοίκησης, οι λεγόμενες ΠΑΕ, ομάδες δηλαδή επαγγελματικού ποδοσφαίρου, Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου, θρησκευτικοί και ‘πνευματικοί όμιλοι’, κατασκευασμένες ‘προσωπικότητες’ διαμορφωτές κοινής γνώμης’, κ. λπ., κ. λπ., που λειτουργούν διασπαστικά στους κόλπους της κοινωνίας για να μπορούν να την εντάσσουν, με το αζημίωτο πάντα, στους σχεδιασμούς της εκάστοτε οικονομικής συμμορίας. Όλες οι συμμορίες καθώς και οι διάφορες συμμοριοσυμμαχίες έχουν τους δικούς τους αυστηρούς και ματωμένους κώδικες διαπλοκής, επικοινωνίας, ιεραρχίας και ευθύνης αναφορικά με τους ξεχωριστούς ρόλους και τις αντίστοιχες αμοιβές τους, Αυτό, όμως δεν αποκλείει την εμφάνιση του φαινομένου της ‘σέκτας’, της ‘φράξιας’ της ‘παράγκας’, όπου τα πάνω έρχονται κάτω και τα κάτω επάνω, με αποτέλεσμα την αλληλοσφαγή και την διάσπαση/διάλυση της σομμοριοσυμμαχίας. Έτσι συμβαίνει όταν κάποιο επίπεδο μιας κάθετης συμμορίας προσπαθήσει να συνεργαστεί καθ’ υπέρβαση και οριζόντια με άλλο επίπεδο ανταγωνιστικής κάθετης συμμοριοσυμμαχίας και για ίδιο όφελος, τότε ‘οι συμφωνίες χαλάνε’ και ο κάθε ‘παράγοντας’ αυτονομείται απέναντι στους υπόλοιπους της μεγάλης συμμορίας για να μην χάσει το πόστο του ‘εκφραστή της δικής του συμμορίας’ που του δίνει το δικαίωμα και την ‘ισχύ’ να συμμετέχει στο έγκλημα και στη μοιρασιά της λείας. Το συνηθέστερο σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι μια ή περισσότερες καρατομήσεις και σε διάφορα επίπεδα και μια νέα μαφιόζικη ενδοσυμμοριακή και διασυμμοριακή ισορροπία τρόμου.
Κάποτε όμως αυτή η ‘κρίση’ ξεφεύγει από τον έλεγχο της πυραμίδας και μεταφέρεται στην επιμέρους οπαδοποιημένη κοινωνία η οποία απειλεί την υπόλοιπη με αποσταθεροποίηση για λογαριασμό των μεγάλων μαφιόζων αφεντικών. Όταν αυτή η συγκυρία συμπέσει με άλλη συγκυρία κατά την οποία η συγκεκριμένη κοινωνία/χώρα αντιμετωπίζει υπαρξιακά προβλήματα, επειδή κάποιες άλλες γειτονικές ή και μακρινές ανταγωνιστικές συμμορίες σχεδιάζουν και οργανώνουν την λεηλασία της, τότε αποδείχνεται περίτρανα ο εχθρικός, καταστροφικός και προδοτικός ρόλος των οργανωμένων συμμοριών. Κι είναι τότε οι στιγμές που αρχίζουμε να σκεπτόμαστε αν και τι μπορεί να περισωθεί. Κι είναι τότε οι στιγμές που δεν πρέπει να κάνουμε το λάθος να επαναξιολογήσουμε τις συμμορίες για να επιλέξουμε στη λογική του ‘μη χείρον βέλτιστον’ την ‘λιγότερο κακή και άχρηστη’, γιατί όλες οι συμμορίες είναι κακές, αντικοινωνικές, άχρηστες και επικίνδυνες για την συνοχή και την ύπαρξη των κοινωνιών.
Είναι τώρα που οφείλουμε να αρχίσουμε να σκεπτόμαστε για τις ρίζες αυτού του φαινομένου που χωρίζει τις κοινωνίες σε αλληλοσπαρασσόμενες φατρίες, συμμορίες και εμπόλεμα στρατόπεδα και μας υποβαθμίζει από Πολίτες σε οπαδούς. Ας αποβάλλουμε τις δανεικές ταυτότητες που μας φόρτωσαν επιτήδειοι και μας οπαδοποιούν κι ας αναλογιστούμε ότι το κακό ξεκινάει από το γεγονός ότι στην κορυφή αυτής της πυραμίδας βρίσκονται οι μεγαλοϊδιοκτήτες των μέσων παραγωγής με το πολιτικό χρήμα των οποίων κινούνται τα κόμματα, ιδρύονται οι Ποδοσφαιρικές Ανώνυμες Εταιρείες, οι Τηλεοπτικοί σταθμοί και στήνονται ορατοί και αόρατοι μηχανισμοί προπαγάνδας και χειραγώγησής μας, κι ας αποφασίσουμε να επανακτήσουμε την αυθεντική Ευατότητά μας ως αυθεντικά Εγώ ενός ενιαίου κοινωνικού Εμείς, μιας κοινωνίας απαλλαγμένης από οικονομικές, πολιτικές, θρησκευτικές, ποδοσφαιρικές και λοιπές συμμορίες. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να αλλάξουμε τις συγκυρίες και να συγχρονίσουμε ως άτομα, κοινωνίες, χώρες και ανθρωπότητα τον βηματισμό μας με τον διαχρονικό βηματισμό των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού που κινείται αργά, αλλά σταθερά από τον κόσμο της κοινωνικής ανισότητας προς έναν καλύτερο κόσμο, τον κόσμο της κοινωνικής ισότητας με την μορφή της αταξικής δημοκρατίας και του οικουμενικού ουμανιστικού πολιτισμού.
Ας αρχίσουμε να σκεπτόμαστε και να δρούμε ως Πολίτες Σήμερα. Μην το αφήνουμε για Αύριο γιατί το Αύριο, Μεθαύριο θα είναι Χθες και συνεπώς θα είναι αργά. Λευτεριά στους οπαδούς σημαίνει κοινωνική λευτεριά, σημαίνει απελευθέρωση της κοινωνίας από το κεφάλαιο κι αυτή δεν χαρίζεται κατακτιέται…
[1] Ο τίτλος είναι δανεισμένος από το ανώνυμο σύνθημα που είναι γραμμένο στην πρόσοψη ενός κιβωτίου/διανομέα του ΟΤΕ που βρίσκεται στην διασταύρωση των οδών Ομήρου και Βυζαντίου στην Νέα Σμύρνη, όπως φαίνεται στην συνημμένη φωτογραφία.
