Η ΑΠΟΔΥΝΑΜΩΣΗ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ, διαχρονικό, σιωπηλό στοχευμένο ΕΓΚΛΗΜΑ
ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΥΡΟΒΛΥΤΙΣΣΑΣ , ΑΧΑΡΝΕΣ
Στην γειτονιά μου, μένουν εξαίρετοι άνθρωποι. Ξεχωριστοί. Προσωπικά, δεν τους γνωρίζω όλους, έχω όμως ήδη σχηματίσει άποψη γι αυτούς.
Νοιώθω να τους αγαπώ και συμμετέχω απο μακριά στην ζωή τους όταν τους βλέπω να παίρνουν τον καφέ τους στην μικρή πλατεία και καταλαβαίνω πως είναι καλά, να μου αφήνουν τροφούλα για τα γατάκια στον τοίχο μου χωρίς να φαίνονται και να τους λατρεύω μυστικά γι αυτό, να γράφουν στο διαδίκτυο όμορφα και ΧΡΗΣΙΜΑ άρθρα, να γερνούν με αξιοπρέπεια και θάρρος, να χαρίζουν στην ζωή μου τις φωνούλες των παιδιών τους κάνοντάς με νοιώθω ζωντανή.…
Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΟΥ...οι “δικοί μου” άνθρωποι.
Η γειτονιά μου κάποτε, ήταν ολόκληρη “μια οικογένεια”. Είμασταν όλοι ΕΝΑ, νοιαζόταν και βοηθούσε ο ένας τον άλλον, ακουμπούσε ο ένας πάνω στον άλλον την ζεστή “καλημέρα” την ολόθερμη χειραψία, την κουβέντα για τα προβλήματα, τα ίδια τα προβλήματα...Ενοιωθες ασφαλής και βέβαιος πως αν φώναζες, ΘΑ ΕΤΡΕΧΑΝ ΑΜΕΣΩΣ ΟΛΟΙ και δεν ήσουν ΠΟΤΕ μόνος ή ανασφαλής. Ενιωθες δυνατός και σίγουρος για την υποστήριξη και την αγάπη τους.
ΚΑΙ ΜΕΤΑ...ΗΡΘΑΝ ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ…
Υποτίθεται πως οι Σύλλογοι, θα ήταν νευρώδη, ζωντανά σημεία συγκέντρωσης της δύναμης δημοτών. Θα μπορούσαν να στηρίξουν ενώνοντας την δύναμη των κατοίκων της περιφέρειάς τους τις ανάγκες κάθε είδους της γειτονιάς, είτε αφορούσαν την καθημερινότητα, την Παιδεία, τον Πολιτισμό, την Ασφάλεια, ενδυναμώνοντας την φωνή των κατοίκων προς κάθε κατεύθυνση και ειδικότερα αυτή της δημοτικής εκάστοτε Αρχής.
Διαχρονικά, οι γειτονιές “γέρασαν”,κανένας δεν γνωρίζει τον διπλανό του, δεν ξέρει αν έχει ανάγκη απο βοήθεια, συμπαράσταση, μια ανθρώπινη επαφή τέλος πάντων.
Και οι Σύλλογοι -με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα- έγιναν….φυτώρια δημοτικών αρχόντων και ωφελημένων!
Και αναρωτιέμαι αν θα υπάρξει ποτέ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΔΗΜΟΤΩΝ ΓΙΑ ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ. Αν θα ακούσω και θα δω όσο ζω την γειτονιά να σηκώνει ανάστημα, να ξαναζήσει, ΝΑ ΑΠΑΙΤΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙ, αφού στην χώρα μας θα επιβιώσει μόνον, Ο,ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ.
Θα μπορούσαμε ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΟΥΜΕ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΜΑΣ, τα σπίτια μας, να γίνονται δράσεις για τα παιδιά για για μας, να οργανώνουμε χίλια δυο πράγματα, ακόμα και να καλλιεργούμε..να φροντίζουμε τους αδύναμους, ΝΑ ΖΗΤΑΜΕ ΚΑΙ ΝΑ “ΑΚΟΥΓΟΜΑΣΤΕ”, να μην μπορεί να μας αγνοήσει κανείς (σε αυτό αναφέρομαι όταν μιλάω για στοχευμένη αποδυνάμωση..είναι πολύ βολική για πολλούς...)
Δεν ξέρω αν υπάρχει κανείς να ξεκινήσει τέτοια πρωτοβουλία. Πιστεύω ομως ακράδαντα οτι μια πρώτη κίνηση θα ακολουθηθεί απο πολλές άλλες και ΙΣΩΣ...προκύψουν καλά, πολύ καλά πράγματα στην πόλη…ΑΠΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΟ ΑΛΛΟΥΣ απο τους οποίους ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ!
Ισως...Αν...
Μ.Χ.Β
