Ολα πια με πονούν πάνω σ'αυτό τον Πλανήτη. Λίγα πράγματα έμειναν για να μου δώσουν λίγη χαρά.
Ο ευκάλυπτος που κόπηκε σήμερα το πρωϊ απο τον Δήμο για να επιτευχθεί μια απαραίτητη διάνοιξη δρόμου..ήταν αγαπημένος μου. Εμείς τον ποτίζαμε για να μεγαλώσει, όταν μια μέρα πριν χρόνια η γη πέταξε ένα ζωντανό, καταπράσινο, πρώτο φυλλαράκι του. Τον αγάπησα, του μιλούσα, τον πότιζα, μέχρι που ξεπετάχτηκε. Και μπορεί να μην χρειαζόταν πια νερό όταν μεγάλωσε πολύ, αλλά εγώ συνέχισα να τον ποτίζω.
Ημουν στο παράθυρο όταν μιλούσε με τον αέρα και τον χαιρετούσε υποκλινόμενος στην δύναμη του Αιόλου.
Οταν θρόϊζε ελαφρά κάτω απο τις σταγόνες της βροχής, όταν περήφανος δεν άφηνε το χιόνι να βαρύνει τα κλαδιά του.
Οταν χρύσιζαν τα φύλλα του στο απογευματινό φευγιό των ακτίνων του Ήλιου λες και κάποιος ζωγράφος περίτεχνα τον μετέτρεπε απο πρασινόγκριζο σε γνήσιο χρυσό.
Ηταν αγαπημένο αποκούμπι για τα περιστέρια της γειτονιάς, για τις δυο κήσσες και τα αεικίνητα σπουργίτια.
Ηταν μια καθημερινή εικόνα της ζωής μου.
Και σήμερα πέθανε.
Και αυτή...
Η θλίψη μου δεν λέγεται....
Αντίο καλό μου..Ισως βρεθούμε κάποτε σε άλλη γειτονιά...
