Στα μέσα της περασμένης εβδομάδας ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η ελληνική κυβέρνηση βρίσκονταν στριμωγμένοι στα σχοινιά και δέχονταν χτυπήματα από παντού, προσπαθώντας να αμυνθούν.
Είχε στείλει τα ΜΑΤ στα νησιά του βορείου Αιγαίου που ήταν στα όρια της λαϊκής εξέγερσης. Οι εικόνες που έβλεπαν όλοι οι Έλληνες ήταν πραγματικά ντροπιαστικές και επώδυνες. Η κυβέρνηση αντιμετώπιζε το φάσμα μιας τεράστιας αποτυχίας που δεν αποκλείεται να είχε μόνιμες συνέπειες γι αυτήν.
Σε μια στιγμή όλα αυτά άλλαξαν. Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αναζητώντας διέξοδο από τα δικά του τραγικά αδιέξοδα έκανε ένα λάθος που ίσως αποδειχθεί μοιραίο γι’ αυτόν. Σίγουρα όμως ήταν ένα θεόσταλτο δώρο για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Και αυτός το έπιασε στον αέρα πριν καν πέσει κάτω και… σκονιστεί.
Ο απελπισμένος Ερντογάν αποφάσισε να πραγματοποιήσει την απειλή που χρησιμοποιούσε επί χρόνια ως διαπραγματευτικό ατού και οργάνωσε, όπως αποδεικνύεται, μια προσπάθεια μαζικής εισβολής μεταναστών στην Ευρώπη, δια μέσου της Ελλάδας.
Ο Μητσοτάκης, σε αντίθεση με όλους τους προηγούμενους μήνες αντέδρασε ακαριαία. Σφράγισε τα σύνορα στον Έβρο και σκλήρυνε τη στάση της Ελλάδας αλλάζοντας... πίστα. Πλέον οι μετανάστες που έρχονται στη χώρα μας αντιμετωπίζονται ως εισβολείς. Δικάζονται, φυλακίζονται και απελαύνονται με συνοπτικές διαδικασίες.
Δηλαδή η Ελλάδα δεν κάνει τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από ότι άλλα ευρωπαϊκά κράτη όπως η Ουγγαρία. Επειδή δε, το 2020 δεν είναι 2015, η Ευρώπη ουσιαστικά αποθέωσε τον Μητσοτάκη και την Ελλάδα και όχι μόνο τάχθηκε στο πλευρό της, αλλά της έταξε και απεριόριστη βοήθεια.
Βέβαια, όπως σε όλες τις αντίστοιχες περιπτώσεις υπάρχουν πάντα κέρδη και ζημίες, για να το τοποθετήσουμε… κομψά.
Ας ξεκινήσουμε από τις ζημίες. Αυτές εντοπίζονται στο πεδίο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως αυτές ορίζονται από τις χάρτες και την Ευρώπη που γνωρίζαμε παλαιότερα. Είναι σίγουρο ότι σε αντίστοιχες καταστάσεις υπάρχουν και θα υπάρξουν πολλές αδικίες και πολλά δράματα.
Όπως στις σύγχρονες κοινωνίες ειδικά όταν οι πολλοί αισθάνονται ότι απειλούνται νικά τελικά -είτε μας αρέσει είτε όχι- ο ρεαλισμός ο Κυριάκος Μητσοτάκης μετρά ορισμένες καθοριστικές νίκες.
Πρώτον, άλλαξε το σε βάρος του πολιτικό κλίμα. Μετά από 8 μήνες αβεβαιότητας και αμφιταλαντεύσεων κέρδισε την επιδοκιμασία της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών που θεωρούν ότι η χώρα αντιμετωπίζει εισβολή και συντάσσονται με τους κυβερνητικούς χειρισμούς.
Δεύτερον, κέρδισε την απόλυτη υποστήριξη της Ευρώπης. Όπως προσημειώσαμε το 2020 δεν είναι 2015. Η Ευρώπη άλλαξε στάση μέσα σε λίγα χρόνια. Και δεν την άλλαξε μόνο στην πράξη αλλά και στη σημειολογία. Ο Μητσοτάκης αποφάσισε να κάνει αυτό που πριν λίγους μήνες θα χαρακτηριζόταν «βρώμικη δουλειά» αλλά πλέον είναι μέρος της ευρωπαϊκής λογικής.
Τόσο η παρουσία της ηγεσίας της Ε.Ε. στον Έβρο όσο και όλες οι δηλώσεις συμπαράστασης που ακολούθησαν έδωσαν στην ελληνική κυβέρνηση μια πλήρη νομιμοποίηση για τις αποφάσεις και τη δράση της.
Τρίτον, υποχρέωσε τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ αν όχι να τον υποστηρίξουν, τουλάχιστον να συνταχθούν με τις βασικές του επιλογές. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο ομολόγησε ότι και η δική του κυβέρνηση θα έκανε το ίδιο αλλά έφτασε και στο σημείο να «αποκηρύξει» τη νεολαία του κόμματός του που δεν βρήκε στήριξη ούτε από τους «53+».
Προφανώς το μεταναστευτικό θέμα είναι εξαιρετικά σημαντικό και πολύπλοκο. Δεν πρόκειται να λυθεί ούτε σε μια εβδομάδα, ούτε σε ένα μήνα ούτε καν σε ένα χρόνο.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης όμως μπορεί στην επόμενη επίσκεψή του στην αγαπημένη του Τήνο, να ανάψει μια λαμπάδα στο μπόι του Ερντογάν για την τεράστια… χάρη που του έκανε. (σ.σ. το ύψος του είναι 1,85, για όποιον ενδιαφέρεται).
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.