Ενα απο αυτά, με κάνει υπερήφανη και κάνει το στήθος μου να φουσκώνει απο υπερηφάνεια: το πως αντιμετωπίζει ο Πλανήτης, τον Πρωθυπουργό της χώρας μου.
Ο σεβασμός που εμπνέει,θέλουν όλοι να του σφίξουν το χέρι,συγκινούμαι να τον βλέπω να τους μιλάει,μου αρέσει να τον βλέπω να βαδίζει στα κόκκινα χαλιά ...στην αξιοπρεπή παρουσία Του βλέπω οχι τον ίδιο...ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ.Ευθυτενή, όμορφη,ελπιδοφόρα..
Ας είχαν Θεέ μου και τα εσωτερικά μας ΤΕΤΟΙΑ επιτυχία, να μην πονούν και να μην υποφέρουν οι Πατριώτες μου, να είναι ήρεμοι κι ευτυχισμένοι, να έχουν ΟΛΟΙ δουλειά.
Ομως...ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΣΑΝ ΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ,ΟΥΤΕ ΣΑΝ -ΠΟΛΥ ΛΙΓΟΥΣ-ΥΠΟΥΡΓΟΥΣ ΜΑΣ.
Δ Ε Ν είναι...
..ολίγιστοι,έξω απο την κοινωνική πραγματικότητα,επηρμένοι και φανφαρόνοι.