Για τη Λίμνη και το δημόσιο χώρο. Άρθρο του Δημάρχου Αγίου Νικολάου Μανώλη Μενεγάκη
Μη προσεγμένο τα τελευταία αρκετά χρόνια κι ωστόσο το πιο σημαίνον σημείο της πόλης του Αγίου Νικολάου είναι η Λίμνη του (Λίμνη Βουλισμένη). Αν κάτι χαρακτηρίζει την εικόνα της πέρα από το φυσικό τοπίο είναι η εμβληματική παρέμβαση από τον σημαντικό συντοπίτη σκηνοθέτη Νίκο Κούνδουρο στην αρχή της δεκαετίας του ’60 – επί δημοτικής αρχής Ρούσου Καπετανάκη, με την οποία ανεγέρθηκε η παλιά τουριστική αστυνομία, η κρήνη, οι πέτρινες διαμορφώσεις, το εκκλησάκι στην απόληξη του τούνελ και η σκάλα.
Το κομμάτι αυτό της τότε παρέμβασης στέκει ασυμπλήρωτο θα έλεγες, ανένταχτο στο τρέχον ύφος δόμησης και την αισθητική της τουριστικής ανάπτυξης – που τι παράδοξο αλήθεια … αυτή η ίδια κατά ένα μέρος προκάλεσε και ενίσχυσε. Και ο λόγος είναι όπως φαίνεται ένας. Πρόκειται κυρίως για μια καλλιτεχνική παρέμβαση. Είναι ένα έργο που χαρακτηρίζεται από την αναζήτηση του νοήματος της παράδοσης, της Ελληνικότητας, με τον τρόπο που την επιδίωξε η γενιά του ’30 – άνθρωποι προγενέστεροι από τον Κούνδουρο – με πινελιές από στοιχεία ναΐφ και τοπικής αρχιτεκτονικής με βυζαντινές αναφορές, μια παιδική ζωγραφιά του Θεόφιλου ή μια ονειρική όψη του γενέθλιου τόπου του καλλιτέχνη. Αυτό είναι που τέρπει και συγκινεί το μάτι και την ψυχή του επισκέπτη και του περίοικου, όσο κι αν δεν βρίσκει λόγια να το εκφράσει. Αυτό κάνουν άλλωστε οι καλλιτέχνες, βρίσκουν λόγια, ιδιώματα, τρόπους για να εκφράσουμε αυτά που δεν μπορούμε αλλιώς.