Γράφει ο Κώστας Λάμπος
claslessdemocracy@gmail.com,
http://www.classlessdemocracy.blogspot.com,
«Ν’ αγαπάς την ευθύνη να λες εγώ, εγώ μονάχος μου
θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω».
Νίκος Κaζαντζάκης
Όταν οι λεγόμενες ‘Μεγάλες Δυνάμεις’, μετά τον 2ο μεγάλο παγκόσμιο καταστροφικό πόλεμο, υποκριτικά υπόσχονταν, θανάσιμα ανταγωνιζόμενες, διαρκή ειρήνη και κοινωνική ευημερία θεμελιωμένη πάνω στην λεηλασία του πλανήτη και των χωρών του Νότου και της καπιταλιστικής Περιφέρειας, στην περιθωριοποίηση και στην άγρια εκμετάλλευση των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού και στους ασύδοτους πολεμικούς εξοπλισμούς, τότε η λαβωμένη Ευρώπη και η ανθρωπότητα θα έπρεπε να προβληματιστούν για το κατά πόσο θα έπρεπε να εμπιστευτούν το μέλλον τους στους επίδοξους ηγεμόνες του πλανήτη.
Όταν ο Αμερικανισμός[1] με την διαχρονικά μεροληπτική και συνεπώς καταχρηστική ενεργοποίηση όλων των διεθνών οργανισμών, υποτάσσει, εδώ και δεκαετίες, οικονομικά, πολιτικά, πολιτιστικά και ιδεολογικά με την άμεση και έμμεση βία του δολαρίου και του ΝΑΤΟ ολόκληρη τη Δύση στα ιμπεριαλιστικά σχέδιά του, υπονομεύοντας τον υφιστάμενο πολυπολικό κόσμο με διακηρυγμένο, μέσω του προφήτη της παγκοσμιοποίησης, τον Sbignew Brzezinsky, σκοπό την αποκλειστική παγκόσμια ηγεμονία του, η Ευρώπη και η ανθρωπότητα θα έπρεπε να ανησυχούν σοβαρά και να επεξεργάζονται εναλλακτικές λύσεις για το μέλλον, γιατί διαφορετικά στο καταστροφικό παιχνίδι θα έμπαιναν, όπως και συνέβη και νέοι ‘προφήτες της αποκάλυψης’ και διεκδικητές της παγκόσμιας ηγεμονίας.