Τα ζώα ανήκουν σε αμέτρητες κατηγορίες.Οι φιλόζωοι ανήκουν σε
δύο..
Οι φιλόζωοι,ανήκουν σε δύο κατηγορίες:η πρώτη,είναι οι ΚΑΛΟΙ
άνθρωποι.Αυτοί,αγαπούν τους πάντες και τα πάντα και διακατέχονται από ευγενή
αισθήματα.Αγαπούν και τα ζώα και δεν θα τους έκαναν ποτέ κακό.
Οι δεύτεροι,είναι αυτοί που δεν υπήρξαν φιλόζωοι εξ
αρχής,αλλά έγιναν,όταν ΚΑΤΑΝΟΗΣΑΝ τα ζώα.Είναι πολύ σημαντικό να ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ τα
ζώα και να τα αγαπήσεις.Είναι αδύναμα,απροστάτευτα,εκτεθειμένα σε πλείστους
όσους κινδύνους και προσεταιρίζονται με εμπιστοσύνη τον Ανθρωπο επειδή ξέρουν
πως αυτός μπορεί να τα βοηθήσει και να τα στηρίζει.Ζούν κοντά του ΚΑΙ ΤΟΝ
ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΙ.Ανταποδίδουν την αγάπη του και του χαρίζουν προστασία(σκύλοι),
πίστη,ζεστασιά και όπως έχει επιστημονικά αποδειχθεί,η παρουσία τους βοηθά
ψυχολογικά πολλούς ανθρώπους.
Μεγάλωσα κοντά στα ζώα.Και τα αγάπησα.Πλάσματα που ΔΕΝ
ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΚΟ,που εμπιστεύονται τυφλά,που υποφέρουν ως αδέσποτα και
που η θέα τους προκαλεί πόνο και διάθεση προσφοράς προστασίας.Και νοιώθω
ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΠΟΣΤΡΟΦΗ για όσους τα μισούν.
Θα
μπορούσα να περιγράψω με άριστο τρόπο-χωρίς να είμαι ψυχολόγος- το προφίλ της ψυχής
όσων τα μισούν και τα σκοτώνουν με φρικτές μεθόδους:Είναι δυστυχείς,μέσα τους υπάρχει
πολύ ΚΑΚΟ,θα ήθελαν να σκοτώσουν ανθρώπους,αλλά η φυσική τους δειλία-ΟΛΟΙ ΕΙΝΑΙ
ΘΡΑΣΙΜΙΑ- δεν τους αφήνει.
Στον αντίποδα, τα ζώα είναι στην διάθεσή τους και
παντελώς απροστάτευτα.
Τους κόβουν τις ουρές και τα αυτιά,τους σπάνε τα
ποδαράκια,τα ξεσκίζουν,τους αφαιρούν τα μάτια…είναι ό,τι θα ήθελαν να κάνουν σε
ανθρώπους και δεν είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν στον Νόμο γι αυτό και τα ουρλιαχτά των θυμάτων τους,τους παρέχουν μεγάλη άρρωστη,διεστραμμένη ικανοποίηση.
Είναι
άτομα με βεβαρυμένη ζωή,πολλές φορές ύποπτα για «πολλά» που έχουν χαράξει στην
ψυχή τους έναν σκοτεινό μονοπάτι,και αναζητούν τρόπο αποφόρτισης όλων των
αρνητικών και κακών συναισθημάτων τους.
Και ποιο ευκολότερο θύμα από τα ζώα;
Εγώ και η οικογένειά μου,συντηρούμε αδέσποτα εδώ και πολλά
χρόνια.Κατέληξα να καταλαβαίνω πολύ καλά,πότε πονούν,πότε χαίρονται,πότε
υποφέρουν.
Και τι χειρότερο από ένα πλάσμα που ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ για να σου
περιγράψει πόνο;Ο σιωπηλός πόνος τους,είναι γρατσουνιά στην ψυχή μου και έχω
ορκιστεί να τον παλεύω έως να πεθάνω.Γιατί πρέπει να βοηθώ συνανθρώπους μου,και
όχι τα ζώα του πλανήτη μου;Γιατί πρέπει να θεωρώ σημαντικότερο τον άνθρωπο και
μικρότερης αξίας αυτά;
Πόσο βαραίνει η ανθρώπινη ψυχή και πόσο αυτή των ζώων που
και αυτά έχουν συντρόφους,οικογένειες,γεννούν παιδιά, τα προστατεύουν με αυτοθυσία και γίνονται
ολοκαύτωμα γι αυτά, όπως ακριβώς και οι άνθρωποι;
Πως μπορώ να αγαπώ τους ανθρώπους
και να μισώ τα ζώα;
Ποιος μου είπε πως η ζωή τους είναι κτήμα μου και μπορώ να
τα κλωτσώ,να τα κακομεταχειρίζομαι και να τα σκοτώνω;
Και θα ήθελα να στείλλω κάπου ένα μήνυμα:ΚΑΚΙΑ στην ζωή
μου,έγινα μόνο όταν αδικήθηκα,όταν ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΕ,όταν έπρεπε να υπερασπιστώ την
οικογένειά μου,όταν άνθρωποι που δεν πείραξα ΠΟΤΕ με έβλαψαν.Το ίδιο ισχύει και
για τα ζώα μου:είναι μέλη της οικογένειάς μου για την οποία είμαι ΥΠΕΡΗΦΑΝΗ,και
όποιος τα πειράξει, θα δει μια ΑΛΛΗ πλευρά του χαρακτήρα μου.Και δεν θα του
αρέσει ΚΑΘΟΛΟΥ.
Μακάρι να υπάρξει η απαραίτητη επίγνωση,έτσι ώστε να
ΜΗΝ ΑΓΝΟΗΘΕΙ η παρούσα γραφή μου.
Μ.Χ.Β
