" H επιστροφή του Τζώρτζ Οργουελ" Ναπολέων Λιναρδάτος

H επιστροφή του Τζώρτζ Οργουελ
Ναπολέων Λιναρδάτος

Το πρόβλημα με τον Τζορτζ Οργουελ δεν είναι ότι είναι διαχρονικά επίκαιρος, αλλά ότι, ειδικά τελευταία, γίνεται υποχρεωτικός για την κατανόηση της υπάρχουσας πολιτικής πραγματικότητας. Το μυθιστόρημα «1984» και το δοκίμιο «Η πολιτική και η αγγλική γλώσσα» δεν είναι μόνο απαραίτητα αναγνώσματα για την κατανόηση των κυβερνώντων, αλλά γενικά για το σύστημα της Μεταπολίτευσης.

Η κυριαρχία αυτού του συστήματος είναι κυρίως εμβληματική στη χρήση της γλώσσας. Την προηγούμενη εβδομάδα, μετά τη δολοφονική απόπειρα εναντίον των αστυνομικών, αυτό που θα έπρεπε να προβληματίζει κάθε λογικό άνθρωπο ήταν η χρήση του όρου αντιεξουσιαστές.

Ηταν σχεδόν αδύνατο να διαβάσεις κάτι για το γεγονός χωρίς να γίνεις θύμα αυτής της αδόκιμης χρήσης. Επειδή οι συγκεκριμένες ομάδες στρέφονται εναντίον κάποιων μορφών ή δομών εξουσίας, δεν σημαίνει ότι είναι αντιεξουσιαστές γενικώς. Είναι ξεκάθαρο ότι δεν έχουν κανένα πρόβλημα με το να ασκούν τη δική τους εξουσία που είναι αυθαίρετη, αυταρχική, βάρβαρη και δολοφονική. Και έτσι, όπως δεν θα λέγαμε ότι ένας ληστής τραπεζών είναι αφιλοχρήματος επειδή κλέβει χρήματα άλλων, δεν μπορούμε να πούμε ότι κάποιος που αμφισβητεί την εξουσία κάποιων άλλων είναι απαραιτήτως αντιεξουσιαστής.

Πρέπει γενικώς να αντιτίθεται στην εξουσία και ειδικά την άσκησή της εκ μέρους του.

Εκεί, όμως, που το σύστημα παίρνει άριστα είναι στη χρήση ή καλύτερα στη μη χρήση ή ακόμα καλύτερα στην εξαφάνιση του όρου λαθρομετανάστης. Ο Οργουελ στο «1984» είχε επισημάνει ότι η εξαφάνιση των λέξεων έχει ως σκοπό να περιορίσει τις σκέψεις και την επικοινωνία, «...ο σκοπός της Νέας Ομιλίας είναι να στενέψει τα όρια της σκέψης. Στο τέλος θα κάνουμε κυριολεκτικά αδύνατο το έγκλημα της σκέψης, γιατί δεν θα υπάρχουν λέξεις για να το εκφράσει κανείς...»

Αφαιρώντας τον όρο λαθρομετανάστης από τον δημόσιο λόγο, προσπαθείς να εξαφανίσεις και τη συζήτηση για την προστασία των συνόρων, την αποτροπή, τον διάλογο για το Μεταναστευτικό, υπό το πρίσμα του εθνικού συμφέροντος και της ταυτότητας.

Πώς έχει εξαφανιστεί ο όρος λαθρομετανάστης και πόσο γρήγορα έγινε όλο αυτό δείχνει πόσο βαθιά και πλατιά είναι η κυριαρχία της Αριστεράς στον δημόσιο διάλογο. Η Ελλάδα βρίσκεται υπό μια μαζική και εθνικά θανάσιμη εισβολή λαθρομεταναστών, αλλά η λέξη που περιγράφει το φαινόμενο είναι ανύπαρκτη, ειδικά στα τηλεοπτικά ΜΜΕ. Προσπαθήστε να σκεφτείτε την υπάρχουσα οικονομική κρίση χωρίς τις λέξεις ανεργία, περικοπές και φτώχεια. Προσπαθήστε να φανταστείτε πώς θα ήταν τα πράγματα αν και όταν επί Τουρκοκρατίας είχαν εξαφανίσει τη λέξη «ελευθερία».

Κυβέρνηση και ΜΜΕ προωθούν την ισλαμοποίηση της Ελλάδας γράφει ο κ. Ναπολέων Λιναρδάτος

Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στους συριζαίους το γεγονός ότι, όσον αφορά τις ιδεολογικές προθέσεις και στόχους τους, είναι κατά βάση ειλικρινείς. Εκεί που συνήθως δυσκολεύονται είναι στις προεκλογικές υποσχέσεις. Πάρτε, για παράδειγμα, τι κάνουν στον τομέα της Παιδείας, στην αστυνόμευση, στα ΜΜΕ, στη φορολογία και τη διοίκηση του κράτους. Σε όλους αυτούς τους τομείς ο ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζει μια πολιτική που είναι απόλυτα συνεπής με τις διακηρυγμένες ιδεολογικές πεποιθήσεις του. 

Στο θέμα της λαθρομετανάστευσης, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εξίσου ξεκάθαρος. Η Τασία Χριστοδουλοπούλου πρόωρα είχε κάνει σαφείς τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. «Θα ανοίξουμε τα σύνορα, όποιος θέλει θα έρχεται, θα πηγαίνει όπου θέλει». Ο πόλεμος στη Συρία είχε αρχίσει το 2011 Σύροι και μερικά εκατομμύρια άλλοι ήδη βρίσκονταν στην Τουρκία. Το 2015 οι συριζανέλ, καταργώντας τα κλειστά κέντρα φιλοξενίας και διαφημίζοντας τη νέα πολιτική των ανοιχτών συνόρων, προκάλεσαν το πρώτο μεγάλο κύμα λαθρομετανάστευσης, το οποίο αργότερα έγινε τσουνάμι, όταν η κυρία Μέρκελ απηύθυνε και το δικό της προσκλητήριο. 

Τότε ήταν αδύνατο για τα ΜΜΕ να παρουσιάσουν την πραγματικότητα της κατάστασης. Οσοι έρχονταν, ειδικά εκείνη την περίοδο, ήταν άνδρες ηλικίας μεταξύ 20-30 ετών, η μεγάλη πλειονότητα δεν ήταν καν Σύροι, πολλώ μάλλον Σύριοι από εμπόλεμες περιοχές. Τα ΜΜΕ τους βάφτισαν πρόσφυγες και το πρόβλημα ονομάστηκε Προσφυγικό. Ετσι φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση, όπου μια πολύ επικίνδυνη κρίση δημιουργήθηκε καθαρά λόγω των ιδεολογικών εμμονών κυβερνώντων και ΜΜΕ. 

Ο κ. Βίτσας, υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, ήταν και πάλι ιδιαίτερα σαφής για τις προθέσεις της κυβέρνησης στο συγκεκριμένο θέμα. Ετοιμάζουν άμεσα να φέρουν στην ενδοχώρα 10.000 μουσουλμάνους λαθρομετανάστες και να τους εγκαταστήσουν σε διαμερίσματα. Σε συνέντευξή του θα πει: «Συμφωνήσαμε με την Υπατη Αρμοστεία για 2.000 θέσεις σε διαμερίσματα σε περιοχές της Ελλάδας και βρισκόμαστε στην τελική φάση να εγκριθούν επιπλέον 5.000 θέσεις, κατοικίες, με βάση το πρόγραμμα HELIOS, που αφορά αυτούς τους ανθρώπους που ήδη έχουν πάρει άσυλο αλλά διαμένουν, ως αιτούντες άσυλο». Σε εκδήλωση νομαρχιακής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ ο κ. Βίτσας φέρεται ότι είπε: «Είμαστε στη φάση που δημιουργούμε μια νέα Ελλάδα». 

Οι συριζαίοι είναι ειλικρινείς. Υπάρχει το προπαγανδιστικό μέρος της υπόθεσης, το οποίο το δουλεύουν επί εικοσιτετράωρης βάσης τα ΜΜΕ, παρουσιάζοντας τον ισλαμικό εποικισμό της Ελλάδας ως μια αθώα, «προσφυγική» κρίση. Οι του Σύριζα δεν αισθάνονται και τόσο την ανάγκη να πουν περισσότερα ψέματα στο συγκεκριμένο θέμα. 
Η «νέα Ελλάδα» με τη μεγάλη ισλαμική πλειονότητα είναι ένας δημόσια διακηρυγμένος στόχος. Αν δεν υπάρξει μια πολύ μεγάλη αλλαγή πολιτικής στο ζήτημα αυτό, η οικονομική κρίση της τελευταίας οκταετίας θα μοιάζει με βόλτα στο πάρκο εν συγκρίσει με όλα όσα πρόκειται να συμβούν. 

"Η ενοχή να είναι κάποιος κανονικός Ελληνας" Ναπολέων Λιναρδάτος

"Η ενοχή να είναι κάποιος κανονικός Ελληνας"
Ναπολέων Λιναρδάτος 

Aν έχεις γεννηθεί από Ελληνες γονείς, αν είσαι ετεροφυλόφιλος, χριστιανός ορθόδοξος και εργάζεσαι για να ζήσεις τον εαυτό σου και την οικογένειά σου, τότε όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά και ιδιότητες συνιστούν το κατηγορητήριο που ανά πάσα στιγμή η πολιτική τάξη, τα ΜΜΕ και το κράτος τους είναι έτοιμοι να ενεργοποιήσουν. «Αυτός που λιντσάρισε τον Ζακ στο κοσμηματοπωλείο λέγεται Γιώργος κι είναι ωραίος τύπος, έτσι καλαμπουρτζής, όξω καρδιά» έγραψε η Ελενα Ακρίτα. Μετά έγραψε για όλους τους κανονικούς Ελληνες όπως ο «Νίκος που χαρίζει καραμέλες στα παιδάκια», η «Μαρία που πάει εκκλησία», ο κυρ Στέφανος, το Αλικάκι. Αυτόν τον καθημερινό κανονικό Ελληνα «τον βλέπεις κάθε μέρα, τον χαιρετάς κάθε μέρα, τον συμπαθείς κάθε μέρα και πιο πολύ. Αυτός που λιντσάρισε τον Ζακ είναι ο διπλανός σου».

Για την κυρία Ακρίτα και τους ομοϊδεάτες της, αν είσαι Ελληνας νοικοκυραίος, είσαι ένοχος μέχρις αποδείξεως του εναντίου. Ειδικά αν το υποτιθέμενο θύμα δεν είναι ένα μέσος πολίτης, αλλά κάποιος από τις προνομιούχες ομάδες, τότε η ενοχή σου είναι τελεσίδικη. Βέβαια αν ο Ζακ Κωστόπουλος είχε έρθει σε συμπλοκή με έναν Πακιστανό και είχε πεθάνει λίγο αργότερα, κανείς από αυτούς που φωνάζουν σήμερα δεν θα είχε βγάλει άχνα. Θα είχαν μάλιστα κατακεραυνώσει όσους θα τολμούσαν να αναφερθούν στο γεγονός ως ρατσιστές και ξενοφοβικούς. Υπάρχει αυστηρή ιεραρχία στη θυματοποίηση και στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Κωστόπουλος δεν θα είχε καμία ελπίδα αγιοποίησης.

Τουλάχιστον κάποτε η Αριστερά κατηύθυνε το μίσος και τον φθόνο προς την άρχουσα τάξη, τους καπιταλιστές και γενικώς τους κρατούντες. Αλλά στην Ελλάδα, μιας και έχουμε μια κρατικοδίαιτη ολιγαρχία, δηλαδή κάτι σαν τα μούτρα τους, η μόνη διέξοδος για το μίσος που καλλιεργούν είναι η μεσαία τάξη. Ο καταστηματάρχης, ο γιατρός, ο υδραυλικός, ο δικηγόρος, ο περιπτεράς, ο υπάλληλος είναι τα νέα μαύρα πρόβατα.

«Ητανε Ζακ, ήτανε και Zackie, στους νοικοκυραίους θα βάλουμε γκαζάκι» το πλακάτ στη διαδήλωση για τον Ζακ Κωστόπουλο. Ακολούθησαν επιθέσεις σε μαγαζιά. Κανένας φυσικά στα ΜΜΕ δεν αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν ανθρωπιστές εναντίον της βίας να είναι τόσο επιρρεπείς στην άσκησή της. Την επόμενη μέρα οι νοικοκυραίοι θα πρέπει να βγουν και να μαζέψουν τα σπασμένα. Θα πρέπει να δουλέψουν για να ζήσουν και να πληρώσουν φόρους σε ένα κράτος που τους εχθρεύεται και το οποίο με τη σειρά του συντηρεί με τον ιδρώτα τους τούς επαναστάτες των βορείων προαστίων. Αυτοί που ανέφερε η κυρία Ακρίτα, ο Γιώργος, ο Νίκος, το Αλικάκι, ο κυρ Στέφανος, θα πρέπει καθημερινά να σηκώνουν τον δικό τους σταυρό, για να πληρώνουν γενικώς, όπως πλήρωναν επί χρόνια τη σύνταξη άγαμης θυγατέρας στην ευκατάστατη αριστερή κυρία Ακρίτα. 

" Οι ΜΚΟ που καταστρέφουν την Ελλάδα": Ναπολέων Λιναρδάτος

Στην Ιταλία είχε παρατηρηθεί ένα μάλλον αξιοπερίεργο φαινόμενο. Από έρευνες των Αρχών βρέθηκε ότι οι λεγόμενες ανθρωπιστικές οργανώσεις έπαιξαν τον καθοριστικό ρόλο σε αυτό που ονομάζουμε μεταναστευτικές ροές. Συγκεκριμένα το 2017, όταν 181.436 λαθρομετανάστες εισέβαλαν στην Ιταλία προερχόμενοι από το Λιβυκό Πέλαγος και οι 181.436 ήταν «διασωθέντες» των «ανθρωπιστικών» ΜΚΟ.

Ο τρόπος διάσωσης είναι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της υπόθεσης. Τα σκάφη-βάρκες με τους λαθρομετανάστες βγαίνουν λίγο έξω από τα 12 μίλια των χωρικών υδάτων της Λιβύης. Μόλις συμβεί αυτό, εμφανίζονται οι φιλανθρωπικές ΜΚΟ με τα δικά τους πλοία και «διασώζουν» τους λαθρομετανάστες μεταφέροντάς τους τα υπόλοιπα 290 μίλια ως τη Σικελία. Δεν χρειάζεται να είσαι ο Σέρλοκ Χολμς για να καταλάβεις ότι έχει στηθεί ένας μηχανισμός διακίνησης λαθρομεταναστών με μια γενναία «χορηγία» του φορολογουμένου. Οι γερμανικές ΜΚΟ είχαν τη δυναμικότερη παρουσία με έξι πλοία με μηνιαίο κόστος 375.000 ευρώ και ετήσιο κόστος κάπου 4.500.000 ευρώ.

Δεν θα έπρεπε να μας δημιουργήσει έκπληξη το γεγονός ότι οι συγκεκριμένες οργανώσεις λειτουργούν με μία και μοναδική αποστολή, να αυξήσουν και να διευκολύνουν τις μεταναστευτικές ροές προς την Ευρώπη. Πρόκειται περί αριστερών οργανώσεων που απλά έχουν βρει έναν νέο τρόπο προβολής και δράσης μεταμφιεζόμενες σε πολιτικά ουδέτερες ανθρωπιστικές οργανώσεις - δημοσία δαπάνη φυσικά.

Δεν είναι τυχαίο που οι εισαγγελικές Αρχές διακρίβωσαν τη δράση της ελληνικής ΜΚΟ ERCI, η οποία δρούσε «τουλάχιστον από τα τέλη του 2015 στη Μυτιλήνη με στόχο τη διευκόλυνση παράνομης εισόδου αλλοδαπών στην Ελλάδα μέσω των νησιών του Βορειοανατολικού Αιγαίου». Οι εμπλεκόμενοι «συμμετέχοντας σε κλειστές - κρυπτογραφημένες ομάδες εφαρμογής κοινωνικής δικτύωσης και επικοινωνίας λάμβαναν -σε χρόνους καθοριστικούς- πληροφορίες και στοιχεία, εμπιστευτικού χαρακτήρα, για τις προερχόμενες από την Τουρκία προσφυγικές ροές». Παρακολουθούσαν τις ελληνικές αρχές και τη Frontex, χρησιμοποιούσαν αυτοκίνητο με πλαστογραφημένες πινακίδες και μεταξύ πολλών άλλων ανδραγαθημάτων «παρείχαν άμεση συνδρομή σε οργανωμένα κυκλώματα παράνομης διακίνησης μεταναστών, καθώς ενεργώντας με πρόθεση διευκόλυναν την κατ’ επάγγελμα και συνήθεια διακίνηση μεγάλου αριθμού υπηκόων τρίτων χωρών».

Η διαφθορά είναι ίσως το μικρότερο κακό με τις ΜΚΟ. Η ανθελληνική και αντιευρωπαϊκή δράση τους είναι που θα έχει τις καταστροφικές συνέπειες μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Οταν μια άλλη ΜΚΟ ζήτησε την αποκαθήλωση σταυρού σε παραλία γιατί ενοχλεί τους αλλοθρήσκους ήταν ακόμα ένα συμβάν που φανερώνει τις ιδεολογικές τους εμμονές. Για αυτές τις ομάδες ακραίων αριστερών ο ελληνικός πολιτισμός και γενικότερα ο ευρωπαϊκός είναι ένα καρκίνωμα για την ανθρωπότητα. Ο,τι δεν μπορούν να πετύχουν μέσω των αλλαγών στο σύστημα της εκπαίδευσης προσπαθούν να το επιτύχουν με μια απροκάλυπτη αλλαγή πληθυσμού. Και εδώ ξανά το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι οι αριστεροί, αλλά οι χρήσιμοι ηλίθιοι στα ΜΜΕ και στην πολιτική τάξη, που τους ενισχύουν και τους διευκολύνουν ποικιλοτρόπως.

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ..."διαστημικό" χιούμορ!!

Έφτιαξα ένα σατιρικό βίντεο για τον Ελληνικό Διαστημικό Οργανισμό. 

https://youtu.be/CT0B8DoT64I

"Αριστερά δεν υπάρχει χωρίς ψέμα" άρθρο κ. Ν.Λιναρδάτου

Αριστερά δεν υπάρχει χωρίς ψέμα
Ναπολέων Λιναρδάτος

Η περιβόητη πλέον βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κυρία Αυλωνίτου έναν χρόνο πριν είχε κάνει μία αναληθή δήλωση: «Αν ήσουν με το κομμουνιστικό καθεστώς, δεν σε πείραζαν». Για παράδειγμα, στη Σοβιετική Ενωση η αλήθεια είναι ότι οι μοναρχικοί και αστοί αντίπαλοι του καθεστώτος ήταν απλά το ορεκτικό. Οι γενικώς άσχετοι απλοί πολίτες και τα μέλη του κόμματος έγιναν το κυρίως πιάτο στην κρεατομηχανή του συστήματος.

Αν θέλετε να πάρετε μια ιδέα πόσο επικίνδυνο ήταν να είσαι ανώτερο στέλεχος του κόμματος στα χρόνια του Στάλιν, θα σας σύστηνα το «House of Government» του Yuri Slezkine. Ο μεγαλοπρεπής Οίκος της Εξουσίας είχε 505 επιπλωμένα διαμερίσματα, κουρεία, κινηματογράφο, γήπεδο τένις και μια σειρά άλλων ανέσεων που ο μέσος Ρώσος πολίτης ούτε που μπορούσε να φανταστεί.

Το πρόβλημα για τους διαμένοντες στο συγκεκριμένο κτίριο ήταν ότι η παραμονή τους ήταν προσωρινή. Το ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν ότι η επόμενη μετακόμιση δεν γινόταν σε κάποιο έστω υποδεέστερο συγκρότημα, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις σε ένα γκουλάγκ, αν ήταν τυχεροί, ή κατευθείαν στο εκτελεστικό απόσπασμα. Δεν είχαν κάνει τίποτε άλλο από το να υπηρετούν τυφλά το κόμμα και είχαν αναρριχηθεί, ως επί το πλείστον, αξιοκρατικά. Κι όμως οι περίοικοι θα βλέπουν κτίρια όπως αυτά να αδειάζουν κάθε τόσο, να ξαναγεμίζουν, και πάλι τα ίδια.

Ενας από τους λόγους αυτών των εκκαθαρίσεων ήταν η αναγκαιότητα του κόμματος να σβήνει από τη συλλογική μνήμη τις προηγούμενες εξαγγελίες, στόχους και διακηρύξεις. Αυτά τα ανώτερα στελέχη ήταν επίσης και τα εξιλαστήρια θύματα των όποιων δημοσίως αναγνωρισμένων αποτυχιών. Το σύστημα ποτέ δεν αποτύγχανε, αλλά πάντοτε «ανακάλυπτε» τους σαμποτέρ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Ο κ. Τσίπρας δεν λέει ψέματα μόνο λόγω χαρακτήρος. Η ηπιότερη μορφή σοσιαλισμού που εφαρμόζει σε μια μεικτή οικονομία δεν τον αναγκάζει να στέλνει πολίτες στα γκουλάγκ, αλλά σίγουρα τον υποχρεώνει σε μια διαρκή εκστρατεία ψεύδους, αφού σχεδόν όλες οι εξαγγελίες, στόχοι και υποσχέσεις ακυρώνονται από την πραγματικότητα. Το ψεύδος δεν είναι μια παρενέργεια της αριστερής διακυβέρνησης, αλλά βασικό δομικό στοιχείο της. Χωρίς το ψεύδος δεν θα υπήρχε και χωρίς το ψεύδος δεν θα μπορούσε να κυβερνά.

Το αριστερό δόγμα, προτάσσοντας μια σειρά λανθασμένων αξιωμάτων για την ανθρώπινη φύση και την κοινωνία, αναγκάζει τους θιασώτες του σε ένα ατέρμονο φιλτράρισμα της πραγματικότητας. Η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε ο όρος «πολιτική ορθότητα» είναι τη δεκαετία του '30 στη Σοβιετική Ενωση.
«Σύντροφε, η δήλωσή σας είναι εσφαλμένη».
«Ναι, είναι. Αλλά είναι πολιτικά ορθή»..

"Ο αξιότιμος κος Δημητράς": Ναπολέων Λιναρδάτος

Ο αξιότιμος κος Δημητράς
Ναπολέων Λιναρδάτος

Η μητέρα του 25χρονου που δολοφονήθηκε στου Φιλοπάππου έγραψε μια επιστολή για τον κ. Τσίπρα. Γράφει: «Μήπως θα έπρεπε η Πολιτεία, αντί να καλοδέχεται προσφέροντας γην και ύδωρ στα πάσης λογής εγκληματικά και επικίνδυνα με άγρια ένστικτα στοιχεία, να προνοεί πρωτίστως για την ασφάλεια των ίδιων της των πολιτών, τους οποίους αφαιμάσσει καθημερινά, εγκαταλείποντάς τους παράλληλα στα χέρια αδηφάγων συμμοριών, για τις οποίες η αξία της ανθρώπινης ζωής έχει λιγότερη σημασία από την αξία ενός κινητού ή μιας χρυσής αλυσίδας;»

Ο κ. Δημητράς -του λεγόμενου «Ελληνικού Παρατηρητηρίου»- βρήκε την όλη επιστολή δυσάρεστη, γράφοντας σε ένα tweet: «Ρατσιστική επιστολή της μητέρας του 25χρονου θύματος στου Φιλοπάππου». Ο κ. Δημητράς θεωρεί τον εαυτό του εθνικό λογοκριτή, χρησιμοποιώντας ανελλιπώς τον νόμο λογοκρισίας του ’14. Πριν από κάποιον καιρό είχα γράψει ότι η ποιότητα του νόμου φαίνεται στην ποιότητα των ανθρώπων που είναι αναγκαίοι για την εφαρμογή του. Ο συγκεκριμένος νόμος προϋποθέτει μικρούς και μεγάλους με προσωπικότητα τύπου Λαβρέντι Μπέρια: Μικροψυχία, σαδισμός, μοχθηρία και εξουσιομανία είναι τα αναγκαία συστατικά του πολίτη που προϋποθέτει ο νόμος λογοκρισίας για να εφαρμοστεί.

Το tweet του κ. Δημητρά ήταν μια έκπληξη για κάποιους που για έναν μυστηριώδη λόγο δεν είχαν καταλάβει την ποιότητα του ανθρώπου. «Κρίμα, Παναγιώτη» θα απαντήσει ένας δημοσιογράφος στο tweet, ωσάν η συμπεριφορά του κ. Δημητρά να μην ταίριαζε στον χαρακτήρα του, σαν να ήταν μια ανέλπιστη παρέκκλιση. Κι όμως, το ελληνικό κράτος έχει δώσει ρόλο και εξουσία σ’ αυτόν τον άνθρωπο, καταργώντας το κορυφαίο συνταγματικό δικαίωμα κάθε πολίτη να εκφράζεται και να σκέφτεται ελεύθερα.

Η σφόδρα ανθελληνική στάση του κ. Δημητρά είναι το κερασάκι στην τούρτα. Ασφαλώς είναι υπέρ των ανοιχτών συνόρων και σε διαρκή εγρήγορση για να δημιουργήσει μειονότητες σε όλη την Ελλάδα - τουρκικές, αλβανικές και «μακεδονικές», μεταξύ άλλων.

Δεν είναι τυχαίο ότι στην ιστοσελίδα της οργάνωσής του είχε δηλωθεί ως χρηματοδότης της μια σκοπιανή οργάνωση - και ο πρόεδρός της Bill Νicholov είχε γράψει: «Η Ελλάδα θα χάσει τη Μακεδονία του Αιγαίου από τους “Mακεδόνες” (Σκοπιανοί), τη Θράκη και την Κύπρο από την Τουρκία, και την Ηπειρο από την Αλβανία. Τι θα απομείνει τελικά σε εσάς, τους δήθεν Ελληνες; Ο μικρός βράχος σας που ονομάζεται Αθήνα, η οποία είναι 50% αλβανική».

Τα ΜΜΕ καλύπτουν τον κ. Δημητρά και γι’ αυτό έχει χάσει την αίσθηση του μέτρου. Ετσι, όχι μόνο συνεχίζει τον ανθελληνικό και αντιφιλελεύθερο έργο του, αλλά φροντίζει όσο περνά ο καιρός να γίνεται όλο και πιο προκλητικός. Οπως όλοι οι άλλοι μπαχαλάκηδες του καθεστώτος, βρίσκει και τα κάνει.

"Δέκα χρόνια μετά από την αρχή της κρίσης" Ναπολέων Λιναρδάτος

Δέκα χρόνια μετά από την αρχή της κρίσης
Ναπολέων Λιναρδάτος

Στις 15 Σεπτεμβρίου 2008, η επενδυτική τράπεζα Lehman Brothers οδηγήθηκε στην πτώχευση. Ηταν το πρώτο σημαντικό γεγονός μιας κρίσης που θα φτάσει στην Ελλάδα δύο χρόνια μετά, με τα γνωστά αποτελέσματα. Ως αντίδοτο στην κρίση που ξέσπασε χρησιμοποιήθηκαν εκτενώς τα χαμηλά επιτόκια και η λεγόμενη «ποσοτική χαλάρωση».

Ποσοτική χαλάρωση είναι όταν η Κεντρική Τράπεζα αγοράζει κρατικά χρεόγραφα και άλλους τίτλους, με στόχο να επιτευχθεί μείωση των επιτοκίων και να αυξήσει τη ρευστότητα στις αγορές, αυξάνοντας την προσφορά χρήματος - ένα μέτρο που θεωρητικά θα ήταν προσωρινό, αλλά έγινε ίσως ο κύριος μοχλός «ανάπτυξης» αυτής της περιόδου.

Η Τουρκία έγινε καταναλωτής αυτής της πρωτοφανούς σε παγκόσμια κλίμακα ρευστότητας. Αυτή η κατανάλωση έφτασε σε επίπεδα εξάρτησης στον βραχυπρόθεσμο εξωτερικό δανεισμό σε δολάρια. Ολα έβαιναν καλώς, μέχρι που άρχισε η πτώση του εθνικού νομίσματος και, εν τω μεταξύ, είχες να αναχρηματοδοτήσεις περί τα 240 δισεκατομμύρια δολάρια τους επόμενους 12 μήνες - και τα συναλλαγματικά διαθέσιμα μπορεί να σου καλύψουν μόλις ενάμιση μήνα συναλλαγών.

Ο κύριος λόγος για αυτή την εξέλιξη δεν είναι τόσο οι κακές σχέσεις με τις ΗΠΑ λόγω της αιχμαλωσίας του Αμερικανού πάστορα όσο το γεγονός ότι η Αμερικανική Κεντρική Τράπεζα έχει αρχίσει εδώ και καιρό το «μάζεμα» αυτής της ρευστότητας. Χώρες με παρόμοιες εξαρτήσεις και μακροοικονομικά, όπως η Τουρκία, θα είναι τα επόμενα θύματα. Και αυτό το μάζεμα δεν γίνεται μόνο από την Αμερικανική Κεντρική Τράπεζα, αλλά την ακολουθούν η Ευρωπαϊκή και η Ιαπωνική - δηλαδή, οι μεγαλύτεροι παίκτες σε αυτό που θα λέγαμε «παγκόσμια ρευστότητα».

Η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, ακόμα και η Γαλλία βρίσκονται σε πολύ επικίνδυνη θέση αν ξεσπάσει νέα κρίση, που, από τις λεγόμενες «αναδυόμενες οικονομίες», θα βρει τελικά στόχο και πάλι στην πολύ ευαίσθητη πολιτικά και οικονομικά ευρωζώνη. Και φυσικά, όλοι έχουμε μια ιδέα για το τι μπορεί να γίνει στην Ελλάδα, ειδικά τώρα, που οι πιστωτές μάς έκοψαν τη χρηματοδότηση αλλά μας άφησαν την επιτήρηση.

Η ποσοτική χαλάρωση ήταν η εύκολη λύση. Εδινε στην πολιτική τάξη τη δυνατότητα να παρουσιάζει μια κάποια ανάκαμψη, χωρίς να την υποχρεώνει να κάνει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις για να αρχίσει η Ευρώπη να παράγει πλούτο ξανά. Κάποτε, η κυρία Μέρκελ είχε πει ότι η Ευρώπη είναι το 25% της παγκόσμιας οικονομίας, αλλά πληρώνει το 50% των κοινωνικών δαπανών παγκοσμίως.

Τα δεδομένα της πραγματικότητας είναι ξεροκέφαλα, όπως συχνά ανέφερε μια άλλη κυρία. Και αυτή η μεγάλη διαφορά μεταξύ αυτού που παράγουμε και αυτού που καταναλώνουμε θα έρθει η στιγμή που θα πρέπει να ισορροπήσει. Το «μπάλωμα» της ποσοτικής χαλάρωσης αρχίζει να ξεφτίζει.





Το αριστερό ηθικό πλεονέκτημα
Ναπολέων Λιναρδάτος

Στην ταινία «Τρελός είμαι, ό,τι θέλω κάνω», ο Στάθης Ψάλτης κυκλοφορεί με ένα πιστοποιητικό τρέλας, που του δίνει τη δυνατότητα να προξενεί τον μέγιστο φόβο στον στόχο του, έχοντας ταυτόχρονα και το προνόμιο του ακαταδίωκτου. Με ένα παρόμοιο πιστοποιητικό κυκλοφορεί η εγχώριος Αριστερά, το λεγόμενο «αριστερό ηθικό πλεονέκτημα».

Το αριστερό ηθικό πλεονέκτημα καθιερώθηκε στα χρόνια της Μεταπολίτευσης και είχε ως ηθική και ιστορική βάση τους λεγόμενους «αγώνες της Αριστεράς». Το γεγονός ότι αυτοί οι αγώνες της Αριστεράς είχαν ως επιδίωξη την κατάργηση της δημοκρατίας και την επιβολή ενός κόκκινου ολοκληρωτισμού δεν είχε καμία σημασία.

Η απλή αναφορά σ’ αυτό το δεδομένο έφερνε την κατηγορία παρακίνησης μίσους και διχασμού. Και έτσι, ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του αριστερού ηθικού πλεονεκτήματος έγινε το δικαίωμα στην επιλεκτική επιλογή των γεγονότων. Τα γεγονότα, τα δεδομένα της πραγματικότητας, έχουν αξία και είναι ανακοινώσιμα εφόσον δεν αντικρούουν το πολιτικό αφήγημα του καθεστώτος. Κάτι κρίνεται ως αληθές σύμφωνα με τη χρησιμότητα που έχει στη γενικότερη επικοινωνιακή στρατηγική. Υπέρτατη αλήθεια είναι οι σκοποί και οι στόχοι του κόμματος, και σ’ αυτούς πρέπει να προσαρμόζεται η παρουσίαση της πραγματικότητας.

Το «έχουμε την κυβέρνηση, αλλά όχι την εξουσία» πηγάζει από την παραπάνω κατανόηση του αριστερού ηθικού πλεονεκτήματος. Για να ευοδωθεί το κυβερνητικό έργο, η ολοκληρωτική κατοχή της εξουσίας είναι αναγκαία. Αστικές εμμονές, όπως ο διαχωρισμός των εξουσιών, η ελευθερία γνώμης, η ανεξαρτησία των ΜΜΕ, είναι εμπόδια για τον μετασχηματισμό της κοινωνίας.

Αριστερό ηθικό πλεονέκτημα είναι να μπορείς να στέλνεις τα δικά σου παιδιά σε ιδιωτικό σχολείο, ενώ καταδικάζεις τα παιδιά του μικρομεσαίου στο κρατικό μονοπώλιο, όπου η αριστεία ορίζεται ως ρετσινιά.

Είναι να μπορείς να χώνεις το χέρι σου όλο και πιο βαθιά στην τσέπη του πολίτη και, όταν αυτός αντιδρά, να τον επικρίνεις για απληστία, ενώ, όταν εσύ ξοδεύεις τον κόπο του για προσωπικό και κομματικό όφελος, το βαφτίζεις ευαισθησία και κοινωνική δικαιοσύνη. Αριστερό ηθικό πλεονέκτημα είναι να δίνεις στην εκατομμυριούχο υπουργό σου επίδομα ενοικίου, ενώ στη χήρα με δύο παιδιά του σμηναγού που χάθηκε εν ώρα υπηρεσίας βγάζεις σύνταξη 430 ευρώ.

Αριστερό ηθικό πλεονέκτημα είναι να μπορείς να παραβλέπεις το ανήθικο των πράξεών σου, γιατί προσδοκάς μια κοινωνία όπου μόνο το κράτος θα έχει ηθικές επιλογές. Είναι να μπορείς να δικαιολογείς τις γενοκτονίες, την καταπίεση και τη δυστυχία των καθεστώτων που υποστηρίζεις, γιατί ελπίζεις ότι κάποια ημέρα θα τα καταφέρουν.

Αριστερό ηθικό πλεονέκτημα είναι να προσπαθείς να βγάλεις από τη φυλακή κατά συρροήν δολοφόνους γιατί σκότωναν με αριστερά κριτήρια, αλλά να κατηγορείς τα θύματα μιας πυρκαγιάς γιατί θολώνουν το «έργο» του καθεστώτος.

" Μια Ευρώπη χωρίς ευρωπαίους": Ναπολέων Λιναρδάτος

Μια Ευρώπη χωρίς ευρωπαίους
Ναπολέων Λιναρδάτος

Στα μεγάλα αστικά κέντρα της Σουηδίας οι μαθητές που προέρχονται από ξένες χώρες είναι σχεδόν οι μισοί, το 44%. Στις ηλικίες μεταξύ 0 και 44 ετών, οι αλλοδαποί έχουν ξεπεράσει το ένα τρίτο του πληθυσμού. Με αυτούς τους μεγαλειώδεις ρυθμούς αύξησης των μεταναστευτικών ροών είναι θέμα μερικών χρόνων οι Σουηδοί να είναι μια μειονότητα στην ίδια τους τη χώρα. Και αυτή η χρονική περίοδος δεν τίθεται σε μερικές δεκαετίες από τώρα, είναι πλέον πιθανόν οι Σουηδοί να είναι μειονότητα στη Σουηδία σε μόλις 15 χρόνια.

Το πρόβλημα εδώ είναι ότι η Σουηδία δεν είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Μπορεί η Σουηδία να βρίσκεται στην πρωτοπορία του φαινομένου της αυτοκατάργησης, αλλά μια σειρά ευρωπαϊκών κρατών ακολουθεί από πολύ κοντά την ίδια πολιτισμική και πληθυσμιακή κατεύθυνση.

Για παράδειγμα, ήδη από το 2009 στις τέσσερις μεγαλύτερες πόλεις της Ολλανδίας (Αμστερνταμ, Ρότερνταμ, Χάγη και Ουτρέχτη) το πιο δημοφιλές όνομα για νεογέννητα αγόρια είναι το Μοχάμεντ. Στη δε Χάγη, οι διάφορες παραλλαγές του ονόματος Μοχάμεντ καταλαμβάνουν και τις τρεις πρώτες θέσεις δημοτικότητας.

Στην απογραφή του 2002 σε Αγγλία και Ουαλία είχε υπολογιστεί ότι οι λευκοί Βρετανοί ίσως να είναι μειονότητα του πληθυσμού στο Λονδίνο μέσα σε μια δεκαετία. Πριν καν περάσουν τα 10 χρόνια, οι λευκοί κάτοικοι του Λονδίνου είχαν πέσει στο 45% του πληθυσμού ήδη από το 2011. Το 2016 το Λονδίνο απέκτησε τον πρώτο μουσουλμάνο και φιλοϊσλαμιστή δήμαρχό του.

Το ζήτημα εδώ δεν είναι η φυλετική «καθαρότητα» του πληθυσμού, αλλά το ερώτημα αν είναι ανθρωπίνως δυνατό να διατηρηθεί ένας πολιτισμός όταν οι πληθυσμοί που τον δημιούργησαν βρίσκονται σε κατάσταση ραγδαίας δημογραφικής πτώσης. Και αυτό δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός, αλλά η επιδίωξη μιας πολιτικής ελίτ που διακατέχεται από ακραία εθνομηδενιστικά πιστεύω. Ο κ. Τσίπρας στην Ελλάδα και η κυρία Μέρκελ στη Γερμανία έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν για να αυξήσουν τις μεταναστευτικές ροές προς την Ευρώπη.

Από τη μια η δημογραφική γήρανση, από την άλλη η αθρόα μεταναστευτική εισβολή πληθυσμών που είναι εχθρικοί προς βασικές ευρωπαϊκές αξίες και αρχές, που βλέπουν την Ευρώπη ως μια αδύναμη, ηττοπαθή και παρακμάζουσα ήπειρο, της οποίας τον πλούτο είναι έτοιμη να τους παραδώσει η πολιτική τάξη που την κυβερνά. «Να νοσταλγείς τον τόπο σου ζώντας στον τόπο σου, τίποτε δεν είναι πιο πικρό» είχε γράψει ο Σεφέρης.

Εν τω μεταξύ στην Ολλανδία, ηγέτης μουσουλμανικού κόμματος, ο εκ της Τουρκίας Τουνάχαν Καζού, έστειλε μια ξεκάθαρη προειδοποίηση προς τους Ολλανδούς: Αν δεν τους αρέσει η νέα κατάσταση, μπορούν να ξεκουμπιστούν.

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο:Ο μεσαίος χώρος των ΜΜΕ

Ο μεσαίος χώρος των ΜΜΕ
Ναπολέων Λιναρδάτος

Ο ΣΥΡΙΖΑ ορίζει όποιον διαφωνεί μαζί του ως ακροδεξιό. Εάν αυτή η τακτική και άποψη σου φαίνεται γελοία προπαγανδιστική θέση, τότε δύο πράγματα συμβαίνουν: Καταρχάς, είσαι ένα λογικά σκεπτόμενο άτομο και, κατά δεύτερον, δεν τηρείς του κανόνες κατανόησης της πραγματικότητας που χρησιμοποιούν τα ΜΜΕ. Σε αυτή την περίπτωση, όπως και στις περισσότερες άλλες, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει τίποτε διαφορετικό από το να επαναχρησιμοποιεί την εργαλειοθήκη του μεταπολιτευτικού κατεστημένου.

Πάρτε για παράδειγμα το πρώτο θέμα της «Καθημερινής» για την πιθανή πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει το Σύνταγμα όσον αφορά τον διαχωρισμό Κράτους - Εκκλησίας. Η κίνηση ερμηνεύτηκε στο ρεπορτάζ ως μια «προσπάθεια διεκδίκησης του μεσαίου χώρου». Για το θέμα του διαχωρισμού Κράτους - Εκκλησίας οι πολίτες απαντούν περισσότερο με βάση το πώς τίθεται το ερώτημα, παρά με μια ξεκάθαρη και συνεπή θέση. Από τη μια, θα ήθελαν η μισθοδοσία των κληρικών να ιδιωτικοποιηθεί και, από την άλλη, θέλουν παρουσία και ρόλο για την Εκκλησία στις κρατικές λειτουργίες και στα δημόσια πράγματα. Δηλαδή, ο «μεσαίος χώρος» στο συγκεκριμένο θέμα είναι τουλάχιστον περίπλοκος. Οταν τα ΜΜΕ μεταδίδουν ότι ο «μεσαίος χώρος» θέλει τον διαχωρισμό Κράτους - Εκκλησίας, δεν κάνουν τίποτε παραπάνω από το να μεταδίδουν τις απόψεις του χώρου τους ως τη μετριοπαθή, λογική και γενικώς αποδεκτή θέση στο συγκεκριμένο ζήτημα.

Τα πράγματα γίνονται πιο ξεκάθαρα όταν στο ανωτέρω ρεπορτάζ διαβάζουμε ότι σ’ αυτή την κίνηση του ΣΥΡΙΖΑ για τον «μεσαίο χώρο» το πρώτο βήμα ήταν η συμφωνία παράδοσης του ονόματος, της εθνότητας και της γλώσσας στους Σκοπιανούς. Οταν στο συγκεκριμένο οι πολίτες είναι ανοιχτά και ξεκάθαρα αρνητικοί σε ποσοστά που κυμαίνονται μεταξύ 70% και 80%, δεν θα έλεγες ότι η συμφωνία παράδοσης άνευ όρων ήταν το πρώτο βήμα για την κατάκτηση του «μεσαίου χώρου». Ακριβώς την ίδια στάση έχουν τα ΜΜΕ και στο θέμα της λαθρομετανάστευσης (ή Μεταναστευτικό ή Προσφυγικό, όπως θέλουν να το ονομάζουν τα ΜΜΕ). Εκεί, οι πλειοψηφίες που αποδοκιμάζουν το φαινόμενο είναι ακόμα υψηλότερες και από το Σκοπιανό, αλλά για τα ΜΜΕ ο «μεσαίος χώρος» ορίζεται από την κυρα-Τασία.

Είναι προφανές ότι οι πολιτικές προτιμήσεις των περισσότερων δημοσιογράφων βρίσκονται μεταξύ Ποταμιού και ΣΥΡΙΖΑ - οτιδήποτε στα δεξιά αυτού του σχηματισμού θεωρείται Δεξιά ή δεξιός λαϊκισμός, στην καλύτερη περίπτωση, και Ακροδεξιά σ’ όλες τις υπόλοιπες. Ο ΣΥΡΙΖΑ με το Σκοπιανό «την πάτησε» πολιτικά, γιατί όχι μόνο χρησιμοποιεί τη δημοσιογραφική οπτική στο θέμα, αλλά γιατί επίσης την πιστεύει. Η δημοσιογραφική φούσκα μέσα στην οποία λειτουργεί τον έχει αποσυνδέσει από την κοινωνία. Είναι πολύ επικίνδυνο για τον προπαγανδιστή αν αρχίσει να πιστεύει την προπαγάνδα του.

κ.ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο:Ζήσε τον αριστερό σου μύθο στην Ελλάδα..

Ζήσε τον αριστερό σου μύθο στην Ελλάδα
Ναπολέων Λιναρδάτος

Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο γνωστός κ. Φίλης, θα δηλώσει ότι για τη συμφωνία με τους Σκοπιανούς είναι «η μέρα που περίμενε όλη η Αριστερά». Ενας άλλος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Σέλτσας, δήλωσε: «Οι αγώνες της Αριστεράς βρήκαν διέξοδο με την υπογραφή της συμφωνίας, είναι μεγάλη στιγμή για εμένα και όλη την Αριστερά». Και αν δεν πιστεύετε τον κ. Σέλτσα ότι η Αριστερά έχει κάνει αγώνες για το συγκεκριμένο θέμα, να σημειώσουμε ότι ο κ. Σέλτσας είχε προσφύγει εναντίον της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για αναγνώριση «μακεδονικής» μειονότητας στην Ελλάδα. Είναι ο ίδιος βουλευτής που χορεύει ακούγοντας το σκοπιανό τραγούδι «Μακεδόνων του Αιγαίου», «που καλεί τους «Μακεδόνες» να μην ξεχνούν την «αλύτρωτη» «Αιγαιακή Μακεδονία», τη «γη των προγόνων τους».

Η δικαίωση των αγώνων της Αριστεράς έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που το υπουργείο Εξωτερικών της Αλβανίας βγήκε με ανακοίνωση να στείλει «το μήνυμα πως «είναι ώρα για μείζονες λύσεις στην περιοχή μας». Οι Αλβανοί έχουν καταλάβει ότι έχει έρθει η στιγμή να δικαιωθούν οι αγώνες της Αριστεράς και στα θέματα που αφορούν την Αλβανία. Θα είναι δύσκολο για εμάς να καταλάβουμε πόσο οι Αλβανοί θα ζηλεύουν τους Σκοπιανούς αυτή την περίοδο. Αλλά η δικαίωση των αγώνων της Αριστεράς δεν περιορίζεται μόνο στα θέματα εξωτερικής πολιτικής. Δείτε, για παράδειγμα, το νέο Μεσοπρόθεσμο που προβλέπει μια ετήσια αύξηση φόρων 6% έως το 2022. Ή την αύξηση του ΕΝΦΙΑ για 1.000.000 ιδιοκτήτες. Ολα τα λεφτά στο κράτος είναι ακόμα μία δικαίωση των αγώνων της Αριστεράς.

Γενικά με την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ υπάρχει μια αυξημένη, διαρκής και γενική δικαίωση των αγώνων της Αριστεράς. Από την αποφυλάκιση χιλιάδων εγκληματιών που τώρα κυκλοφορούν ελεύθεροι, κλέβοντας, βιάζοντας και δολοφονώντας, από τους μπαχαλάκηδες που δρουν ανενόχλητοι και μπορούν να τα σπάνε ό,τι και όποτε θέλουν, μέχρι τις άδειες στον Κουφοντίνα και την αθρόα και επιδοτούμενη λαθρομετανάστευση, καθένας έχει τη δυνατότητα πλέον να ζήσει τον αριστερό μύθο του στην Ελλάδα. Είναι σπάνιο για μια χώρα να έχει καταφέρει να σπάσει το αριστερόμετρο σε όλα τα θέματα. Αυτό θα εξηγεί και τη διάχυτη αίσθηση ελπίδας και αισιοδοξίας που κυριαρχεί.


Ο πρόεδρος της Βουλής κ. Βούτσης δήλωσε: «Δεν μπορεί αυτή η Ελλάδα να είναι πατρίς, θρησκεία, οικογένεια». Από το ‘74 και μετά σπιλώσαμε το «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» γιατί το είχαν καπηλευτεί οι δικτάτορες. Το μόνο που μας απέμεινε ήταν η σοσιαλμανία που δίδαξε κάθε Ελληνα να κυνηγά την καρέκλα που του επιτρέπει να ζει εις βάρος όλων των άλλων. Εχουμε ξεμείνει με έναν λαίμαργο και δουλοπρεπή εγωκεντρισμό, που μπορεί να ξεπουλήσει τα πάντα προκειμένου να διατηρήσει την καρέκλα. Αυτή και αν είναι δικαίωση της Αριστεράς.

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο: Προδοσία, «erga omnes»

Προδοσία, «erga omnes»
Ναπολέων Λιναρδάτος

Ο κ. Τσίπρας, δίνοντας το όνομα, την εθνότητα και τη γλώσσα στη διαπραγμάτευση με τα Σκόπια, δηλαδή δίνοντάς τα όλα, απέδειξε τη συνέπεια που τον διακρίνει ως πολιτικάντης της Μεταπολίτευσης. Αυτή είναι η συνέπεια στην προδοσία. Από τότε που εκλέχθηκε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ο κ. Τσίπρας, κάθε μεγάλος σταθμός της καριέρας του έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό: την προδοσία.

Ο πρώτος που πήρε μια γεύση τού τι σημαίνει Τσίπρας ήταν ο άνθρωπος ο οποίος τον εκπαίδευσε και τον ανέδειξε στον κομματικό μηχανισμό, ο Αλέκος Αλαβάνος. Μόλις ο κ. Τσίπρας σταθεροποίησε τη θέση του στον κομματικό μηχανισμό, εκκαθάρισε τον ευεργέτη του με συνοπτικές διαδικασίες. Η δεύτερη μεγάλη καμπή ήταν αμέσως μετά το δημοψήφισμα του 2015.

Μία ημέρα μετά το δημοψήφισμα που προκάλεσε, έτρεξε ολοταχώς στις Βρυξέλλες για να προδώσει όλα όσα είχε πει τα προηγούμενα χρόνια του αντιμνημονιακού «αγώνα», αλλά και όλα όσα είχε υποστηρίξει προπαγανδίζοντας το «Οχι» στο δημοψήφισμα. Στις Βρυξέλλες θα υπογράψει ένα νέο Μνημόνιο, πολύ χειρότερο από αυτό που κατηγορούσε τους αντιπάλους του ότι ήθελαν να υπογράψουν.

Διέγραψε από το κόμμα όλους όσοι θέλησαν να μείνουν συνεπείς σε αυτά που έλεγαν προεκλογικά και πριν από το δημοψήφισμα. Και, αφού είπε ψέματα στους πολιτικούς αντιπάλους του, προκήρυξε νέες εκλογές, διαφημίζοντας ένα παράλληλο πρόγραμμα και ένα μνημόνιο «light». Ολες οι σημαντικές στιγμές του κ. Τσίπρα εμπεριέχουν δύο βασικά στοιχεία: το ψεύδος και την προδοσία. Σε κάθε βήμα του προς τα εμπρός, κάποιος ή κάποιοι, πότε λίγοι και πότε εκατομμύρια, μετατρέπονται σε θύματά του, και το ψεύδος και η προδοσία δεν είναι συμπτωματικά, δεν γίνονται λόγω απειρίας ή απλά λόγω τακτικισμού. Το ψεύδος και η προδοσία είναι οι μοναδικές ικανότητες που έχει. Τόσα ξέρει, τόσα κάνει.

Δεν είχε περάσει ούτε ένα εικοσιτετράωρο από το τελευταίο διάγγελμα ψεύδους, όπου είχε αναγγείλει ότι οι Σκοπιανοί με τη συμφωνία αποδέχονται πως δεν έχουν σχέση με την αρχαία Μακεδονία, όταν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος των Σκοπίων ανακοίνωσε ότι «η βάση της συμφωνίας είναι το πώς η Ελλάδα ερμηνεύει και κατανοεί τον όρο “Μακεδονία”. Και αποδέχθηκαν το πώς εμείς κατανοούμε και ερμηνεύουμε τον όρο “Μακεδονία”». Ο κ. Τσίπρας επέλεξε η ανακοίνωση της συμφωνίας να γίνει όταν η πλειοψηφία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στη Βουλή θα ψήφιζε το 4ο Μνημόνιο. Το να προκαλείς μια εθνική ήττα προσπαθώντας να αποκρύψεις την προηγούμενη είναι η πολιτική παρακαταθήκη του κ. Τσίπρα. Προδότης «erga omnes» - «έναντι όλων» ελληνιστί.

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ,άρθρο:Δημοσιογράφος σημαίνει αριστερός

Δημοσιογράφος σημαίνει αριστερός
Ναπολέων Λιναρδάτος

Τη συνέντευξη του Μάκη Βορίδη στον Alpha αξίζει να τη δει κάποιος μόνο και μόνο για να καταλάβει μερικά από τα βασικά χαρακτηριστικά της ελληνικής δημοσιογραφίας. Οταν η συνέντευξη φτάνει στο θέμα της άδειας από τις φυλακές για τον κατά συρροήν δολοφόνο της 17Ν Κουφοντίνα, οι δικαιολογίες για την άδεια για τον Κουφοντίνα άρχισαν να πέφτουν βροχή από τους δημοσιογράφους. «Μα έχει βγει δύο φορές, μα τηρεί τις τυπικές προϋποθέσεις (λάθος), μα δύο εισαγγελείς τού έδωσαν άδεια, μα επέστρεψε…»

Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι απλά έκαναν τη δουλειά τους ως συνήγοροι του διαβόλου -κυριολεκτικά στη συγκεκριμένη περίπτωση- προσπαθώντας να ερευνήσουν εις βάθος το θέμα. Αλλά ποιος λογικός άνθρωπος θα μπορούσε να πιστέψει ότι θα έδιναν τις ίδιες δικαιολογίες αν ο Κουφοντίνας ήταν εκτελεστής για μια δεξιά 17Ν; Για τα περισσότερα ΜΜΕ η απόπειρα δολοφονίας των 30 αστυνομικών πέρασε στα ψιλά. Πώς θα είχε καλυφθεί το γεγονός αν ακριβώς η ίδια απόπειρα δολοφονίας είχε γίνει σε λεωφορείο που μετέφερε λαθρομετανάστες;

Παρακολουθώ για εβδομάδες τώρα διάφορες συζητήσεις και συνεντεύξεις σχετικά με το σκοπιανό ζήτημα. Ακόμα δεν έχει συμβεί να δω δημοσιογράφο που να μην υποστηρίζει έμμεσα ή άμεσα τη θέση της κυβέρνησης στο θέμα -ό,τι λύση να 'ναι, φτάνει να τελειώνουμε-, και αυτό δεν συμβαίνει απαραιτήτως γιατί θέλουν να είναι φιλοκυβερνητικοί, αλλά γιατί πιστεύουν ότι το συγκεκριμένο ζήτημα είναι άνευ σημασίας. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που ανοιχτά υποστηρίζουν τις θέσεις των Σκοπίων, όχι πάντως με τον ίδιο ζήλο και πάθος όπως αυτό του υποτιθέμενου υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδας κ. Κοτζιά.

Προφανώς και υπάρχουν οι εξαιρέσεις στον χώρο της δημοσιογραφίας. Αλλά η εκτίμηση είναι βέβαιη ότι σ’ αυτόν τον επαγγελματικό κλάδο υπάρχουν κάποιοι ελάχιστοι δεξιοί, λίγοι κεντρώοι και όλοι οι άλλοι ανήκουν σε κάποια έκδοση αριστερού. Ο μέσος δημοσιογράφος είναι σαφώς στα αριστερά εν συγκρίσει με τις απόψεις του μέσου Ελληνα. Είναι από αρνητικός μέχρι ανοιχτά εχθρικός σε ό,τι έχει να κάνει με παραδοσιακές αξίες, εθνικά συμφέροντα, ελληνική ιστορία και πολιτισμό.

Είναι υπέρ των ανοιχτών συνόρων και οποιαδήποτε αντίρρηση σ’ αυτή την πολιτική, από όπου και αν προέρχεται, για όποιους λόγους και αν γίνεται, πάντοτε χαρακτηρίζεται ως μια ακραία και μισαλλόδοξη άποψη. Η βία είναι κακή και κατακριτέα μόνο αν έχουμε να κάνουμε με τα πολιτικώς ορθά θύματα. Διαφορετικά έχουμε να κάνουμε με έκρηξη της λαϊκής οργής. Στα χρόνια της Μεταπολίτευσης ο χώρος της δημοσιογραφίας είναι ακόμα μια απόδειξη της ιδεολογικής και πολιτικής κυριαρχίας της Αριστεράς. Στα λεξικά ορθό θα ήταν στη λέξη αριστερός να προστεθεί η λέξη δημοσιογράφος ως συνώνυμο.

ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο:Εκλογές ευρωπαϊκού τύπου

Εκλογές ευρωπαϊκού τύπου
Ναπολέων Λιναρδάτος

Στο δελτίο του Σκάι ακούσαμε ότι ο υποψήφιος υπουργός Οικονομικών των αντισυστημικών κομμάτων στην Ιταλία, ο Πάολο Σαβόνα, είναι η ιταλική έκδοση του Γιάνη Βαρουφάκη. Ο Πάολο Σαβόνα, εκτός από καθηγητής πανεπιστημίου, είναι πρώην υπουργός, πρώην ανώτερο στέλεχος της Κεντρικής Τράπεζας, πρώην πρόεδρος του ιταλικού Συνδέσμου Βιομηχάνων και πρώην διευθυντής επενδυτικού οργανισμού στο Λονδίνο. Από τα παραπάνω είναι κάπως λίγο δύσκολο να τον εντάξεις στον κύκλο μπαρουφολογίας Βαρουφάκη.

Ομως, για τα ΜΜΕ όλοι όσοι ασκούν κριτική στο ευρώ και στην ευρωκρατία ανήκουν στο ίδιο στρατόπεδο, ανεξάρτητα από το σκεπτικό και την ιδεολογική προέλευση των επιχειρημάτων τους. Είναι η μετάσταση της συριζαϊκής λογικής και τακτικής που κρίνει πως ό,τι βρίσκεται στα δεξιά του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια απόχρωση της άκρας Δεξιάς. Η κριτική στην ευρωκρατία είναι αποδεκτή μόνο σε επίπεδο τακτικής ή από τη σκοπιά τού «δεν προχωρούμε αρκετά γρήγορα προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση». Οτιδήποτε άλλο είναι μια έκφραση παραλογισμού και, επομένως, το τσουβάλιασμα των αντιφρονούντων είναι η λογική κατάληξη της πεφωτισμένης δημοσιογραφικής τάξης.

Οι Ιταλοί τώρα, όπως οι Βρετανοί, οι Γάλλοι, οι Δανοί, οι Ιρλανδοί και οι Ελληνες παλαιότερα, έκαναν το λάθος να πιστέψουν ότι η ψήφος σε εκλογές θα μπορούσε να αλλάξει τις πολιτικές που εφαρμόζονται. Αυτή είναι μια απαρχαιωμένη άποψη, που δεν συνάδει με τα σύγχρονα ευρωπαϊκά ιδεώδη. Αν μη τι άλλο, το πρώτο και βασικό πλεονέκτημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είναι η δυνατότητα της πολιτικής τάξης να παίρνει τις επιθυμητές αποφάσεις χωρίς την αναγκαιότητα δημοκρατικής νομιμοποίησης. Για να χρησιμοποιήσουμε την προσφιλή φράση του Ευάγγελου Βενιζέλου, στο τέλος τα κόμματα συντάσσονται στην «εθνική στρατηγική», που βασικά ορίζεται από τις Βρυξέλλες. Παρεμπιπτόντως, βασικό αποτέλεσμα αυτής της «εθνικής» στρατηγικής είναι η κατάργηση της δυνατότητας εθνικής στρατηγικής και επιλογής.

Το βιοτικό επίπεδο των Ιταλών έχει «κολλήσει» στο έτος 1995. Λαμβάνοντας υπόψη το χρέος της Ιταλίας και μερικά άλλα οικονομικά δεδομένα, δεν είναι τόσο δύσκολο να δει κανείς ότι η ιταλική οικονομία βρίσκεται σε μια κατάσταση στασιμοχρεοκοπίας. 

Οι Βρυξέλλες, φυσικά, δεν έχουν καμία λύση για το συγκεκριμένο θέμα. Οι Βρυξέλλες όμως έχουν πρόβλημα με τρία θέματα που οι εκλογές ανέδειξαν: με την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, την υψηλή φορολογία και τη λαθρομετανάστευση. Τα τρία αυτά θέματα είναι βασικές προτεραιότητες της ευρωκρατίας και ταυτόχρονα ανάθεμα για τα έθνη της Ευρώπης. Υπάρχει μια διαρκής σύγκρουση μεταξύ κυβερνώντων και κυβερνωμένων, με τους δεύτερους να μη δείχνουν να θέλουν να συμβιβαστούν στον ρόλο του πειθήνιου υπηκόου. Ισως σε καιρούς ευημερίας η τυφλή υπακοή να ήταν εφικτή, αλλά ποιος θέλει να είναι υποτακτικός σε μια ευρωκρατία της μιζέριας;

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο:"Η ανατολίτικη ελίτ μας"

Η ανατολίτικη ελίτ μας

Ναπολέων Λιναρδάτος

Aς αρχίσουμε από το κεκτημένο σε μια πολιτισμένη κοινωνία, κανένας δεν είχε το δικαίωμα να χειροδικήσει εναντίον του κ. Μπουτάρη. Δεν υπάρχουν «αλλά», «ίσως», «ενδεχομένως», «αφού» και οτιδήποτε άλλο που να εισάγει μία, έστω έμμεση και λεπτή, δικαιολογία ή αποδοχή του συγκεκριμένου συμβάντος. Το θέμα είναι ξεκάθαρο για έναν πολιτισμένο άνθρωπο. Αλλά γεννάται το ερώτημα πώς θα αντιμετώπιζε το γεγονός ένα άτομο που θα είχε τον ίδιο τρόπο σκέψης με τον κ. Μπουτάρη. Ο κ. Μπουτάρης σε θέματα βίας έχει, στην καλύτερη περίπτωση, μια αμφιλεγόμενη στάση.

Για παράδειγμα, ο κ. Μπουτάρης είχε πει: «Χέστηκα αν ο Κεμάλ σκότωσε Ελληνες». Αν κάτι χαρακτηρίζει την ελληνική ελίτ, αυτό είναι η αδυναμία της έστω και να προσποιηθεί ότι έχει κάποια ψήγματα αυτογνωσίας. Από τη μια, λατρεύει τον κ. Μπουτάρη ακριβώς γιατί έχει μια αριστερή προσέγγιση για όλους τους διωγμούς και τη βία που υπέστησαν οι Ελληνες στη διάρκεια της ιστορίας τους, από την άλλη, όταν ο κ. Μπουτάρης γίνεται θύμα μιας επίθεσης, πολλαπλώς κατώτερης από αυτές που επιλέγει να εκμηδενίσει ιστορικά, κάνει επίδειξη πολιτισμικού σοκ, ξαφνικά αποκτά αστικές αρχές και κουλτούρα.

Σίγουρα η παραπάνω περίπτωση δεν είναι η χειρότερη. Ισως από τις χειρότερες ήταν η περίπτωση της δίωξης εναντίον της Σώτης Τριανταφύλλου βάσει του νόμου λογοκρισίας του 14. Θα κυκλοφορήσει κείμενο 178 επιφανών υπέρ της αθώωσης της κυρίας Τριανταφύλλου, που όμως δεν θα καταδικάζει τον νόμο λογοκρισίας, αλλά επί της ουσίας θα παρακαλεί την εξαίρεση της κυρίας Τριανταφύλλου ως «σωστή εφαρμογή του νόμου». Δηλαδή στην ύπαρξη ενός νόμου που παραβιάζει ένα θεμελιώδες δικαίωμα του πολίτη η «πνευματική» ελίτ ήρθε και με τη στάση της πρόσθεσε μια νέα σημαντική παρεκτροπή, εκλιπαρώντας την κατάργηση της ισονομίας. Ακριβώς ως αυλικοί ζητώντας ρουσφέτι από τον σουλτάνο.

Θα είναι ιστορικά δύσκολο να βρεθεί στην ιστορία μια ομάδα ανθρώπων που να έχει τόσο πολλές και σημαντικές ψευδαισθήσεις ταυτόχρονα. Θέλουν τόσο πολύ να είναι Ευρώπη, έστω κι αν όλη η κουλτούρα τους και η συμπεριφορά τους δείχνει ότι ανάμεσα σε αυτό που νομίζουν ότι θέλουν και σε αυτό που πραγματικά είναι η απόσταση είναι τόσο μεγάλη, που θα μπορούσε να μετρηθεί μόνο σε έτη φωτός. Ως ανήξεροι ιθαγενείς, εκλαμβάνουν τα εξωτερικά χαρακτηριστικά ενός πολιτισμού ως την ουσία και το όλον. Εδώ και δεκαετίες νομίζουν ότι χτίζουν μια ευρωπαϊκη Ελλάδα, ενώ στην πραγματικότητα αυτό που μπορούν και θέλουν να κάνουν δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα Κατάρ στα Βαλκάνια.

NAΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο:Ο καλός Μαρξιστής

O καλός μαρξιστής
Ναπολέων Λιναρδάτος



Αν θέλεις να είσαι ένας καλός μαρξιστής, θα πρέπει να γνωρίζεις ότι η μεγαλύτερη αδυναμία του ανθρώπινου είδους είναι η ανικανότητά του να ανταπεξέλθει στις προσδοκίες που του έχει θέσει ο μαρξισμός. Μπορεί μία από τις βασικές αρχές του μαρξισμού να είναι ότι η ανθρώπινη φύση είναι τελειοποιήσιμη, αλλά το πρόβλημα του μαρξισμού είναι ότι για την επιτυχημένη εφαρμογή του χρειάζεται να προϋπάρχει ο «νέος άνθρωπος» που μόνο ο μαρξισμός μπορεί να δημιουργήσει και, επομένως, στο συγκεκριμένο σημείο παρουσιάζεται ένα αντίστροφο «έκανε η κότα το αβγό ή το αβγό την κότα».

Και μια και αναφέραμε κάτι για αβγά, να σημειώσουμε ότι έγιναν υπέρογκες προσπάθειες σε όλα τα μαρξιστικά καθεστώτα ώστε να παραχθούν «ομελέτες», πολιτικά μιλώντας πάντοτε. Εσπασαν περί τα 100.000.000 αβγά, αλλά τα αποτελέσματα δεν ήταν τα αναμενόμενα λόγω των προαναφερθεισών αντικειμενικών δυσκολιών. Ο Στάλιν είχε πει ότι «εμείς οι κομμουνιστές είμαστε άνθρωποι με ιδιαίτερη σύσταση. Είμαστε φτιαγμένοι από ξεχωριστό υλικό», αρθρώνοντας πρώτη φορά το αριστερό πλεονέκτημα. Μπορεί ποτέ να μη φτιάχτηκαν οι ομελέτες και μπορεί να μη δημιουργήθηκε ο «νέος άνθρωπος», αλλά τουλάχιστον ο μαρξιστής βρίσκεται σε ένα επίπεδο ανώτερο από όλα τα άλλα μέλη μιας κοινωνίας.

Ο καλός μαρξιστής γνωρίζει ότι το χειρότερο πολιτικό και οικονομικό σύστημα είναι αυτό της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Οχι μόνο γιατί είναι το τελευταίο στάδιο πριν από τον σοσιαλισμό, αλλά γιατί επί της αρχής αντιπροσωπεύει όλα όσα αντιμάχεται ο μαρξισμός: την πολιτική και οικονομική ελευθερία του ατόμου, τη διάκριση των εξουσιών, την ύπαρξη αντικρουόμενων συμφερόντων, τα όρια στην εξάσκηση της πολιτικής εξουσίας, το δικαίωμα στο λάθος. Ο καλός μαρξιστής καταλαβαίνει ότι όλα τα παραπάνω παραβιάζουν το κεκτημένο μιας πεφωτισμένης πρωτοπορίας που γνωρίζει τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και τις πιο απόκρυφες ιστορικές αναγκαιότητες.

Ο καλός μαρξιστής πρέπει να έχει συνειδητοποιήσει ότι η ευθεία σύγκρουση με τη φιλελεύθερη δημοκρατία δεν είναι και η πιο αποτελεσματική μέθοδος για την εγκαθίδρυση της σοσιαλιστικής ουτοπίας. Ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος είναι η διείσδυση σε όλους τους δημόσιους θεσμούς, η σταδιακή μεγέθυνση του κράτους και η επέκταση των εξουσιών του. Η ψευδής συνείδηση αποτρέπει τις μάζες από το να κατανοήσουν ότι όλες οι απόψεις τους περί οικογένειας, θρησκείας, ηθικής και περιουσίας δεν είναι τίποτα περισσότερο από την εσωτερίκευση της κυρίαρχης ιδεολογίας. Υποσκάπτεις τον θεσμό της οικογένειας τη μία, βάζεις έναν ΕΝΦΙΑ την άλλη, και σιγά σιγά συμβαίνει αυτό που θα ονομάζαμε σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας. Ο καλός μαρξιστής τα γνωρίζει όλα αυτά· το πρόβλημα είναι ότι το αγνοούν όλοι οι υπόλοιποι.

ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο:Ελάχιστος εγγυημένος κρατισμός

Ελάχιστος εγγυημένος κρατισμός
Ναπολέων Λιναρδάτος

Η ανάπτυξη είναι το κλειδί» τόνισε ο πρόεδρος της Ν.Δ., ενώ υπογράμμισε ότι το πρόγραμμα περιλαμβάνει «καθιέρωση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος για 800.000 άτομα και 1 δισ. ευρώ ετησίως». Η παραπάνω πρόταση είναι τυπική της σύγχρονης πολιτικής ρητορικής. Συνδυάζει έναν γενικώς αποδεκτό στόχο με μια πολιτική η οποία είναι αντίθετη με τον συγκεκριμένο στόχο. Το ότι δύο αντικρουόμενα στοιχεία συνδυάζονται στην ίδια πρόταση σημαίνει για τον πολιτικό που την εκστομίζει ότι οι όποιες αντιφάσεις έχουν απαλειφθεί. 

Η ιδέα του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος άρχισε ως ένας πολιτικός συμβιβασμός. Η αναδιανομή του πλούτου και το κράτος πρόνοιας θεωρήθηκαν μια αμετάβλητη πολιτική πραγματικότητα και το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα ήταν ένας τρόπος να αυξηθεί η αποτελεσματικότητα και να μειωθούν όλες οι αρνητικές συνέπειες. Υποτίθεται ότι το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα θα αντικαθιστούσε όλες τις ενισχύσεις του κράτους, έμμεσες και άμεσες, σε όλους τους τομείς. Θα είχαμε, δηλαδή, την αναδιανομή του πλούτου και το κράτος πρόνοιας, αλλά χωρίς τη γραφειοκρατία και τον κρατικό πατερναλισμό.

Βέβαια, η πρόταση του κ. Μητσοτάκη δεν έχει καμία σχέση με τη βασική αρχή και την ιδέα του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος. Εδώ έχουμε να κάνουμε με την απλή πρόσθεση μιας νέας κρατικής δαπάνης σε ένα ήδη ογκώδες και χρεοκοπημένο κράτος. Είναι η εφαρμογή μιας πολιτικής αφού έχουν αφαιρεθεί όλες οι μεταρρυθμιστικές της καινοτομίες, μετατρέποντάς τη σε μια επιπλέον παροχή. Ο κ. Μητσοτάκης θέλει να προσθέσει μια νέα παροχή σε μια ήδη υπερφορολογημένη οικονομία. Τα τελευταία οχτώ χρόνια μόνο οι άμεσοι φόροι αυξήθηκαν κατά 94%. «Επίσης, οι φόροι στην παραγωγή το 2015 έφτασαν στο 16,1% του ΑΕΠ από 12,7% και η Ελλάδα είναι τρίτη στη λίστα με τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. με τις υψηλότερες ασφαλιστικές εισφορές και μια από τις χώρες με τους υψηλότερους φορολογικούς συντελεστές».

Την εβδομάδα που ο κ. Μητσοτάκης ανακοίνωσε την παραπάνω πολιτική η Φινλανδία γνωστοποίησε ότι τερματίζει τον πειραματισμό της με το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Το πρόβλημα για τους Φινλανδούς ήταν ότι αυτή η πολιτική δημιουργούσε ένα ισχυρό αντικίνητρο για συμμετοχή στην αγορά εργασίας.

Στην Ελλάδα, στην οποία ο κάθε εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα συντηρεί 2,8 άτομα, «που είτε δεν εργάζονται είτε απασχολούνται στο Δημόσιο», ο κ. Μητσοτάκης έρχεται να προσθέσει ένα νέο σημαντικό αντικίνητρο για τη συμμετοχή στην παραγωγή. Ως αν το ερώτημα στην Ελλάδα του 2018 να ήταν πώς να βρούμε νέους τρόπους για να αυξήσουμε τους φόρους στον ιδιωτικό τομέα και να δημιουργήσουμε μια καινούργια εξάρτηση στο κράτος για όσα τμήματα του πληθυσμού δεν είναι ακόμα κρατικοδίαιτα.

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο

Μια ισόβια για τον κ. Τζήμερο
Ναπολέων Λιναρδάτος

Μετά από έρευνα της Ασφάλειας Αττικής διαπιστώθηκε ότι οι δολοφόνοι του 19χρονου Θωμά από το Μαρούσι ήταν τρεις Αλβανοί υπήκοοι, οι οποίοι μετά την διάπραξη του εγκλήματος εξαφανίσθηκαν. Ασχολούμαστε με εγκλήματα όπως το παραπάνω, δολοφονίες, βιασμούς, κλοπές, βασανισμούς και διάφορα άλλα, και δυστυχώς μας διέλαθε της προσοχής το πιο βάρβαρο και επικίνδυνο έγκλημα που μπορεί να διαπράξει ένας πολίτης, και αυτό είναι το έγκλημα γνώμης.



Ίσως να μην είναι ευρέως γνωστό αλλά το ελληνικό κράτος με διαφορετικές κυβερνήσεις, έχει μια ξεκάθαρη, συνεπή και διακομματική πολιτική όσο αφορά το έγκλημα. Όλα αυτά που ένας λογικός πολίτης θα καταλάβαινε ως εγκλήματα, δολοφονίες, βασανισμοί, ληστείες, ο νομοθέτης τα αντιμετωπίζει ελαφρά, ως απλά παραβατικές συμπεριφορές, ενοχλήσεις αλλά όχι εγκληματικότητα. Αντίθετα, οι νόμοι και οι κανονισμοί όσον αφορά την σκέψη και τον λόγο διαρκώς αυξάνονται και αυστηροποιούνται.



Και αυτή η αύξηση και εξάπλωση της λογοκρισίας είναι τέτοια που ξεπερνά ακόμα και τους κανόνες που ο ίδιος ο νόμος της λογοκρισίας θέτει. Έτσι για παράδειγμα ο κ. Θάνος Τζήμερος κατηγορείται με το νόμο λογοκρισίας του 2014, ενώ είναι κάτι περισσότερο από προφανές ότι δεν έχει παραβιάσει τον συγκεκριμένο νόμο. Ο εθνικός μας λογοκριτής, κ. Δημητράς, έχοντας προσθέσει μια επιπλέον μήνυση στο ενεργητικό του, βρίσκεται στην πρωτοπορία της ολοκληρωτικής λογικής που διέπει τον νόμο. Έτσι η ενοχή του κ. Τζήμερου δεν έγκειται στο ότι έχει παραβιάσει τον νόμο, αλλά στο ότι έχει προσβάλει τις πολιτικές προτιμήσεις των ατόμων που πιστεύουν στην αναγκαιότητα ύπαρξης τέτοιων νόμων.



Ο Leszek Kołakowski, ο καλύτερος αναλυτής της μαρξιστικής σκέψης, είχε πει ότι βασικό χαρακτηριστικό των ολοκληρωτικών καθεστώτων ήταν η κατάργηση του δικαίου. «Στα κρίσιμα σημεία, το ολοκληρωτικό δίκαιο έπρεπε να είναι ασαφές, έτσι ώστε η εφαρμογή του να εξαρτάται από τις αυθαίρετες και μεταβαλλόμενες αποφάσεις της εκτελεστικής εξουσίας, ο πολίτης να μπορεί να θεωρηθεί εγκληματίας όποτε οι αρχές το επιλέξουν.» Στο ολοκληρωτικό δίκαιο δεν μπορεί να υπάρχει νομοθεσία που να «περιορίζει την αρχή ότι οι πολίτες είναι ιδιοκτησία του κράτους.»



Ο κ. Δημητράς δια της μηνύσεως προσπαθεί να προσθέσει περισσότερο ασάφεια σε έναν ήδη απαράδεκτο νόμο για μια φιλελεύθερη δημοκρατία. Νομικά αβάσιμος, αλλά πολιτικά απόλυτα συνεπής. Ο λόγος και οι σκέψεις του κ. Τζήμερου ανήκουν στο κράτος, δικαιούται να τις εκφράζει δημόσια μόνο εφόσον πληρούν τις προϋποθέσεις που το κράτος έχει υπαγορεύσει. Ο κ. Τζήμερος έχει την «ελευθερία» να εκφράσει την αποδοχή των ενδεδειγμένων από το κράτος απόψεων. Η μετάσταση της ολοκληρωτικής λογικής του καρκινώματος του νόμου λογοκρισίας του 14 είναι κάτι περισσότερο από γεγονός.