ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΚΟΛΕΜΗΣ στο διαδίκτυο:μια ήρεμη,ψύχραιμη,τεκμηριωμένη "τακτοποίηση",ατάκτως ερριμμένων ψευδοειδήσεων...

 https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=586842749352012&id=100040788761923&__cft__[0]=AZXa6eW-Bb3lvGERReIpsNcC3TfiZw8Fy9Mn6FqnSJEl8KOnLyUIRdUA8PMJxlY2tqctDzJvcFdoPQrB36CCR4VhYXktb-KBCX_F4bJxv4txQDWNaDWAjR80g24E8qqYHb48fHaj7o3QrmwbhwVA2U8mztEx8KjaI2ynRYTn95yMXg&__tn__=%2CO%2CP-R

"Μιχάλης Γκολέμης

12 ώρες  · 

Κυκλοφόρησαν ευρύτατα τις τελευταίες μέρες δύο "ισχυρά - ακαταμάχητα" επιχειρήματα της αντιπολίτευσης, τα οποία υποτίθεται ότι θα έπρεπε να προκαλέσουν συθέμελη ταραχή του ελληνικού πολιτικού κόσμου. Τελικά, για ακόμη μία φορά απεδείχθη περίτρανα η ουρανομήκης ανικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ να αντιπολιτευθεί με ήθος και επί της ουσίας. Ενίοτε, η ολισθηρή κάθοδος των εκλογικών ποσοστών προκαλεί πολιτικές παρενέργειες, στην αξιωματική αντιπολίτευση, εντούτοις, υπήρξε μια πλήρης κρίση σοβαρότητας και αξιοπρέπειας διά μίαν εισέτι φοράν.

Κατά πρώτον, εδώ και μερικές μέρες προκάλεσε "αλγεινή εντύπωση" η μετά κλαυθμών δήλωση του Προέδρου της Κοινότητας Χώρας Γορτυνίας, κου. Δημητρίου Δημητρακόπουλου, σύμφωνα με την οποία ο τελευταίος ζητούσε τη συνδρομή επίγειων μέσων πυρόσβεσης στην εν λόγω περιοχή, εντούτοις οι αρμόδιες Αρχές το αρνούνταν λόγω έλλειψης πολιτικού μέσου. Κατευθείαν, δίχως να παρέλθει ο παραμικρός κρίσιμος πολιτικός χρόνος, ο κος. Τσίπρας, περιχαρής για τον άσσο που ως μάνα εξ ουρανού ευρέθη στο μανίκι του, έσπευσε να υιοθετήσει αβασάνιστα το δήθεν γεγονός, ώστε να καταδείξει πως "η Νέα Δημοκρατία σώζει όσους έχουν πολιτικό μέσον, ενώ όσους δεν έχουν τους αφήνει να καούν"... Δεν περνάνε μερικές ώρες και, αντιληφθείς το λάθος του, ο Πρόεδρος της Κοινότητας Χώρας Γορτυνίας κος. Δημήτριος Δημητρακόπουλος ανασκευάζει τη δήλωσή του και παραδέχεται πως είχε μπερδέψει πάνω στην ταραχή του τα τηλέφωνα των Υπηρεσιών και αντί της Πυροσβεστικής κάλεσε στην Αστυνομία, για να ζητήσει ενίσχυση πυροσβεστικών οχημάτων (!)... Ο ίδιος μάλιστα εμμέσως ζητά συγγνώμη που, πάνω στον πανικό του, κατηγόρησε αδίκως το κράτος και διαπόμπευσε τον προσωπικώς κατονομασθέντα Ταξίαρχο της Ελληνικής Αστυνομίας για ιδιοτελείς χειρισμούς, την ώρα που Κράτος - Πυροσβεστική - Αστυνομία αντιμετώπιζαν εκατοντάδες φωτιές που αναφύονταν συγχρόνως σε πολλά σημεία της χώρας.

Κατά δεύτερον, κυκλοφορεί ακόμη ευρύτερα -στον γνωστό ανορθολογικό πολιτικό χώρο- μια μακροχρονίως διαδεδομένη εύπεπτη παραφιλολογία, σύμφωνα με την οποία η Κυβέρνηση έβαλε τις φωτιές για να "εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της ιδιωτικής οικονομίας" και να δημιουργηθούν στη θέση των καμένων αιολικά πάρκα... Ας μας επιτραπεί σε αυτό το σημείο να αποκτήσουμε ολίγον πιο αυστηρό ύφος (όχι χυδαίο ύφος, εμείς δεν είμαστε από αυτούς που οργανωμένα και μαζικά βγάζουν hashtags υβριστικά κατά του Πρωθυπουργού ούτε σπεύδουμε ανώριμα να αντιδρούμε με θυμωμένες "φατσούλες" - αντιδράσεις στις αναρτήσεις της επίσημης Σελίδας του Πρωθυπουργού στο Facebook) και να θεωρήσουμε την υπόθεση περί οργάνωσης των μαζικών εμπρησμών από την Ελληνική Κυβέρνηση ως σενάριο παντελώς ανέρειστο - συνομωσιολογικό. Δεν φανταζόμαστε να θεωρεί κανείς εντίμως και ειλικρινώς πως η Κυβέρνηση, έχοντας αντιμετωπίσει την ελληνοτουρκική κρίση, την ασύμμετρη απειλή της υγειονομικής κρίσης και τις διάφορες κατά καιρούς αναταράξεις εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης και ευρύτερα, τώρα η ίδια είπε "αφού περάσαμε τόσες αγωνίες ως Πολιτεία, ας βάλουμε και 580 φωτιές να κάψουμε τη χώρα"... Αν είναι δυνατόν. Μην ξεχνάμε ότι η εκάστοτε κυβέρνηση προσβλέπει στην επανεκλογή της. Τις φωτιές γιατί να τις βάλει, αφού προκαλούν αγανάκτηση στον κόσμο και σημαντικές οικονομικές πληγές στο σώμα του Δημοσίου.

Πέραν, λοιπόν, των έωλων υποθέσεων, ας περάσουμε στην ουσία. Κανένα δήθεν νομοσχέδιο που να προβλέπει τάχα τοποθέτηση ανεμογεννητριών στη θέση των καμένων εκτάσεων δεν υπάρχει, δεν ψηφίστηκε, ούτε θα ψηφιστεί ποτέ από την κυβέρνηση. Βάσει του άρθρου 117 παράγραφος 3 του Ελληνικού Συντάγματος, όλες οι καμένες εκτάσεις κηρύσσονται υποχρεωτικά και αυτοδικαίως αναδασωτέες. Μάλιστα, η παρούσα κυβέρνηση όχι απλώς θα τις κηρύξει αναδασωτέες, αλλά θα τις κηρύξει αναδασωτέες μέσα σε μόλις 30 ημέρες και όχι μέσα σε 90, όπως γινόταν μέχρι σήμερα. Συνεπώς, η παρούσα κυβέρνηση όχι μόνον δε θα αδειοδοτήσει τον σχηματισμό αιολικών πάρκων πάνω στα καμένα, αλλά -τουναντίον- θα κηρύξει τις καμένες περιοχές αναδασωτέες ταχύτερα από ποτέ.

Και όχι μόνον είναι απολύτως ψευδή τα στοιχεία περί νομοσχεδίου που θα προβλέψει τη δημιουργία αιολικών πάρκων στα καμένα, αλλά η παρούσα κυβέρνηση ψήφισε, δίχως κωλυσιεργία, Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου (ταχύτατη νομοπαρασκευαστική διαδικασία του άρθρου 44 παράγραφος 1 του Ελληνικού Συντάγματος) υπό τον υπουργό Περιβάλλοντος και Ενέργειας κο. Κώστα Σκρέκα, εντός της οποίας προβλέπεται ο καθοριστικός θεσμός "ανάδοχος αναδάσωσης", ώστε, αμεσότατα, Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου και Ιδιωτικού Δικαίου, ανώνυμες εταιρείες και μη κυβερνητικές - μη κερδοσκοπικές οργανώσεις να αποπερατώσουν βάσει λεπτομερούς κυβερνητικού σχεδιασμού το έργο της αναδάσωσης.

Ακόμη περισσότερο αήθεις και αστοιχείωτες είναι οι επιθέσεις που εξαπολύονται κρουνηδόν εναντίον του Ανωτάτου Διοικητικού Δικαστηρίου της χώρας, ήτοι του Συμβουλίου της Επικρατείας, για τις αποφάσεις του οποίου πρωτοκλασάτο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ ανενδοίαστα είχε δηλώσει ότι δεν χρειάζεται πάντα να τις σεβόμαστε (με άλλα λόγια εν ήδη δικτατορικού καθεστώτος μια κυβέρνηση ας αποφασίζει, παρακάμπτοντας τη Δικαιοσύνη). Πρόκειται για την επίμαχη απόφαση Ολομέλειας ΣτΕ 2499/2012, με την οποία δήθεν εσκοπείτο να ξεπλυθούν εις την κολυμβήθραν του Σιλωάμ όσοι ήθελαν να κάψουν δάση, προκειμένου να φτιάξουν αιολικά πάρκα. Αντιθέτως, με τη συγκεκριμένη σοφή, διορατική και μνημειώδη στα ελληνικά δικαστικά χρονικά απόφαση απετράπησαν οριστικά τα κίνητρα όσων ήθελαν να κάψουν δασικές εκτάσεις για να τοποθετήσουν στα καμένα ανεμογεννήτριες, επιλύοντας αμετάκλητα την ένταση - συγκρουσιακή σχέση μεταξύ της μεταβατικής διάταξης του άρ. 117 παρ. 3 και της εγγυητικής διάταξης του άρ. 24 παρ. 1 του Συντάγματος, δικαιώνοντας πανηγυρικά τις εξαιρετικές περιπτώσεις που απαντώνταν σποραδικά σε επίπεδο ενωσιακής νομολογίας και εθνικών υπουργικών αποφάσεων. Για να αποτυπωθεί ευσύνοπτα και περιεκτικά, οι αναδασωτέες εκτάσεις εξισώθηκαν με τις δασικές ως προς τα κριτήρια του επιτρεπτού της εγκατάστασης ανεμογεννητριών, χωρίς να αμβλύνονται οι αυστηρές προϋποθέσεις του δημοσίου συμφέροντος και της προαγωγής της Εθνικής Οικονομίας, κατ' άρθρον 24 παρ. 1 εδάφιο ε' Συντάγματος. Ετσι, ο εμπρησμός δάσους δυσχεραίνει την ιδέα της δημιουργίας αιολικού πάρκου στα καμένα! Πιο εύκολα μπορούν να τοποθετηθούν ανεμογεννήτριες αν δεν προκληθεί πυρκαγιά και το δάσος διατηρηθεί ολοζώντανο, ως έχει, υποδεχόμενο παράλληλα και τις ανεμογεννήτριες. Αυτό, άλλωστε, είναι και το περιβαλλοντολογικά συμφέρον, αφού, προκειμένου για τις ανεμογεννήτριες, πρόκειται για Ανανεώσιμη Πηγή Ενέργειας (αιολική ενέργεια), η στροφή προς την οποία θα συμβάλει σημαντικά στην ενεργειακή ανεξαρτητοποίηση της χώρας μας από τους διεθνείς ενεργειακούς δρώντες.

Επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, βάσει και πρόσφατης δημοσίευσης του πρώην Αναπληρωτή Υπουργού Υγείας κου. Παύλου Πολάκη, έναν χρόνο μετά τη φωτιά του Ιουνίου 2017 στη Μακύνεια Ναυπακτίας, στη θέση των καμένων τοποθετήθηκε ολόκληρη συστάδα ανεμογεννητριών, όπως καταγράφεται και σε φωτογραφία της 4ης Ιουλίου 2018.

Επομένως, επί ΣΥΡΙΖΑ όταν μπήκε φωτιά, πάνω στα καμένα τοποθετήθηκαν ανεμογεννήτριες. Επί της παρούσας κυβερνήσεως όχι μόνο δε θα τοποθετηθούν ανεμογεννήτριες, αλλά ταχύτερα από ποτέ άλλοτε οι πληγείσες εκτάσεις θα αναδασωθούν.

Είναι πράξη εθνικής ευθύνης και θα γίνει. Συμβαίνει ήδη."

21 ΧΡΟΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ, ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΚΟΠΗ, ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΠΑΥΛΑ....ΘΕΡΜΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!!!!

21 ΧΡΟΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ, ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΚΟΠΗ, ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΠΑΥΛΑ..........2000-2021!!

....είμαστε ευγνώμονες στους Αναγνώστες μας για την αποδοχή,την αναγνώριση, την ηθική τους συμπαράσταση...

ΕΥΓΝΩΜΟΝΕΣ!!!

ΓΙΑΝΝΗΣ και ΜΑΡΙΑ

"ΕΙΧΑΜΕ ΚΑΠΟΤΕ ΔΑΣΗ…":απο τον κ. ΑΝΤΩΝΙΟ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟ

 

Αντώνιος Καπετάνιος

5 ώρες  · 

ΕΙΧΑΜΕ ΚΑΠΟΤΕ ΔΑΣΗ…

Αυτός θα μπορούσε να είναι ο τίτλος ενός εφιαλτικού σεναρίου για την Ελλάδα. Ενός σεναρίου που δεν προκύπτει από την ευαισθησία των στιγμών, ζώντας τις χθεσινές, τις προχθεσινές και τελικά τις συνήθεις και συχνές πια καταστροφές των ελληνικών δασών και των ανθρώπινων περιουσιών (οι οποίες περιουσίες, μοιραία σχετίζονται με τη φύση, έχοντας σχέση αλληλεξάρτησης με αυτήν στα πλαίσια του ζην ολιστικώς κατά το ελληνικό γίγνεσθαι), αλλά στα πλαίσια του λογισμού για την κατάστασή μας σε σχέση με τη φυσική καταστροφή που συντελείται και που την προσλαμβάνουμε ως αναγκαία συνθήκη (λόγω των ακραίων κλιματικών συνθηκών), όντας ασύνειδοι στο ελληνικό μας δράμα!

Ας σκεφτούμε ιστορικά σε σχέση με την ελληνική φύση: πώς αυτή συνθέτονταν και πώς απογίνηκε (περιορίζουμε εν προκειμένω τη σκέψη μας στη μεσογειακή φύση της Ελλάδας, όπως αυτή συγκροτείται στα δύσκολα ξηροθερμικά της περιβάλλοντα). Η άλλοτε δρυούσα Ελλάδα, η κυριαρχημένη από την ευλογημένη δρυ, μετάβηκε σ’ έναν έτερο τύπο κυριαρχούντων οικοσυστημάτων, λόγω της συντελεσθείσας περιβαλλοντικής (οικολογικής, ορθότερα) υποβάθμισης, στον τύπο των θερμόβιων πευκοδασών (της χαλεπίου και τραχείας πεύκης). Υποχωρούσε η δρυς και επεκτείνονταν το πεύκο, που έχει ισχυρή την εποικιστική ικανότητα. Τούτο γινόταν φυσικώς, αποτελούσε μια φύσει κατάσταση η οποία προέκυπτε βεβαίως από την ανθρώπινη επέμβαση, όμως η ίδια η φύση, θεραπευτικά ων λειτουργούσα, αποκαθιστούσε την υποβάθμιση με νέα φύση προσαρμοσμένη στα δεδομένα αυτής της υποβάθμισης.

Μην κατακρίνουμε λοιπόν τα πευκοδάση και τα καταδικάζουμε για τη φτωχότητα και την ευφλεξιμότητά τους διότι είναι δικό μας δημιούργημα, ως αποτέλεσμα του τρόπου που διαχειριστήκαμε τη γη –σε όποιο επίπεδο κι αν λογίζεται η ανθρώπινη διαχείριση σε σχέση με το ζην. Τα πευκοδάση καλώς ήλθαν κι επικράτησαν διότι αυτός ήταν ο φυσικός κανόνας, σύμφωνα με τον οποίο η φύση έπρεπε να καλύψει τα κενά της ανθρώπινης υποβάθμισης. Η δρυς υποχωρούσε διότι αδυνατούσε ν’ αντεπεξέλθει οικολογικά στις νέες συνθήκες που δημιουργούσε ο άνθρωπος, καλώντας την ν’ ανταποκριθεί σε περιβάλλοντα φτωχότερα και ξηρότερα. Το πεύκο το μπορούσε, έχοντας αυτή τη θαυμαστή ικανότητα της προσαρμογής στην πτωχεία. Και καλώς ήλθε κι έμεινε, υπό την έννοια που ήλθε…

Μπορεί η δρυς να επανέλθει; –γιατί ακούω τέτοιες απόψεις. Δύσκολο. Αλλάζουν τα περιβαλλοντικά δεδομένα και πια το είδος αδυνατεί ν’ ανταποκριθεί σε αυτά. Το δε πεύκο, από την πλευρά του, εδραιώθηκε στα προηγούμενα δρυώδη περιβάλλοντα. Η αδυναμία της δρυός στο να επανέλθει έγκειται στην έλλειψη υγρασίας (στην ατμόσφαιρα αλλά κυρίως στο έδαφος) κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, σύμφωνα και με τις συνεχώς επιδεινούμενες ξηροθερμικές συνθήκες, εν συνδυασμώ με την υποβάθμιση των εδαφών που επέρχεται και γενικότερα των σταθμολογικών συνθηκών της κάθε περιοχής. Αυτή η κατάσταση δε βοηθά το φυτό ν’ αντεπεξέλθει κατά το πρώιμο κρίσιμο στάδιο του φυταρίου, αφού έχει μικρό ινώδες ριζικό σύστημα που είναι αδύναμο στο να υποστηρίξει το φυτό υπό τις συνεχώς επιδεινούμενες κλιματικά μεσογειακές, ξηροθερμικές συνθήκες. Επιπροσθέτως, ως φωτόφιλο είδος η δρυς επιθυμεί ηλιάζουσες ανοικτές θέσεις (μη σκιαζόμενες), που όμως είναι και οι πιο ακραίες από πλευράς συνθηκών για την ανάπτυξη των φυτών της.

Το πεύκο, αντίθετα, μπορεί αυτή την προσαρμογή στην ακρότητα. Είναι λιτοδίαιτο και ολιγαρκές είδος, και το μόνο που απαιτεί είναι φως, που αυτό το έχει άφθονο η Ελλάδα. Το μυστικό του, δε, είναι ο Ιχώρ του, η ρητίνη, που είναι βασική ύλη για τη λειτουργία του. Η ρητίνη ενοχλεί τον άνθρωπο διότι κάνει “επικίνδυνο” για φωτιά το δένδρο, και αποτελεί τη βασική αιτία που το όμορφο αυτό ελληνικό δένδρο καταδικάζεται. Η ρητίνη περιέχεται σε αγωγούς του κορμού και του φλοιού του πεύκου, που ονομάζονται ρητινοφόροι αγωγοί κι αποτελούν ένα δίκτυο συγκοινωνούντων αγγείων. Πέραν όμως των βασικών ρητινοφόρων αγωγών του ξύλου και του φλοιού του δένδρου, που είναι ενσωματωμένοι στη δομή του κι εξυπηρετούν τη βιολογική του λειτουργία, υπάρχουν και οι εκχυματικοί τραυματικοί ρητινοφόροι αγωγοί, οι οποίοι όταν προκληθούν με τραυματισμό του δένδρου από διάφορες αιτίες (πληγώσεις, άνεμο, φωτιά, κεραυνό, πουλιά κ.ά.) εκκρίνουν τη ρητίνη, που είναι ένα πυκνόρρευστο, κολλώδες, άχρωμο υγρό, που καλύπτει την πληγή και προστατεύει το δένδρο από προσβολές υγρασίας, σήψης και ξηροφθόρων εντόμων. Αυτοί οι αγωγοί ευθύνονται κατά βάσιν για τη μεγάλη ευφλεξιμότητα του πεύκου. Έχει κι άλλες άμυνες το πεύκο προκειμένου να επιβιώσει: τη βελονοφορία, το κλείσιμο των στοματίων κατά τις θερμές ώρες της ημέρας, για να καταστέλλονται οι λειτουργίες του φυτού σε στιγμές θερμοκρασιακού σοκ, την επιπολαιοριζία κ.λπ.

Καίγεται λοιπόν το πεύκο λόγω της εύφλεκτης ρητίνης του, και καταδικάζεται από τον Έλληνα για το λόγο αυτό! Καίγεται ακόμα και εκ της φύσης του γιατί έτσι αναγεννάται. Υπερώριμα πευκοδάση, μ’ έλλειψη αναγέννησης, με αντιστάσεις μικρές και βάρος ύλης τεράστιο για τις δυνατότητες αφομοίωσής του από το παρόν σύστημα, μοιραία παραδίδονται στην παράγοντα που θα τα πλήξει και θα τα παραδώσει στις φλόγες. Η φωτιά εν προκειμένω, αποτελεί τη λύση –τα απελευθερώνει από το βάρος της ύλης τους! Οι φυσικοί παράγοντες επενεργούν λυτρωτικά για τα συγκεκριμένα συστήματα, και η πυρκαγιά που συμβαίνει, τα «καθαρίζει», τ’ ανανεώνει και τ’ αναζωογονεί. Έχει υπολογιστεί ότι τα πευκοδάση εάν αφεθούν, καίγονται φυσικώς κάθε 100 με 150 χρόνια. Ο κύκλος αυτός, διά των ετών παρέμβασης του ανθρώπου, έχει κατέλθει στα 50 με 60 χρόνια. Και τελευταίως, λόγω και της κλιματικής αλλαγής, ο κύκλος κλείνει στα 15-30 χρόνια. Λαμβάνοντας δε υπόψη ότι το πεύκο ωριμάζει προς παραγωγική καρποφορία από τα 15 χρόνια του, καταλαβαίνουμε ότι κατεβάζοντας τον κύκλο φωτιάς των θερμόβιων πευκοδασών, τα φτάνουμε στο όριο της δυνάμενης δυνατότητάς τους για ν’ αναγεννηθούν. Όμως δεν περιοριζόμαστε σε τούτα. Καίγουμε τα πευκοδάση μας πολύ νωρίτερα από την ωριμότητά τους, με αποτέλεσμα να τα χάνουμε οριστικά. Είναι τα λεγόμενα διπλοκαμμένα πευκοδάση, που με τον τρόπο αυτό χάνονται.

Εμείς όμως, όντας αστόχαστοι στο ρόλο μας ως διαχειριστές του όμορφου μα επικίνδυνου, όπως θεωρείται, ελληνικού μας περιβάλλοντος (ευαίσθητου θα το χαρακτήριζα, παρά την ανταπόκρισή του στην ακρότητα), οδηγούμαστε στη συνεχή υποβάθμισή του κι εντέλει στην απώλειά του. Δε γνωρίζουμε την οικολογία του και δεν μας ενδιαφέρει να τη μάθουμε. Η απώλειά του μπορεί αρχικά να ταράζει, μα έπειτα ξεπερνιέται ως ένα δύσκολο μα συμβαίνον, αναπότρεπτο γεγονός! Οι περιβαλλοντικές και κλιματικές συνέπειες από την απώλεια φοβίζουν κι όχι το ίδιο το γεγονός της φυσικής απώλειας που δημιουργεί τις συνέπειες. Η οποία απώλεια προκύπτει με τις συνεχείς πυρκαγιές που μ’ ευθύνη του ανθρώπου συμβαίνουν. Αρνητικοί όντας στο πεύκο δεν το υπολογίζουμε ως προς την ειδική, ιδιαίτερη ή και προσεκτική αντιμετώπισή του, με αποτέλεσμα να το χάνουμε.

Τι έπεται; Ένα διάδοχο οικοσύστημα θάμνων και, εν απωλεία κι αυτού (διότι νομοτελειακά ο Έλληνας θα το απωλέσει κι αυτό!), ένα οικοσύστημα φρυγάνων. Εδώ σταματούμε… Τα φρύγανα, κατά το πώς το θέλησε η ελληνική εξουσία, δεν είναι φύση, αφού δεν είναι δασικό οικοσύστημα (δασική έκταση), και άρα είναι εκτάσεις υποκείμενες σε παντοειδή χρήση. Απροστάτευτα είναι μοιραίο ν’ απωλεσθούν κι αυτά, κάτι που είναι δεδομένο λαμβάνοντας υπόψη ότι απόλλυνται δάση και δασικές εκτάσεις που προστατεύονται αυστηρά (και μάλιστα Συνταγματικά). Η απώλεια των φρυγάνων οδηγεί σε τι; Σε βραχοποιημένη, γυμνή γη, στην ελληνική έρημο (εφόσον βεβαίως οι φρυγανικές εκτάσεις δεν έχουν παραδοθεί ως οικόπεδα στην οικοδόμηση!) Αυτό θέλουμε;

Για να μην επιβεβαιωθούμε λοιπόν σε σχέση με τον τίτλο μας, καλούμε να λογιστούμε για την ελληνική φύση και να την προστατεύσουμε –όση απέμεινε… Η κήρυξη των καμένων εκτάσεων ως αναδασωτέων βοηθά στη νομική προστασία τους, δεν είναι όμως αρκετή. Χρειάζεται η ανθρώπινη ενέργεια στη φύση, όπου απαιτείται. Όχι άσκοπες αναδασώσεις στις καμένες πευκόφυτες εκτάσεις. Θ’ αναγεννηθεί από μόνο το θερμόβιο ελληνικό πεύκο, αρκεί να προστατευτεί. Να προστατευτεί ουσιαστικά κι αποτελεσματικά. Η ελληνική φύση το θέλησε να υπάρξει και πρέπει να τη σεβαστούμε. Να μην της αλλάξουμε το φυσικό ρου. Μπορεί κατά σημεία και θέσεις να εμπλουτιστεί το υπάρχον φυσικό περιβάλλον με είδη θερμοξηρόβια θαμνώδη και δενδρώδη, αλλά έως εκεί˙ όχι ριζική αλλαγή του προϋπάρχοντος φυσικού οικοσυστήματος.

Οι διπλοκαμένες πευκόφυτες δασικές εκτάσεις, στις οποίες έχει απωλεσθεί η αναπαραγωγική ικανότητα του πεύκου, πρέπει να καταγραφούν και να μελετηθούν ως προς την αναδάσωσή τους. Σε αυτές μπορούμε να εισάγουμε είδη θερμοξηρόβια ελληνικά, που σε συνέργεια με το πεύκο θ’ αποτελέσουν τους πυρήνες νεοπαγών ελληνικών δασών με αντοχή στις ακραίες συνθήκες που δημιουργεί η κλιματική αλλαγή (ή η κλιματική κρίση ή η κλιματική απειλή…, ή όπως αλλιώς πέστε το –οι καθηγητάδες εξάλλου και οι τεχνοκράτες του συστήματος αρέσκονται στο να εφευρίσκουν όρους). Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι δυνατό να υπάρξουν φυτεύσεις με δρυ, χαρουπιά, κυπαρίσσι, κουκουναριά, σχίνο, κουμαριά, δάφνη, φιλλύκι, αριά, μυρτιά, αγριελιά, κοκκορεβιθιά, κουτσουπιά, μελικουκιά, αρωματικά φυτά κ.ά. –με δασικά, δηλαδή είδη, από την πλούσια ελληνική χλωρίδα, που φτιάχνουν τον όμορφο κήπο της ξεχωριστής ελληνικής φύσης…

"Ανάκαμψη Οικοσυστημάτων μετά από πυρκαγιά" απο την κ. ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΑΒΡΑΜΙΔΟΥ..γιατί ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ "ΑΚΟΥΜΕ"!!

 Ανάκαμψη Οικοσυστημάτων μετά από πυρκαγιά

Evangelia Avramidou  · 20 ώρες  · 

Καλησπέρα σε όλους και εγώ με την ιδιότητα μου ως δασολόγος και ερευνήτρια του Ινστιτούτου Μεσογειακών Δασικών Οικοσυστημάτων και επειδή όλοι εδώ μέσα να συνδράμουμε θέλουμε για το περιβάλλον θα σας παραθέσω κάποια βασικά στοιχεία:

1. Μετά την καταστροφική πυρκαγιά στο Μάτι το 2018 που θρηνήσαμε 102 ανθρώπινες ζωές συστάθηκε επιτροπή από διεθνείς επιστήμονες με τίτλο: Προοπτικές Διαχείρισης Πυρκαγιών Δασών & Υπαίθρου στην Ελλάδα, όπου προτείνονται λύσεις και Στρατηγικές ΠΡΟΛΗΨΗΣ Πυρκαγιών!!! Δυστυχώς δεν εφαρμόστηκε τίποτα….Περισσότερα εδώ (http://repository-theophrastus.ekt.gr/.../20.500.12038/148).

2. Το 1998 η δασοπυρόσβεση έφυγε από την αρμοδιότητα των δασαρχείων και μετατοπίστηκε στην πυροσβεστική και ήταν ότι πιο καταστροφικό μπορούσε να γίνει, διότι οι κατά τόπου δασικές υπηρεσίες γνώριζαν που να πιάσουν τη φωτιά, τους δασικούς δρόμους κτλπ. Τα δασαρχεία άρχισαν να υπολειτουργούν οι προσλήψεις συναδέλφων πάγωσαν και τα δασαρχεία επιτελούν μόνο πλέον γραφειοκρατικές πράξεις χαρακτηρισμού έκτασης κτλπ. Θα παραθέσω εδώ ένα πολύ σημαντικό άρθρο από τον κ. Ντάφη που δείχνει πόσο σημαντική ήταν η πυροπροστασία: «Τη σημασία αυτού του επιπέδου πυροπροστασίας μας τη δίνει το παράδειγμα της Κασσάνδρας Χαλκιδικής. Το 1997 είχαν εκδηλωθεί κατά τη διάρκεια του θέρους 187 πυρκαγιές, οι οποίες χάρη στην άρτια οργάνωση της πυρανίχνευσης, έγκαιρης αναγγελίας και άμεσης παρέμβασης από τα διάσπαρτα ευκίνητα πυροσβεστικά μέσα έσβησαν όλες εν τη γενέσει τους χωρίς να αντιληφθεί κανείς τρίτος τίποτε. Το 1998 εκδηλώθηκαν δύο μόνο πυρκαγιές οι οποίες πήραν διαστάσεις και έκαψαν σχεδόν τα μισά δάση της Κασσάνδρας, διότι απλούστατα με τη μεταφορά της ευθύνης πυροπροστασίας από τη Δασική Υπηρεσία στην Πυροσβεστική το σύστημα δεν λειτούργησε όχι μόνο στην Κασσάνδρα αλλά παντού. Τα αποτελέσματα είναι πια γνωστά.» (πηγή: https://dasarxeio.com/2016/09/12/34560/).

3. Στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Μεσογειακών Δασικών Οικοσυστημάτων υπάρχουν δυο βίντεο από τον ειδικό για τις πυρκαγιές διεθνή επιστήμονα Δρ. Γαβριήλ Ξανθόπουλο για την ασφάλεια κατοικίας και για το τι πρέπει να γνωρίζουμε. Δε τα έδειξε ποτέ κανένα κανάλι διότι το περιβάλλον δε πουλάει.. περισσότερα εδώ: http://fria.gr/kithira.html

4. Η αποκατάσταση των πληγέντων από πυρκαγιά περιοχών δεν είναι μια απλή διαδικασία... Το δάσος είναι οικοσύστημα αλληλένδετο με το έδαφος, το μικροκλίμα κ.α. Το είπανε και άλλοι συνάδελφοι χρειάζεται αρχικά να στηρίξουμε το έδαφος, να απομακρύνουμε τα καμένα ιστάμενα δέντρα όσο δύσκολο και αν είναι γιατί μιλάμε για κλίσεις που φτάνουν 60-70%. Επίσης το δάσος δεν μπορεί να ανακάμψει από τη μια στιγμή στην άλλη χρειάζεται σωστό σχεδιασμό και προστασία και χρόνο….

5. ΕΠΙΣΗΣ το Σύνταγμα ορίζει ότι μια περιοχή που καίγεται αυτόματα (άρθρο 117) ορίζεται ως ΑΝΑΔΑΣΩΤΕΑ αυτό ισχύει εδώ και χρόνια....βέβαια τώρα κατά πόσο στις αναδασωτέες περιοχές μπορεί να εγκαταστήσεις ΑΠΕ ( ανεμογεννήτριες κτλπ) είναι άλλο θέμα... πρόσφατα ψηφίστηκε αυτή η απόφαση 2499/2012 από την Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας, που έκρινε ότι το σύνταγμα μπορεί να καταστρατηγηθεί εαν είναι να γίνουν αιολικοί σταθμοί ηλεκτρικής ενέργειας.

6. Τέλος η αναδάσωση ως τεχνική βοηθάει στην ανάκαμψη του δάσους λαμβάνοντας υπόψη πολλούς παράγοντες πχ θα πρέπει να γίνει στήριξη του εδάφους για αποφυγή πλημμυρών, από που θα προμηθευτούν τα φυτάρια. Ας διαβάσουμε και έναν διεθνή επιστήμονα για το τι λέει για αναδασώσεις για τα πεύκα κτλπ https://www.athensvoice.gr/.../723217_peykodasi-kai.... Ας πάψουμε να δαιμονοποιούμε τα πάντα και ας εστιάσουμε στη ΠΡΟΛΗΨΗ παρά στη καταστολή....

Τα γράφω τα παραπάνω πρώτον με καλή πρόθεση (έχοντας εργαστεί και σε δασαρχείο ως συμβασιούχα και τώρα ως ερευνήτρια δασικής γενετικής) και δεύτερον γνωρίζοντας αρκετά δάση της Ελλάδος όπου έχω επισκεφτεί για δειγματοληψία για λόγους έρευνας.

Τέλος να σας πω ότι και από γενετική άποψη η Ελλάδα είναι ένας πλούσιος τόπος σε γενετικό απόθεμα και τι σημαίνει αυτό μεγαλύτερη ποικιλότητα μεγαλύτερη προσαρμοστικότητα.

Θα κλείσω με μια σπουδαία ρήση του αείμνηστου Καθηγητή Δασοκομικής του ΑΠΘ Σπύρου Ντάφη (1927-2014): “Είναι λίγο άβολο να μιλά κανείς για το μέλλον του δάσους σε μια χώρα, μια κοινωνία και μια πολιτεία που απαξιώνουν το δάσος. Ορισμένοι το θεωρούν τύραννο του ελληνικού λαού, άλλοι πρόβλημα για το κράτος και κάποιοι άλλοι εμπόδιο για την ανάπτυξη της χώρας, ενώ τελευταία συζητείται η αλλαγή του ορισμού του δάσους!”

Φιλικά

Ευαγγελία

FRIA.GR

Kithira - fria

Kithira

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΠΕΤΣΑΣ,Υφ.Εσ.:απαντώντας στους "τενεκέδες" των social media ME THN ΑΛΗΘΕΙΑ...

 

Stelios Petsas 

8 ώρες  · 

Όσοι αυτή την ώρα σπεκουλάρουν «εμπρηστικά» με fake news, βλάπτουν την προσπάθεια που κάνουμε - κράτος, αυτοδιοίκηση και πολίτες, ενωμένοι - να αντιμετωπίσουμε μια πολυμέτωπη κόλαση.

Τελευταίο ψέμα που διακινούν είναι ότι για δράσεις πυροπροστασίας έχουν διατεθεί φέτος δήθεν 1,7 εκατ. ευρώ από την Ελληνική Κυβέρνηση

Η αλήθεια είναι ότι, μόνο από το Υπουργείο Εσωτερικών, με υπογραφή μου, έχουν διατεθεί από τον Μάιο μέχρι σήμερα 22,9 εκατ. ευρώ (βλέπε Πίνακα). Και θα συνεχίσουμε να στηρίζουμε, κάνοντας ό,τι χρειαστεί.

https://www.in.gr: Η επιστημονική αλήθεια για τις πυρκαγιές – Το viral άρθρο του Νίκου Μάργαρη επίκαιρο ξανά

https://www.in.gr/2021/08/07/greece/epistimoniki-alitheia-gia-tis-pyrkagies-viral-arthro-tou-nikou-margari-epikairo-ksana/

Ο Νίκος Μάργαρης, που έφυγε από την ζωή πριν 8 χρόνια, διετέλεσε ακαδημαϊκός δάσκαλος στο ΕΚΠΑ, στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και στο ΑΠΘ όπου εξελέγη Διευθυντής Τομέα Οικολογίας στα 35 του.

Στο πανεπιστήμιο Αιγαίου έβαλε τα θεμέλια για την ίδρυση του Τμήματος Περιβάλλοντος, με σκληρή δουλειά και επιμονή.

Υπήρξε διευθυντής επί 14 χρόνια του ελληνικού National Geographic και πολλών άλλων εκδόσεων.

Ο καθηγητής είχε  γράψει στην εφημερίδα «Το Βήμα», την Κυριακή 16 Μαΐου 1999 ένα κείμενο για το φαινόμενο των πυρκαγιών στην Ελλάδα.

Το κείμενο παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο όλα αυτά τα χρόνια και, σίγουρα, δεν ικανοποιεί ιδιαίτερα εκείνες και εκείνους που θεωρούν τις εξουσίες των χωρών αποκλειστικές υπεύθυνες για τις επί μέρους καταστροφές τους.

Εκτός και αν αποφασίσουν να δώσουν σημασία στα επιστημονικά επιχειρήματα του εκλιπόντος καθηγητή.

Διαβάστε το εδώ:

«Σε πείσμα της ικανότητας του ανθρώπου να καταπολεμήσει τις πυρκαϊές με τα πιο σύγχρονα συστήματα από έδαφος και αέρα, καθώς και με τους καλύτερα εκπαιδευμένους πυροσβέστες του κόσμου, φαίνεται βέβαιο ότι οι φωτιές δεν θα σταματήσουν.»

Αυτά έγραψε στις αρχές της δεκαετίας του ’60 ο καθηγητής Μπίσγουελ του Πανεπιστημίου του Μπέρκλεϊ και δεν αφορούν βέβαια την Ελλάδα, αλλά την Καλιφόρνια.

Είτε θέλουμε να το δεχθούμε είτε όχι, σε όλες τις περιοχές της υδρογείου όπου επικρατεί το ιδιότυπο μεσογειακό κλίμα, με το μακρύ, θερμό και άνυδρο καλοκαίρι, οι δασικές πυρκαϊές είναι γεγονός επαναλαμβανόμενο.

Έτσι, στις χώρες τριγύρω από τη Μεσόγειο και την Καλιφόρνια, στο βόρειο ημισφαίριο, και στο Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας στη Νότιο Αφρική, σε τμήμα της Αυστραλίας και στην Κεντρική Χιλή, στο νότιο, οι φωτιές συνιστούν υπαρκτό πρόβλημα για τον περιορισμό του οποίου έχουν γίνει αρκετά, τα οποία δυστυχώς ακόμη να εμφανισθούν στη χώρα μας.

Σχεδόν όλοι όσοι ασχολούνται με οποιονδήποτε τρόπο (γραπτό, προφορικό, πολιτικό) με το πραγματικά τεράστιο πρόβλημα των πυρκαϊών θεωρούν ότι με τη φωτιά το δάσος καταστρέφεται ολοκληρωτικά.

Επομένως η αναδάσωση είναι η μόνη λύση για τη μερική αποκατάσταση της διαταραχής η οποία προκλήθηκε.

Πόσοι όμως από αυτούς έχουν υπόψη τους ότι ένα καμένο πευκοδάσος έχει τη δυνατότητα φυσικής αναγέννησης με τα χιλιάδες πευκάκια που φυτρώνουν μετά τα πρωτοβρόχια; Γιατί άραγε δεν κάνουν αυτή την εποχή μια βόλτα σε μια περιοχή που κάηκε πέρυσι ή πρόπερσι;

Βέβαια το δάσος που κάηκε θα ξαναγίνει δάσος, με την προϋπόθεση ότι κάτι τέτοιο θα του επιτραπεί. Όχι με τη βόσκηση γιδοπροβάτων σε αυτό. Ούτε με τις καταπατήσεις και τη μετατροπή του σε αγροκτήματα, χωράφια και οικόπεδα, στα οποία θα αναφερθούμε στη συνέχεια.

Όποιος συγκρίνει τις σημερινές εποχές με παλαιότερες διαπιστώνει ότι όντως οι πυρκαϊές (δεν αναφερόμαστε προφανώς σε ανώμαλες περιόδους) έχουν αυξηθεί.

Όχι μόνο σε αριθμό αλλά και σε ένταση και καταστροφές, παρ’ όλο που σήμερα υπάρχουν πυροσβεστικά μέσα, τα οποία ήταν άγνωστα στο παρελθόν.

Έστω ότι κάποιος έχει δύο στοίβες ξύλα: στην πρώτη έχει πέντε κιλά με χλωρά και στη δεύτερη 10 κιλά, από τα οποία τα πέντε είναι ξερόκλαδα και πευκοβελόνες. Ποια στοίβα θα πάρει ευκολότερα φωτιά; Σίγουρα εκείνη με τα 10 κιλά και τα ξερόκλαδα.

Αυτό έχει συμβεί δυστυχώς στα πευκοδάση μας!

Οι προσαρμογές των φυτών

Ολα σχεδόν τα φυτά της χώρας μας που απαντώνται σε περιοχές μεσογειακού κλίματος έχουν προσαρμογές με τις οποίες μπορούν να επιβιώσουν κατά τη διάρκεια της φωτιάς και να επανέλθουν ύστερα από αυτή.

Η γνώση αυτών των προσαρμογών είναι δυνατόν, αν χρησιμοποιηθεί κατάλληλα, να μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε περισσότερο αποδοτικά την αποκατάσταση των διαταραχών τις οποίες η πυρκαϊά προκάλεσε.

Έτσι θα ήταν δυνατόν να διακρίνουμε δύο βασικές κατηγορίες φυτών σε σχέση με την επανάκαμψή τους μετά τη φωτιά.

Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν εκείνα που επανέρχονται με τη διαδικασία της ενεργοποίησης της φύτρωσης των σπερμάτων τους και στη δεύτερη εκείνα τα οποία, μολονότι το υπέργειο μέρος καίγεται, οι ρίζες τους παραμένουν ανέπαφες και επανέρχονται με παραβλαστήματα.

Υπάρχουν βεβαίως και ενδιάμεσες μορφές. Ορισμένα είδη φυτών όπως η ασφάκα και η αφάνα έχουν τη δυνατότητα να επιβιώσουν και από σπέρματα και από παραβλαστήματα.

Τα πεύκα επανέρχονται μόνο με φύτρωση των σπόρων τους, πράγμα το οποίο σημαίνει μεγάλη καθυστέρηση στην αποκατάσταση των πευκώνων που κάηκαν, και αυτός είναι ακόμη ένας λόγος για τη μη χρησιμοποίηση πεύκων στους νέους χώρους πρασίνου που δημιουργούμε.

Από την άλλη, θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι στα καμένα φυσικά πευκοδάση υπάρχει συνήθως αυξημένη φυσική αναγέννηση. Έτσι δεν είναι αναγκαία η αναδάσωση.

Σχεδόν όλοι οι πολυετείς υψηλοί θάμνοι του ελληνικού μεσογειακού περιβάλλοντος (πουρνάρια, αγριελιές, κουμαριές, συκιές, μυρτιές, δάφνες, φυλίκια, αριές κτλ.) επανέρχονται με παραβλαστήματα. Οι καμένοι θαμνώνες αν δεν υπάρξει ανθρώπινη παρέμβαση επανέρχονται ταχύτατα και μέσα σε διάστημα μικρότερο των 10 ετών δεν διακρίνεται η καμένη από την άκαυτη περιοχή.

Θεωρητικά, η επανάκαμψη των φυτών, ιδιαίτερα εκείνων που παραβλαστάνουν, είναι ταχύτατη επειδή τα νέα φύλλα είναι μεγάλα και η φωτοσύνθεση ­ δηλαδή η «θρέψη» ­ των φυτών ιδιαίτερα αυξημένη.

Ο αμελής ή ο κακοήθης δεν έχει τη δυνατότητα να προκαλέσει φωτιά με ένα σπίρτο σε ένα υγιές πεύκο. Οι ξερές πευκοβελόνες όμως είναι άριστο προσάναμμα.

Παλαιότερα, τα πευκοδάση ήταν ανυπολόγιστης αξίας για τους πληθυσμούς των κοντινών σε αυτά οικισμών. Το ξύλο του κορμού τους ήταν πολύτιμο στη ναυπηγική και στην ξυλουργική.

Τα μικρότερα κλαδιά έδιναν τα καυσόξυλα, απαραίτητα για το μαγείρεμα και τη θέρμανση. Τα λεπτά κομμάτια ήταν το προσάναμμα γνωστό στους παλαιότερους με το όνομα δαδί. Από τον πευκοφλοιό έβγαζαν το κατράμι, απαραίτητο στη ναυπηγική για τη στεγανοποίηση, και από τη ρητίνη άπειρα προϊόντα.

Τη χρησιμοποιούσαν σε απευθείας προσθήκη στη ρετσίνα ως στο γνωστό νέφτι και στις τεχνητές οδοντοστοιχίες.

Ο ρητινοσυλλέκτης εκείνης της εποχής, που είχε συνήθως στην ιδιοκτησία του τα δένδρα (προσοχή, όχι το έδαφος!) έκτασης 20 στρεμμάτων δάσους, γνώριζε ότι η επιβίωσή του ήταν άμεσα στηριγμένη στην παρουσία των πεύκων.

Τα φρόντιζε με επιμέλεια, πήγαινε από Απρίλιο ως Οκτώβριο καθημερινά, καθάριζε το δάσος με προσοχή και έτρεχε ­ τόσο αυτός όσο και όλο το χωριό , ακόμη και με την υποψία πυρκαϊάς.

Δυστυχώς τα χρόνια περνούν. Τις ξυλόσομπες αντικατέστησαν τα καλοριφέρ, οι σόμπες πετρελαίου και υγραερίου, το μαγείρεμα δεν γίνεται πλέον με ξύλα αλλά με ηλεκτρισμό και πετρογκάζ, για την αδιαβροχοποίηση των καϊκιών υπάρχουν νέες συνθετικές ουσίες που αντικατέστησαν το κατράμι, τα προϊόντα γίνονται συνθετικά και οι παραδοσιακοί καραβομαραγκοί ­ που πήγαιναν στο δάσος και διάλεγαν ένα ένα τα πεύκα για το σκαρί που θα έχτιζαν ­έμειναν ελάχιστοι.

Όλος αυτός ο πληθυσμός που η επιβίωσή του ήταν άμεσα εξαρτημένη από το πευκοδάσος ήταν και ο φυσικός του φύλακας και προστάτης. Ποιοι τους αντικατέστησαν;

Μετατράπηκαν σε γηροκομεία δέντρων

Έστω ότι κάθε χειμώνα πάμε στο πευκοδάσος και το κλαδεύουμε, απομακρύνοντας τα γέρικα ­ νεκρά συνήθως ­ κλαριά, και συγχρόνως «καθαρίζουμε» το έδαφός του από τις πευκοβελόνες.

Μπορεί σε αυτή την περίπτωση να δράσει με ευκολία ένας εμπρηστής; Η απάντηση είναι σαφέστατα αρνητική.

Ωστόσο το σταμάτημα στην ξύλευση και στις άλλες μορφές οικονομικής εκμετάλλευσης του παρελθόντος έχουν οδηγήσει τα πευκοδάση μας σε γήρανση, δημιουργώντας ένα ιδιαίτερα εύφλεκτο περιβάλλον.

Τι νόημα έχει άραγε το κλάδεμα ενός δένδρου άλλο από την επαναφορά σε νεαρότερη ηλικία;

Δυστυχώς η πλειονότητα των δασών μας έχουν μετατραπεί σε «γηροκομεία», στα οποία η πιθανότητα εμφάνισης πυρκαϊάς μεγαλώνει χρόνο με τον χρόνο και όχι μόνο. Η συνεχής συσσώρευση ξύλων ­ δηλαδή καύσιμης ύλης ­ σε αυτά δημιουργεί ακόμη ένα πρόβλημα, μια και με περισσότερα «καύσιμα» η ένταση της φωτιάς είναι ισχυρότερη, και η δυνατότητα ελέγχου μικρότερη, οπότε οι καταστροφές γίνονται ανυπολόγιστες.

Παλαιότερα, η «κατά κεφαλή» παραγωγή σκουπιδιών ήταν πολύ μικρότερη, μια και τίποτε που ήταν δυνατόν να χρησιμοποιηθεί δεν πήγαινε χαμένο. Ήταν αδιανόητο πριν από μερικές δεκαετίες να πεταχτούν ακόμη και οι καρπουζόφλουδες, γιατί κομμένες σε μικρά κομμάτια ήταν τροφή για τις κότες και τις γίδες.

Σήμερα οι χωματερές μας είναι αναρίθμητες, χώρια οι σκουπιδότοποι που υπάρχουν σχεδόν παντού. Έτσι οι «αυταναφλέξεις» των σκουπιδότοπων και των σκουπιδιών είναι πραγματική μάστιγα.

Η κινητικότητα του σημερινού ανθρώπου είναι σημαντικά μεγαλύτερη απ’ ό, τι στο παρελθόν. Έτσι η επαφή του, ακόμη και διασχίζοντας δρόμους δίπλα στο δάσος, με τα πεύκα είναι αυξημένη. Ιδιαίτερα το καλοκαίρι, που η κινητικότητά του υπεραυξάνεται ο κίνδυνος της πυρκαϊάς είναι μεγαλύτερος.

Αν τώρα προσθέσουμε και το γεγονός ότι ξερές πευκοβελόνες φθάνουν ­ και συχνά γεμίζουν ­ τις παρυφές του οδοστρώματος, διαπιστώνουμε ότι τόσο ο αμελής που πετά το αναμμένο τσιγάρο από το παράθυρο όσο και ο κακοήθης που στοχεύει στον εμπρησμό έχουν αυξήσει κατακόρυφα την πιθανότητα πυρκαϊάς.

Παλαιότερα στην κλειστή κοινωνία του οικισμού δίπλα στο δάσος (γιατί να βάλει φωτιά ένας από μακριά; θα προλάβαινε τρέχοντας να φύγει;), οι κινήσεις των κατοίκων ήταν περιορισμένες, σχετικά γνωστές και η ταχύτητα μετακίνησης ιδιαίτερα μειωμένη. Όλα αυτά περιόριζαν τη δράση των εμπρηστών.

Πόσοι άραγε στηρίζονται σήμερα για την επιβίωσή τους στο πευκοδάσος; Πόσοι πραγματικά ενδιαφέρονται για την πρόληψη της πυρκαϊάς και την προστασία του πευκοδάσους;

Η βοσκή στα καμένα

Κάθε καλοκαίρι ακούμε διαμαρτυρίες, εξαγγελίες και προτάσεις. Η συντριπτική πλειονότητα αναφέρεται στις ευθύνες του κράτους λες και πρόκειται για κάποιον οργανισμό ξένο προς τους πολίτες που το συνιστούν.

Τι γίνεται όμως τον χειμώνα; Πόσοι βουλευτές, δήμαρχοι, κοινοτάρχες και πολίτες όχι μόνο συζητούν και προτείνουν αλλά και εφαρμόζουν μέτρα για την πρόληψη των πυρκαϊών και ενδιαφέρονται ουσιαστικά για την αποκατάσταση των καμένων περιοχών;

Πόσοι από εκείνους που προτείνουν αναδασώσεις και άλλα ηχηρά παρόμοια κάθε καλοκαίρι έχουν επισκεφθεί ­ έστω από περιέργεια ­ μια καμένη περιοχή χειμώνα;

Το γεγονός ότι η πυρκαϊά δρα καταστροφικά είναι αναμφισβήτητο, μόνο που γι’ αυτό υπεύθυνη είναι είτε η αδιαφορία είτε η λανθασμένη διαχείριση. Ας το δούμε αυτό λίγο αναλυτικότερα.

Με τους καπνούς της φωτιάς χάνεται περίπου το 95% του αζώτου το οποίο υπάρχει στα υπέργεια μέρη των φυτών.
Το άζωτο, όπως είναι γνωστό, είναι στοιχείο απαραίτητο για τη ζωή, μια και είναι κύριο συστατικό των πρωτεϊνών και των ενζύμων, χωρίς την παρουσία των οποίων ο μεταβολισμός σταματά.

Μία από τις βασικές προσαρμογές αφορά την επανάκαμψη του αζώτου. Έτσι την πρώτη χρονιά μετά τη φωτιά γίνεται ενεργοποίηση της φύτρωσης των σπερμάτων ψυχανθών φυτών.

Τα ψυχανθή, όπως το άγριο τριφύλλι, έχουν στις ρίζες τους αποικίες μικροοργανισμών με τους οποίους δεσμεύουν από την ατμόσφαιρα άζωτο. Με τον τρόπο αυτό επαναφέρουν στο έδαφος το άζωτο που χάθηκε με τους καπνούς της φωτιάς, επιτρέποντας έτσι την αύξηση των άλλων φυτών που φύτρωσαν ή επανέρχονται με παραβλαστήματα.
Τα ψυχανθή όμως είναι άριστη κτηνοτροφή και οι βοσκοί αυτό το γνωρίζουν.

Βάζουν λοιπόν τα ζώα τους να βοσκήσουν την πρώτη χρονιά μετά τη φωτιά στην καμένη περιοχή. Τα ζώα τρώνε τα ψυχανθή, οπότε η επαναφορά του αζώτου σταματά και αρχίζει η υποβάθμιση.

Ας σημειωθεί επίσης ότι τα παραβλαστήματα φυτών όπως το πουρνάρι, η κουμαριά, ο σκοίνος, η μυρτιά είναι τρυφερότατα και νοστιμότατα για τα ζώα που βόσκουν.

Πρέπει επομένως να απαγορεύεται η βόσκηση στις περιοχές που κάηκαν και να λαμβάνονται ισχυρά μέτρα προστασίας, αφού στην πλειονότητα των περιπτώσεων η βλάβη από την πυρκαϊά μπορεί να αποκατασταθεί με τη φυσική αναγέννηση ενώ της βόσκησης είναι μη αντιστρεπτή.