Aug 29, 2018 12:34 pm | admin2
Αξιοθαύμαστο είναι πως στην Ελλάδα αγνοούμε κάθε διεθνή σύγκριση και τα διεθνή δεδομένα γενικά και εκφράζουμε άποψη επηρεασμένοι μόνο από το στενό, ατομικό, οικογενειακό ή τοπικό συμφέρον. Αξιοσημείωτο είναι επίσης ότι στη συζήτηση που ακολουθεί ο καθένας υποστηρίζει με φανατισμό την αρχική του θέση χωρίς να γνωρίζει όλες τις πραγματικότητες και χωρίς να κάνει καμιά προσπάθεια για να τις μάθει.
Εδώ δε μιλούμε μονάχα για αγραμματοσύνη. Όμοια με εκείνη των αναλφάβητων είναι η συμπεριφορά των μορφωμένων ταγών της κοινωνίας: πολιτικών, εξειδικευμένων δημοσιογράφων, πανεπιστημιακών, κομματικών και συνδικαλιστικών στελεχών κτλ. Είναι ικανοί να κονταροχτυπιούνται και να μιλούν επί ώρες για έννοιες και μεγέθη τα οποία αγνοούν ή καθ’ ολοκληρία ή τα προσλαμβάνουν παραμορφωμένα ούτως ώστε να είναι αδύνατη κάθε σχετική συζήτηση.
Έχουμε εξηγήσει σε άλλο δημοσίευμά μας πως η ελληνική αριστερά διαστρέφει συστηματικά κάθε συζήτηση για την οικονομική κατάσταση της χώρας θεωρώντας ή ισχυριζόμενη ότι το μνημόνιο έφερε την καταστροφή και όχι ότι το μνημόνιο ήταν αναπόσπαστο στοιχείο της προσπάθειας σωτηρίας της οικονομίας της χώρας από τη χρεωκοπία.
Πολύ ενδιαφέρουσα είναι η διάσταση του χρέους που είναι αναπόφευκτη κάτω από τις σημερινές συνθήκες. Πολλοί συμπολίτες μας με ρωτούν, με τη μία ή την άλλη ευκαιρία, γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες, που έχουν κολοσσιαίο χρέος δεν ενοχλούνται από τους διεθνείς ελεγκτές και από τις αγορές. Η ερώτηση προδίδει άγνοια αλλά δεν είναι χωρίς αντικείμενο. Το δημόσιο χρέος όλων των κυβερνήσεων του κόσμου όλου, σύμφωνα με στοιχεία του ΔΝΤ είναι 63 τρισεκατομμύρια δολάρια. Ο μεγαλύτερος οφειλέτης είναι οι ΗΠΑ με 31,8% του συνόλου, ο δεύτερος η Ιαπωνία με 18,8% του συνόλου και οι άλλοι ακολουθούν σύμφωνα με την κατάταξη που σας παραθέτουμε: Κίνα 7,9%, Ιταλία 3,9%, Γαλλία και Γερμανία 3,8%, Ηνωμένο Βασίλειο 3,7%, Ινδία 2,5%, Καναδάς 2,3%, Βραζιλία 2,2% και Ισπανία 2%. Ελλάδα εμφανίζεται με 0,6%, λίγο χειρότερα από την Τουρκία, που έχει 0,4%.
Τα πράγματα, όμως, αλλάζουν εντελώς εάν διαλέξουμε μια άλλη προσέγγιση, δηλαδή τη σύγκριση του δημόσιου χρέους με το ετήσιο ΑΕΠ του 2017. Στο σχετικό κατάλογο η Ιαπωνία προηγείται στον αρνητικό αυτό δείκτη με 261%. Η Ελλάδα ακολουθεί στη δεύτερη θέση με 147,1% και η Ιταλία έρχεται στην τρίτη θέση με 122,6%. Ιδού και ο σχετικός κατάλογος: Ιαπωνία 261%, Ελλάδα 147,1%, Ιταλία 122,6%, Γαλλία 102%, ΗΠΑ 93,6%, Γερμανία 85,8%.
Όπως το δημοσιονομικό έλλειμα για δεκαετίες δεν οδήγησε στη χρεωκοπία, το δημοσιονομικό πλεόνασμα των τελευταίων ετών δεν οδηγεί στην αποκατάσταση της υγείας της οικονομίας αυτό καθ’ εαυτό. Είναι χρήσιμη προϋπόθεση αλλά όχι αρκετή. Τα δημοσιονομικά ελλείματα, δηλαδή κάθε φορά που το κράτος δαπανά περισσότερα από όσα εισπράττει, προστίθενται κατ’ έτος στο χρέος. Χρέος 147,1% – η περίπτωσή μας – σημαίνει ότι για ενάμισι χρόνο θα εργαζόμαστε όλοι όσοι έχουμε τη δυνατότητα να το πράξουμε για να κρατήσουμε εν ζωή όχι τον εαυτό μας αλλά τους δανειστές μας. Γι’ αυτό το χρέος πρέπει να αντιμετωπιστεί αμέσως. Γι’ αυτό όσοι μας το επισημαίνουν και μας ωθούν προς τα εκεί, όπως το ΔΝΤ, είναι φίλοι της ελληνικής οικονομίας και του ελληνικού λαού.
Aug 28, 2018 08:33 am | admin2
Ο κ. Τσίπρας είναι αναξιόπιστος και αυτό το ξέρουν δυστυχώς όχι μόνο οι αναξιοπαθούντες υπήκοοί του αλλά και οι συνομιλητές του ανά τον κόσμο. Η συμπαθητική εμφάνισή του, η συναισθηματική αναισθησία του, που του δίνει τη δυνατότητα να χαμογελάει άπλετα ακόμη και όταν χειρίζεται ή περιγράφει τα συγκλονιστικότερα των δραμάτων, η άνετη γλώσσα του σώματος που διαθέτει (body language), όλα αυτά του έχουν δοθεί από τη φύση ή από τη θεία πρόνοια, αν προτιμάτε.
«Μα τώρα» θα μου πείτε εσείς «το παράκανες. Να τον κατηγορήσουμε δηλαδή για διάφορα φυσικά προσόντα που έχει από γεννησιμιού του;». Όχι, για όνομα του Θεού. Επιζήτησα σε όλη μου τη ζωή ευχάριστους ανθρώπους, απέφυγα τους μοχθηρούς και τους βαρετούς. Η ζωή είναι τόσο σύντομη για να μην τη ζει κανείς με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Το πρόβλημα είναι ότι ο κ. Τσίπρας δεν είναι κάποιος στο καφενείο της γειτονιάς του, που θα τον κάναμε ευχαρίστως παρέα. Είναι ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας. Με την παρέα του, τον Νίκο Παππά, τον Αλέκο Φλαμπουράρη, τον Δημήτρη Τζανακόπουλο και άλλους παρόμοιους παίρνουν αποφάσεις που καθορίζουν την ποιότητα και τον τρόπο ζωής μας, την απασχόληση ή την ανεργία, τη δυνατότητα σπουδών και την ανάγκη βιοπορισμού και άλλα πολλά πράγματα που διαμορφώνουν την Ελλάδα του αύριο.
Εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας ξέπεσαν από την κατηγορία του μισθωτού βιοποριστή σε αυτήν του περιθωριακού. Άλλοι από τη μεσαία τάξη, που αποταμίευε ένα μικρό έστω μέρος του εισοδήματός της, έγιναν καθημερινοί βιοπαλεστές. Πολλές οικογένειες που είχαν βρει την ισορροπία τους με ένα μεροκάματο άλλαξαν τρόπο ζωής και στέλνουν δύο άτομα στο κεφαλαιοκρατικό σύστημα παραγωγής υπεραξίας. Περήφανοι πολίτες, όσοι είχαν απομείνει, εξαρτούν την επιβίωσή τους και την ανατροφή των παιδιών τους από συσσίτια, κοινωνικά παντοπωλεία, εράνους και άλλες λύσεις ανάγκης. Η χώρα δονείται από μια κραυγή: «Ψεύτη Τσίπρα! Αλήτες Συριζαίοι!».
Βέβαια, τα θύματα του Τσίπρα και της πολιτικής του δεν είναι κοινωνικά τυχάρπαστοι οπαδοί του «Γκούλαγκ» και ένθερμοι υποστηρικτές της αρχής: «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Υπομένουν και επιμένουν, μετρώντας τις μέρες για να τιμωρήσουν τον ψεύτη Πρωθυπουργό και όσους τους υποτιμούν ιδεολογικά και πνευματικά εκεί που λέει το σύνταγμα: στις κάλπες δηλαδή. Δεν πετάνε γιαούρτια, δεν κλωτσάνε ανυπεράσπιστους γέροντες, σέβονται τους αιρετούς αντιπροσώπους, όποια και αν είναι η άποψή τους. Είναι με άλλα λόγια δημοκράτες. Γι’ αυτό δεν φαίνεται η κοινωνική αγανάκτηση η οποία υπάρχει. Γι’ αυτό – μην έχουμε καμία αυταπάτη περί αυτής της πρόβλεψης – τη μεθεπόμενη των εκλογών οι επαναστάτες χωρίς αιτία και χωρίς κύρωση ότι και αν κάνουν οι αποθρασυνμένοι τραμπούκοι και άλλοι που δεν πρόλαβαν να κλέψουν αρκετά και αισθάνονται ότι κάτι τους οφείλει η κοινωνία θα προσπαθήσουν να επανέλθουν στις παλιές τους συνήθειες: δημαγωγία, προσωπικές εξυπηρετήσεις, διόγκωση του δημόσιου τομέα και απουσία αξιολόγησης.
Εντωμεταξύ θα πρέπει να συνηθίσουμε να μάθουμε να αποκρυπτογραφούμε τις νέες λέξεις που εισάγουν στο καθημερινό μας λεξιλόγιο οι αγράμματοι. «Αφήγημα», «πρόσημα» και τώρα «ολιστικό σχέδιο ανάπτυξης», βαφτίστηκαν οι υπαναχωρήσεις των αθλίων νομέων της εξουσίας. Θα εξηγήσουμε την επόμενη φορά γιατί αν επανεκλεγούν και επαναλάβουν τα ίδια ούτε ανάπτυξη θα υπάρχει ούτε σχέδιο και βεβαίως το ολιστικό είναι αυτό που είναι. Δηλαδή μπαρούφα όπως εκείνες του πάλαι ποτέ σωτήρα της Ελλάδος «Γιάνη» με ένα ν.
|