Άρτεμις Ποταμιάνου: Ατομική έκθεση «I want to be the Hero of my story»

 

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ   Άρτεμις Ποταμιάνου   Ατομική έκθεση «I want to be the Hero of my story»   Η ατομική έκθεση «I want to be the Hero of my story» της Αρτέμιδος Ποταμιάνου στην ΕΝΙΑ Gallery παρατείνεται μέχρι τις 29 Ιουνίου 2024. Η ατομική έκθεση «I want to be the Hero of my story» αποτελεί το δεύτερο μέρος μιας  τριλογίας εκθέσεων. Το μεγάλο ενδιαφέρον από το κοινό αλλά και η παρουσίαση της ατομικής έκθεσης της καλλιτέχνιδος και πρώτου μέρος της τριλογίας με τίτλο “Your history, it’s not my story” στην Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας-Μουσείο Γ.Ι. Κατσίγρα (επιμέλεια Έφης Μιχάλαρου), οδήγησε την ΕΝΙΑ Gallery  στη παράταση της έκθεσης. Στην έκθεση παρουσιάζονται πέντε in situ εγκαταστάσεις συνθέτοντας ένα πολυεπίπεδο αφήγημα για τη γυναικεία συνθήκη.   Η εισαγωγή στην έκθεση γίνεται με το Which side you are on? Fences, ένα αφιερώμα στην Emily Dickinson. Το συρματόπλεγμα της εγκατάστασης που από μόνο του εγείρει δυνατούς συνειρμούς, δεν αφήνει πολλά περιθώρια επιλογών στον θεατή ορίζοντας μια προκαθορισμένη πορεία μέσα στο χώρο. Οι σκιές του συρματοπλέγματος στους τοίχους και το πάτωμα μαζί με τα κόκκινα κεντημένα κείμενα δίνουν μια λαβυρινθώδη διάσταση επιτείνοντας τον αποπροσανατολισμό σε ένα χώρο που είναι άδειος μπροστά και πίσω από το συρματόπλεγμα.   Η Ποταμιάνου χρησιμοποιεί στίχους από ποιήματα της Dickinson για να επιστρέψει στη διαλεκτική της διαχείρισης των φόβων, της διεκδίκησης ταυτότητας, της μοναξιάς της εικαστικής δημιουργίας—και την αμφισβήτησή της.  Το συρματόπλεγμα παραπέμπει σε ιδιοκτησία, σύνορο αλλά και περιορισμό, εμπόδιο στην ελεύθερη διέλευση. Είναι όμως διάτρητο. Οι ιδέες, η δημιουργικότητα δύσκολα τιθασεύονται όπως δείχνουν τα παραδείγματα των Brontë και Dickinson.   Στο επόμενο έργο, Silent Revolt, σε μια σειρά από δομικά υλικά/πορτραίτα,  τα προσωπικά αντικείμενα τσιμεντώνονται αρθρώνοντας ένα σύνολο εναλλακτικών αφηγήσεων από ιστορίες σιωπηρής καθημερινότητας, ένα μοτίβο από ίχνη γυναικών—αληθινών γυναικών—που έζησαν στο παρελθόν ή ζουν ανάμεσά μας, διεκδικώντας το χώρο και το ρόλο τους στην δομή των πραγμάτων. Τα τσιμεντένια πορτραίτα της Ποταμιάνου δίνουν ίσο χώρο σε κάθε γυναίκα—την ισοτιμία που δεν έχουν στην καθημερινή ζωή—παραθέτουν χωρίς ενοχές αντικείμενα μόδας και ομορφιάς δίπλα σε αγαπημένα έργα τέχνης, εργαλεία εργασίας και χρηστικά αντικείμενα που τις συντροφεύουν αναδεικνύοντας τις ομοιότητες αλλά και τη διαφορετικότητα τους.   Μια διαφορετική περίπτωση γυναικείας φωνής και δημιουργικότητας χρησιμοποιεί η Ποταμιάνου ως σημείο εκκίνησης για το έργο της May. Παιδί δύο ταλαντούχων γονιών, του William Morris και της Jane Morris, το έργο της May Morris επισκιάστηκε από αυτό των γονιών της. Η Ποταμιάνου ξεκινά από την εγκλωβισμένη στο οικογενειακό της όνομα May κι επιστρέφει με αναφορές στα ξύλινα κλουβιά της προηγουμένης έκθεσής της. Στο May τα πουλιά—σύμβολα της γυναικείας ευθραυστότητας—είναι παγιδευμένα. Η ακουαρέλα τους δίνει υπόσταση αλλά και τα αιχμαλωτίζει πάνω στον κάναβο με το συρματόπλεγμα, όπως η Morris η ίδια τα είχε στο παρελθόν κεντήσει στις ταπετσαρίες της για να κοσμούν τους τοίχους, να διακοσμούν χωρίς ποτέ να επιτυγχάνουν την ελευθερία τους.   Οι ιστορίες δημιουργίας μέσα στον εγκλεισμό, πραγματικό ή αυτό της αφάνειας και των κοινωνικών περιορισμών συνεχίζονται στο έργο The Supper. Το κολάζ των γυναικών-δημιουργών του έργου με τα σακιά άμμου και το σιδερένιο πλαίσιο/σκαλωσιά που τις κρατά σε απόσταση φέρνουν στο νου έργα οχύρωσης σε μουσεία κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά και τρόπους εγκιβωτισμού έργων τέχνης για τη μεταφορά τους. Άραγε τι συζητούν αυτές οι δώδεκα γυναίκες ζωγράφοι που απεικονίζονται στις ως επί το πλείστον αυτοπροσωπογραφίες τους να εργάζονται ή να ζωγραφίζουν ως απόδειξη της ύπαρξης και της δράσης τους; Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι παρά τη μοναχική πορεία τους, δεν είναι μόνες. Το παράδειγμά τους είναι εδώ και διεκδικεί τη θέση του αρθρώνοντας λόγο πολιτικό και δημιουργώντας αφηγήσεις που αφορούν κάθε άνθρωπο που έχει βιώσει την εξουσία ενός άλλου ανθρώπου, θεσμού ή κοινωνικού περιβάλλοντος πάνω του.   Τελευταίο κλείνει την έκθεση ένα παιχνίδι αντίληψης και μνήμης. Το Gilt Cage με άμεσες αναφορές στην εμβληματική Mary Wollstonecraft αρχικά είναι ακριβώς αυτό: ένα κομμάτι σπιτιού αποκομμένο από την ολότητά του, εγκλωβισμένο σε ένα κλουβί. Στο εξωτερικό του κλουβιού μια κενή καρέκλα, παρόμοια με αυτή στο εσωτερικό, προκαλεί το θεατή να καθίσει. Σε πρώτη ανάγνωση τα καλυμμένα έπιπλα φέρνουν στο μυαλό απώλεια, προετοιμασία για μεγάλη απουσία, ή εγκατάλειψη. Εντός του κλουβιού ο χρόνος μένει στάσιμος, η εποχή δεν μετράει.  Οι ερμηνείες είναι ανοιχτές, πολλές, πιθανά προσωπικές, αλλά η φεμινιστική ανάγνωση του έργου είναι σαφής: Η γυναίκα του εσωτερικού του κλουβιού έχει δραπετεύσει. Ο άντρας που την παρατηρούσε από το εξωτερικό δεν υπάρχει πια. Το Gilt Cage σηματοδοτεί ένα τέλος εποχής.   Την έκθεση συνοδεύει κατάλογος με κείμενα των Guerrilla Girls, Φαίης Τζανετουλάκου, Ντέλιας Ποταμιάνου.     Διάρκεια Έκθεσης:  έως 29 Ιουνίου 2024* *(Η ΕΝΙΑ Gallery θα παραμείνει κλειστή από 02/05/24 έως και  08/5/24 για το Πάσχα)   Ώρες Λειτουργίας:  Πέμπτη – Παρασκευή   12:00-19:30                                  Σάββατο   12:00-16:00     Η είσοδος στην έκθεση είναι ελεύθερη για το κοινό. Κατεβάστε το φωτογραφικό υλικό  της έκθεσης: https://www.dropbox.com/scl/fo/2tzjltruoavbj1ht4oret/h?rlkey=q6r5fpu0j3ncsj8cbwrgv524x&dl=0