«Η ανάγκη μου να βυθιστώ κάτω από την επιφάνεια», σημειώνει η Εγκράτεια Ρούμπου, «η βύθιση στη λάσπη του Samuel Beckett στο Πώς Είναι, στο 4.48: Ψύχωση, στο Λαχταρώ της Sarah Kane, η κατάβαση στην κόλαση του Δάντη, αποτυπώνεται μέσα από ένα εσωτερικό σύστημα επαναλαμβανόμενων εικόνων και αναμνήσεων. Διαφορετικές σημειώσεις που συνομιλούν πάνω στη ζωγραφική επιφάνεια. Κείμενα στα οποία επεμβαίνω ζωγραφικά, ανακατεύονται και ξαναγράφονται από την αρχή. Λέξεις, φράσεις, σημάδια και στίγματα που προκύπτουν από την επαναλαμβανόμενη γραφή, μια γραφή αυτόματη, ένας εικαστικός εξαγνισμός. Τη χειρονομία, την ύλη του χρώματος, τη συνύπαρξη και την πάλη όλων αυτών των στοιχείων στην ίδια τη ζωγραφική επιφάνεια. Αυτό το “σκάλισμα”, “σκάψιμο” στα διαφορετικά επίπεδα που προκύπτουν με φέρνει αντιμέτωπη με το βάρος της ίδιας της ύπαρξης».
|