Για τη μόνη μάνα έχουμε πάντοτε πολλές βλασφημίες να ξεστομισουμε έχοντας τον βολεμένο πισινό μας στριμωγμενο στον παμπάλαιο καναπέ της δυστυχισμένης ζωής μας.
Δε μας εβρισκεται όμως, βρε αδερφέ, ένα χέρι βοηθείας σε μια δύσκολη στιγμή.
Όπως ας πούμε, όταν κινδυνεύει κι εκείνη και το παιδί της... Λέω εγώ τώρα..
Τούτη εστί η κοινωνία μας.
Στο κούνημα του δαχτύλου πρώτοι όλοι.
Στην Ανθρωπιά απόντες άπαντες σχεδόν.
Κοινωνία, κράτος, νόμοι, θεσμοί, αστυνομική προστασία εξ αρχής, γείτονες, φίλοι, συγγενείς.
Απόντες, κυρίες και κύριοι. Όλοι.
Κλείστε, μωρε, κι άλλο τα μάτια τα αυτιά και το στόμα σας. Άλλωστε είναι γνωστό στις μόνες μανάδες ότι πολλά πλάσματα γύρω τους είναι μόνο διακοσμητικά στοιχεία. Τίποτε άλλο.
Την ανηφόρα τη βγάζουν μόνες και ξέρουν ότι το μόνο χέρι που έχουν να πιαστούν είναι το χέρι του παιδιού τους.
Με τι θράσος κόβουμε αυτό το δέσιμο όμως?
Καλό ταξίδι στην ψυχούλα αυτής της μάνας και του αδελφού της που έφυγαν τόσο άδικα.
Σας ζητώ συγνώμη για την κοινωνία στην οποία δε βρήκατε το δίκιο σας λίγο νωρίτερα, το φελεκι μου μέσα.
Καλό παράδεισο, Κωνσταντίνα και Γιώργο. Ντρέπομαι για όλους τους. Να το ξέρετε.
Υ. Γ. : Η όλη ιστορία μού θύμισε εκείνους τους υπεύθυνους σε δημόσια και ιδιωτικά σχολεία / εκπαιδευτήρια όπου αναφέρεις το θέμα της ενδο-οικογενειακης βίας και σου λένε "Μην ανακατεύεσαι, μην ασχολείσαι και βρούμε κάνα μπελά"....
Αυτοί είμαστε.
Καλημέρα, λέμε τώρα.
πηγή:
