 |
| v.ch.maria@gmail.com |
Γονέων δάκρυα..
Παρατηρώντας τι συμβαίνει γύρω μου στην Ελληνική Κοινωνία εδώ και πολλά-πολλά χρόνια,το’φερε η ζωή να είμαι
θεατής μιας τρομερής συμφοράς για την οποία κανείς σχεδόν δεν γράφει,ίσως επειδή είναι
εξαιρετικά επώδυνη,αιματηρή,καταστροφική:την άσχημη και αιματηρή σχέση πολλών γονιών με τα
παιδιά τους.Σήμερα.Αυτή την δεκαετία.
Παρακολουθώ εδώ και πολλά χρόνια την προσπάθεια σκοτεινών
δυνάμεων να καταστρέψουν κάθε τι που μπορεί να δυναμώνει το άτομο,να το κάνει
ισχυρό στις αντιξοότητες και ανθεκτικό στις φουρτούνες της ζωής.Και πάντα
φοβόμουν πως θα το καταφέρουν.Πιστεύω πως το κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό, με
τραγικά αποτελέσματα για την Οικογένεια, την συνοχή της και τον ακριβό ρόλο της
στην στήριξη ολοκληρωμένων και σωστών ατόμων-προσωπικοτήτων αλλά και της ίδιας της
Κοινωνίας γενικότερα.
Όμως παρατηρώντας,έβγαλα και κάποια συμπεράσματα,που θα
ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σας:
Πρώτος παράγων που
βοήθησε καθοριστικά στην διάσπαση των σχέσεων της οικογένειας –για μένα,
πάντα και κατά την γνώμη μου- στάθηκε το
«ακριβό», «καλό» σχολείο.Το σχολείο που χαρακτηριζόταν από λευκούς τοίχους
χωρίς σύμβολα Θρησκείας και Πατρίδας και που άφηνε ενεξέλεγκτα τα παιδιά σε «αγώνες»
τραμπουκισμού, «διαγωνισμών» ακριβών ενδυμασιών και δραστηριοτήτων που ενδυνάμωναν
την εφηβική αλαζονεία,την απόρριψη Αρχών και την περιφρόνηση Γονέων.Τα παιδιά
μάθαιναν πως δεν έχουν ανάγκη άλλη εκτός από την «ελευθερία» και «αυτοδιάθεσή» τους,χωρίς
όμως φραγμό και όρια.
Δεύτερος παράγοντας στάθηκε η διάλυση των γάμων και η
μεταπήδηση των παιδιών στο στάδια του «τέκνου χωρισμένων γονέων».Τα διαζύγια «ξέφυγαν»
τελείως και πλείστα όσα από αυτά,εκδίδονται πλέον για
λόγους που δεν είναι καταλυτικοί,που θα μπορούσαν να διορθωθούν,να αλλάξουν,να
καλυτερεύσουν τις συνθήκες συμβίωσης,απαιτώντας όμως μεγαλύτερη προσπάθεια και
κατανόηση αλλά και αποδοχή του συντρόφου και των ιδιομορφιών του χαρακτήρα του.Ομως,
πλείστοι όσοι σύζυγοι δεν ενδιαφέρονται να μάθουν να αποδέχονται τον σύντροφό τους,προτιμώντας την διάσπαση στο
πρώτο αναδεικνυόμενο πρόβλημα,χωρίς να έχουν πλήρη επίγνωση ότι στην
πραγματικότητα,δεύτερη οικογένεια είναι πολύ δύσκολο να δημιουργηθεί και να
στηριχθεί αποτελεσματικά.
Για να μην αναφέρω εδώ τα «πρότυπα» που προβάλλονται
σε όλα τα Μέσα των εκπροσώπων του lifestyle,φανατικών οπαδών «του γάμου μιας εβδομάδας» ακόμα και
αν έχει προκύψει η γέννηση παιδιών.
Άλλος παράγοντας στάθηκε η έλλειψη ορίων στην ζητούμενη από τα
παιδιά ελευθερία που κατέληξε
ασυδοσία,καθιστώντας σε πάρα πολλές περιπτώσεις, αδύνατο τον περιορισμό των
ελευθεριών από γονείς που εργάζονται με υπερβολικά ωράρια και κατάκοποι λείπουν
πολλές ώρες από τα τέκνα τους,πλείστες δε
από αυτές τις ώρες, τις καλύπτουν οι παππούδες,οι οποίοι διακρίνονται από άμετρη
αγάπη για τα εγγόνια τους,η οποία δεν αποτελεί και το καλύτερο «προσόν» επιβολής
ορίων σ’αυτά.
Πολλές είναι οι αιτίες και θα μπορούσα να σας κουράσω
αναφέροντάς τους όλες,όπως οι ανάρμοστες παρέες των παιδιών,οι ουσίες,η δύσκολη
εφηβία,η φτώχεια,η τρομακτικά αρνητική επιρροή της τηλεόρασης,η τεχνολογία που
αποβλακώνει,οι ακατάλληλοι δάσκαλοι,το σύστημα Παιδείας της χώρας,κ.λ.π-κ.λ.π.
Αποτέλεσμα; παιδιά με προβλήματα κάθε λογής που προετοιμάζουν
ατελείς χαρακτήρες ενηλίκων,δυστυχείς Οικογένειες που τηρούν απαρέγκλιτα τον
νόμο της σιωπής θεωρώντας πως έτσι προστατεύουν το ετοιμόρροπο σπίτι τους, δάκρυα,
πόνος, παράπονο, μοναξιά, «προετοιμασία» και άλλων μελλοντικών προβληματικών
οικογενειών,έλλειψη εμπιστοσύνης στους άλλους..και τόσα άλλα.
Ξέρω πως το άρθρο μου δεν καλύπτει ικανοποιητικώς όλο το
φάσμα των προβλημάτων που καταρρακώνει ψυχές γονεών και παιδιών,αλλά δεν είναι
αυτό το θέμα μου.
Το θέμα μου είναι να επισημάνω όσο μπορώ καλύτερα,ένα τραγικά
μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα:αφορά τα ΑΠΟΛΥΤΑ ΔΥΣΤΥΧΗ ΑΤΟΜΑ που ανήκουν στην κατηγορία
των μόνων,απελπισμένων,πληγωμένων γονιών που έκαναν ό,τι μπορούσαν
καλύτερο,αλλά αντιμετωπίζουν αποξένωση, μοναξιά, απόρριψη και τέλος..τους
τέσσερις τοίχους του Γηροκομείου,ως πληρωμή αγώνων ζωής και αυτοθυσίας..
Μ.Χ.Β
